Aad Lips

Ik kende Niels van het lokale uitgaansleven. Een aimabele, avontuurlijke en immer vrolijkheid zaaiende dertiger. Met een hoop jolijt aan z’n kont. Maar tegelijk met een kundig verholen serieuze kant. ‘A real stand up guy’ waaraan ik zag dat hij klopte.

Dat ik ‘m al kende is niet zo vreemd. Het bruine jazzcafé dat mijn stamkroeg is, trekt kleurrijke types en muzikanten van jong tot zeer belegen. Leeftijd is er geen factor.

Hij had ook van mij gehoord, zo bleek toen we voor ’t eerst in gesprek kwamen. Hij liep op me af op het terras van m’n stammkneipje. Met z’n ontwapenende blik en z’n spontane open glimlach bood hij me zijn hand. We klikten. We werden vrienden in die eerste seconden. Zonder elkaar te kennen. Voor altijd. Of hij dat nu inzag of niet.

Dit speelde zich af nog voordat hij per ongeluk zijn, door Warhol voorspelde, “fifteen minutes of fame” genoot. Ik bedoel dan echte mondiale roem, tot CNN en The Tonight Show aan toe.

Niels had tijdens Pinkpop de zanger van de band John Coffey over de menigte een beker bier toegeworpen. Vrij behendig naar bleek, want de zanger ving die slok met één hand. De slomo-beelden gingen internationaal viraal. Geen tv-programma sloeg ’t over. In Londen mocht Niels het in zo’n tv-show nog eens live overdoen. En opnieuw flikte hij ‘t.

“Pap, ken jij Niels?” vroeg mijn jongste dochter Lisa me een paar maanden later. Ze was vanuit Noordwijk terug in Venlo komen wonen en had hier haar grote liefde gevonden. Ene Niels.

Ik hoorde haar geluk aan. “Dit is ‘m, pap.” In de gloria was ze. Met ingehouden verbazing en dito geestdrift kreeg ik door dat ’t hier mijn gabber Niels betrof.

“Dit ga jij niet verkloten, schat,” hoorde ik mezelf eruit flappen, waarmee ik mijn dochter in totale verwarring bracht. 

Het was augustus van dit jaar. M’n Liesl belde:

“Ben je thuis, pap, dan komen we even koffie drinken?”

Papa was thuis. Terwijl ik in de tuin de koffie inschonk trok Lisa de aluminiumfolie van een meegebracht schaaltje af.

“Iets voor bij de koffie,” zei ze.

Ik keek in het schaaltje en zag het gevuld met lange vingers die aan één kant met roomboter in blauwe en roze muisjes gedoopt waren. Ik voelde m’n blik troebel worden. M’n lage stem wilde iets uitbrengen maar schoot nietszeggend omhoog.

Eergisteren vroeg ze me mee te gaan voor een echo. Niels was er ook. Natuurlijk was Niels er ook. De echo-mevrouw wreef met de sonde door de gel. De beelden toonden, als je goed keek, een gezichtje. Mijn kleine meid gaat een splinternieuw mensje baren.

Ik zag de flonkering in hun ogen en op het schermpje de bezegeling van hun liefde. Ik zag een stel waarvan ik nimmer had durven dromen.

Toen, zonder waarschuwing vooraf, zette de echo-dame een geluidsknop om. Naar volume negen. Ze hield de sonde bij een nieuw hartje. Een hartje dat klopte. Heel goed, heel duidelijk, heel hard en o zo levendig. Niels zag me smelten. En ik hem. Ik wist een traan te maskeren. Woorden waren overbodig. Onze knipoog volstond. Alles klopte.

Ik ben Aad Lips en werk als zelfstandig copywriter, conceptmaker, communicatieadviseur en speech- & ghostwriter voor hoofdzakelijk reclame- c.q. communicatiebureaus. Voor hen ontwikkel ik ook B2B en B2C-campagnes. Daarnaast bedien ik nog een aantal eigen klanten rechtstreeks.

Foto: © Mikel Buwalda

http://www.buwaldafotografie.nl