Aad Lips

“Koffie, pap?” vroeg m’n dochter Sophie toen ik haar en haar Olivier in augustus vorig jaar in Amsterdam opzocht. Open deur natuurlijk, want ik wil altijd koffie.

Quasi achteloos zette ze ‘m even later voor me neer, een heerlijk geurende, verse bak troost.

Toen ik ernaar greep, verstarde ik. En smolt.

Op de beker stond geschilderd: “The best dads get promoted to grandpas”.

Mijn ogen schoten vol. M’n eerstgeborene ging haar eerstgeborene krijgen. L’histoire se repète.

Als peettante was ze al stapeldol op kleine Dees, het zoontje van haar zus en hartsvriendin Lisa. Aan alles zag ik hoe ook zij naar het moederschap verlangde.

En nu mocht ik meemaken dat m’n Sophietje dit geluk zelf ook mocht gaan proeven. Begin maart 2019 zou hun dochtertje ’t levenslicht gaan zien.

In Atlanta, USA wonnen de New England Patriots de 53^ste Super Bowl met overmacht. De Los Angeles Rams werden met 13-3 afgedroogd.

Met een man of twintig waren we er die zondagnacht in café “De Blauw Trap” live getuige van.

In het oude café hing naast het grote moderne scherm de Stars Spangled Banner aan de muur. Eronder twee warmhoudvitrines met hotdogs, pizza en gefrituurde augurken. En vers schuimend bier van de tap in overvloed. Zoals dat bij de Super Bowl hoort. In dezelfde feeststemming.

Door het tijdsverschil met Atlanta werd het erg laat. Zeg maar vroeg. Het was zeven uur voor ik in bed belandde.

Drie en een half uur later op die 4^e februari ging m’n telefoon.

“Pap, Sophie heeft weeën,” hoorde ik m’n jongste dochter Lisa zeggen.

Ik was meteen wakker. Behoorlijk brak, maar klaarwakker.

“Nu al? Ze is pas over een maand uitgeteld,” antwoordde ik.

“Ze is in goede handen, pap. Ga nog maar even slapen. Dan rijd je vanmiddag met ons mee naar Amsterdam,” probeerde Lisa me gerust te stellen.

Maar van slapen kwam weinig meer. Doemscenario’s spookten door mijn hoofd. Een valse start. Hoe ernstig is een maand te vroeg?

Ik sloeg aan het googlen. Maar kreeg meer vragen dan antwoorden.

Ik zag een hulpeloos minimensje in een glazen kast voor me. Met overal slangen en metertjes. Mijn boze voorstellingen gingen met me aan de haal.

’s Middags rond een uur of vijf kwamen we bij het BovenIJ-ziekenhuis aan. Zes ‘man’ sterk.

Wat ik vreemd vond was hoe zorgeloos en goed geluimd de joviale verplegers ons ontvingen. Geen enkel teken van zorgelijkheid. We werden getrakteerd op ontwapenende Amsterdamse humor. En “natuurlijk” mochten we gewoon met z’n allen tegelijk naar binnen.

In de kraamkamer trof ik een ingelukkige mama en papa. Geen spoor van drama. Ik zocht naar de couveuse maar vond die niet. Er stond alleen een wiegje.

Daar lag ze, Jalou Anna Philine, met alleen een warmtelamp boven haar bedje. 45 cm lang en 2255 gram zwaar. Maar met alles erop en eraan.

Was alles dan toch oké? Had ik me voor niets die zorgen gemaakt.

Ik voelde een eindeloos gevoel van dankbaarheid door m’n wezen stromen.

Ik moest even tot mezelf komen en ging met m’n kleine Dees een wandelingetje door de stille gangen maken. Ik was bekaf. En dolblij.

Het was december 1985. Sinterklaas kwam langs in ons toenmalige stamlokaal “De Galerie”. Sophie was tien maanden oud. Ze kreeg van de Sint een bontkleurige stoffen lapjesbal met een klingelbelletje erin.

34 jaar-plus-een-week later, op 3 december 2019, ging Sophie met haar immer lachende “Loutje” naar de dagopvang. De Sint kwam langs en had voor alle kindjes een presentje.

Sophie geloofde haar ogen niet. Ze pakte het cadeautje uit. Een bontkleurige stoffen lapjesbal met een klingelbelletje erin.

L’histoire se repète.

Aad Lips is senior copywriter, conceptmaker, campagnebouwer, communicatieadviseur en fotograaf.

Twitter: https://twitter.com/AadLips

Meer blogs (even scrollen naar) “Publications“ en uitklappen: https://www.linkedin.com/in/aadlipscommunicatie/

Foto Aad Lips: © Mikel Buwalda

http://www.buwaldafotografie.nl

Foto’s Jalou: © Sophie Lips