Kataklopkataklopkataklop. De wind door mijn haar. Austra in mijn oren. De zon op mijn gezicht. Mijn mond lacht breeduit. Tranen lopen over mijn wangen. De Haarlemse PTT-toren illustreert de horizon.
Tweeduizenddertien was een duizelingwekkend jaar. Mijn TWEE MOMENTEN -inderdaad in schreeuwende kapitalen- beleefde ik reeds in de eerste zes weken van 2013. Het sterven van mijn moeder en de geboorte van mijn zoon, wat kan daar nog tegenop? Niets. Natuurlijk. Ik beschreef deze bizarre achtbaan al eerder dit jaar op mijnmoment.com. Teruglezen kan hier.
Het leven ging door. Raasde door. Zo kwamen er in 2013 tig momenten bij die ik -onder andere omstandigheden- ongetwijfeld tot Het Moment 2013 zou hebben benoemd. Er werd hard aan ons gezin getrokken. Standje overleven. Eat, sleap, work, repeat. Tijd om te verwerken was er niet. Nauwelijks.
Eind deze zomer neem ik een beslissing. Om dit jaar zonder kleerscheuren te overleven, is een confrontatie nodig. Het wordt tijd mijn grootste vijand op te zoeken. Mijn grootste angst te lijf te gaan. Hardlopen. Het klinkt dramatisch, maar er is geen woord van gelogen. Een pestverleden, altijd ‘de slechtste in gym’. Dat in combinatie met mijn dwingende perfectionisme en een belabberde conditie resulteerden in een sportangst waar je U tegen zegt.
Begin oktober drink ik koffie met Peter Becker. Start2Run! We maken afspraken voor de weken erna. Mijn doel? Hardlopen leuk gaan vinden…. Voor de eerste afspraak sta ik stampend in de kamer. “Ik. Ga. Niet!” Maar natuurlijk ga ik wel. Ik hijs mijn dikke billen in een strakke broek en begin te lopen…
En nu is het eind november en loop ik hier. Alleen. Magisch. Heel even voelt het alsof ik vooruit word geduwd. Het blijkt de meest actieve vorm van ‘verwerken’. Daarom die tranen over mijn wangen. En zo verleg ik grenzen. Loop ik steeds een stukje langer hard en begin ik het langzaam maar zeker écht leuk en lekker te vinden.
Een nieuw plan dringt zich op aan de horizon. Dit voorjaar meedoen aan een 10km-run door Amsterdam. Om dat te bereiken zal ik nog hard moeten werken.
Of het haalbaar? Ik weet het (nog) niet. Maar ambitie is het begin van ieder persoonlijk record.
Mijn naam is Sanne Walvisch, ook wel bekend als @SanneW. Overdag combineer ik print met pixels als Chief Digital Officer bij G+J uitgevers en mag ik werken met de mooiste tijdschriften van Nederland: National Geographic Vogue, Quest, Jan en Glamour. Buiten kantoortijden ben ik vooral moeder van Stella (2009) en Boris (2013).
Ik weet als geen ander hoe dat sportmoment een enorme berg kan zijn. Geloof dat we in dat opzicht ook hetzelfde traumaatje hebben qua gym en dergelijke. Knap dat je het bent gaan doen en dat je nu al je volgende doel daarmee hebt gesteld (niks mis met een beetje ambitie).
Dikke knuffel en alvast succes met de voorbereidingen voor de 10km!
Gogogo, je kan het! Een Moment in 2014 over de finish bij je eerste 10km run, hoe vet zou dat zijn?!
Hoi Sanne, wat schrijf jij prachtig!
Je noemde tussen neus en lippen door je ‘pestverleden’.
Heeft dat ook onder mijn (dichte?) ogen plaatsgevonden?
Verder kom je erg inspirerend over, net als (maar op een andere manier) je moeder.
Die Peter Becker heeft magische krachten en die 10k gaat je vast lukken 🙂
‘When you grow up, you tend to get told the world is the way that it is, your life is just to live your life inside the world and try not to bash into the walls too much.
But that’s a very limited life. Life can be much broader, once you discover the simple fact. And that is that everything around you that you call life was made up by people that are no smarter than you. And you can change it. You can influence it.’ – by S. Jobs
#sportismooi #2014 #10k #goforit
Super dat je die gigantisch hoge drempel genomen hebt, Sanne. En helemaal dat je het nu leuk begint te vinden! Hoewel, als je al fantaseert over een 10km, denk ik dat je het inmiddels al leuk víndt… Kom je graag aanmoedigen.
Herkenbaar, heel herkenbaar. Ik neem jouw moment mee als inspiratie