Als zelfs de blessuretijd voorbij is…

Ik heb een paar jaar niet meegeschreven. Waarom? Geen idee? Want er is niks mooiers dan je eigen moment delen. Niet met een selfie, niet met een filter over je foto, maar de naakte, soms harde waarheid…Dit jaar wil ik heel graag wel mee doen, met een veel te lang stuk, maar het is een eerbetoon aan mijn jeugdheld, die mijn vriend werd, aan mensen die gewoon alles geven wat ze hebben, niet leven voor een werkweek van 3 dagen, maar er alles uit willen halen. En dit is een eerbetoon aan de 99 procent van alle voetbalsupporters, die prachtige dingen samen beleven, samen doen en een dikke middelvinger naar die ene procent die het steeds weer verpest. Bedankt voor alles Simon…

Het zal maar heel weinig mensen gegeven zijn, bevriend raken met je jeugdidool. En ook al was het nooit mijn doel of bedoeling, ik vond ‘m, onderweg in het leven, gewoon door onze gezamenlijke liefde voor De Graafschap, maar ook de voorliefde voor niet lullen maar poetsen, voor zeggen waar het op staat en onze gezamenlijke tot jeukens aan toe irritatie aan gebakken lucht en mensen die zich anders voordoen dan ze zijn…Trainer en erelid Simon Kistemaker raakte op die manier bevriend met veel Superboeren, want dat was zijn slag volk. Ik ben er zo apetrots op dat ik ook zijn vriend mocht zijn…

En toch blijft het raar ff een palinkie eten bij de Kist in Heemskerk met Seggel, een supporter waar ik mee opgroeide. ‘Was slechte wedstrijd Sjoerd. Het zijn slapneukers’, zoals hij alleen dat kon zeggen. Met Hagel, DJ en Eddy en twee keer een volledig uitverkochte schouwburg Amphion tijdens een door ons gemaakte voorstelling over De Graafschap, De Kist want zo noemde wij hem, een hart onder de riemsteken…Si-Mon Kis-te-Ma-Ker, klonk het uit honderden kelen in de schouwburg! Want Simon was ziek, dat was hij de afgelopen jaren steeds weer.

Of dan zat je in de auto na een zakelijke afspraak en had je een oproep gemist ‘Simon Kistemaker heeft gebeld’. Het was altijd op voorhand al een genot, lachen zonder dat je hem gehoord had: mijn jeugdheld in mijn voicemail: ‘Sjoerd, vriend, je bent nog moeilijker bereikbaar dan de Koning…’ Als je m dan terugbelde ging het altijd over voetbal, de Achterhoek, vroeger en eindigde het altijd met ‘dag vriend’…

Simon gaf ons Graafschappers / Achterhoekers veel. Heel veel. Complete generaties, ik denk die van mij, van mijn vader, maar inmiddels ook van jongere generaties die het van horen zeggen hebben, raakten door en dankzij Simon tot in de eeuwigheid verliefd op een voetbalclub. Onze voetbalclub. Maar je werd ook verliefd op De Kist zelf. Je kon er alleen maar van houden. De Kist gaf ons boerenbruiloften, DRAN kreeg een betekenis, Superboeren werd onze geuzennaam, Kraay, Koolhof, Hofstede, Godee, Redeker, Trentelman, Vreman, Oly, Matthaei….En het voetbal was opeens precies zoals Achterhoekers zijn: niet lullen poetsen, alles geven en als het kan, neus in de wind en keihard naor veuren rammen…het staat nog altijd in het beleidsplan en gaat er wat mij betreft ook nooit meer uut…

Trrriing. Oh De Kist belt. ‘Ze moeten de kloten eraf werken Sjoerd’, we hadden inderdaad weer gelijkgespeeld en De Kist wist waar het aan lag: ‘Aanvallen, je gaat toch niet voetballen om die bal achterlangs rond te spelen…’ 1 ding wist je zeker, bij ieder telefoontje gingen we terug naar die mooie tijd begin jaren negentig (ONGESLAGEN KAMPIOEN!!!) of gewoon terug naar de Achterhoek. ‘We hadden daar nooit weg moeten gaan.’ Om daarna direct weer te vertellen over het aantrekken van Van Kessel (‘Siem…dat weet Sjoerd nu wel’, riep Thea dan altijd op de achtergrond) of dat Van Kooten niet wilde luisteren terwijl Hofstede geblesseerd was en Simon Paatelainen wilde halen, ‘maar die varkensboer wilde niet luisteren’…hoe vaker hij het vertelde hoe groter de glimlach…

De Kist was trainer bij ons in begin jaren 90. Simon en zijn tweede Thea lieten De Graafschap en de Achterhoek nooit los. Nooit. Ok, we raakten even wat verder uit elkaar, maar de laatste jaren was de band misschien nog wel hechter dan ooit. Met de Oldies bus naar Heemskerk terwijl Telstar – De Graafschap afgelast was. We haalden Simon en Thea op, gingen naar een strandtent, dronken de biervoorraad weg en hingen 3 uur aan zijn lippen… De boekpresentatie op de Vijverberg, zijn erelidmaatschap bij de club, het respect en de adoratie die hij en Thea steeds weer voelden van mensen in en rondom de club. Het deed de vervelende momenten, zijn vertrek, het niet opnieuw trainer worden, de momenten die hem echt geraakt hebben, volgens mij ‘zo goed’ als vergeten…al hoorde je af en toe nog wel eens ‘als die varkensboer nou’….

Hij genoot zo. Zo intens. Op het veld met Bennie Jolink, als vers erelid voor de Spinnekop nog 1 keer dat handgebaar…goud!

En misschien wel het grootste goed dat we hem terug konden geven, was na het overlijden van Thea, toen de grote Kist niet meer wilde, een klein Kistje werd en het op wilde geven. Met 40 supporters maakten we een video van een half uur, met allemaal een persoonlijke boodschap voor Simon. De tientallen video’s waarin supporters De Kist toespraken: ‘je hebt ons geleerd de klote eraf te werken en nooit op te geven…dat mag jij nu ook niet doen’. Het gaf hem nog de laatste kracht om toch weer de rug te rechten. Later zei hij: ‘Ze hadden gelijk en Thea had dat ook nooit goed gevonden, opgeven’….Maar het verlies van Thea, viel hem enorm zwaar, te zwaar, maar hij probeerde het nog wel, ook voor haar…’anders had ze me toen ook weer zo teruggestuurd hoor…’ Hij had zo graag voor haar gezorgd, nadat zij hem al jaren steeds weer oplapte…

Donderdag. Een berichtje van Linda, zijn dochter: Simon wil je nog graag even zien. Afgelopen zaterdag naar Heemskerk gereden. Als een klein kind aangebeld. Linda en Harold (zelfde laken en pak als Simon: open, recht voor de raap en tegelijkertijd tot op het bot vriendelijk, lief en aardig) deden open. ‘Je mag wel naar boven hoor.’

Daar lag hij De Kist, op z’n bed, mijn jeugdheld. Onze jeugdheld. Een man die het werkwoord opgeven hoogstpersoonlijk uit het Achterhoekse woordenboek had geschrapt, kon niet meer winnen, kon niet eens meer strijden. De kanker. Een stoel. Een bed. Achter het bed een prachtig schilderij, met daaronder de tekst: Rust in de Achterhoek. Simon. Tabletten. Drinken. Pijn. Het onvermijdelijke. Krantenknipsels. En ik. ‘Uh trainer, ik weet dat je niet van dit soort teksten houdt, maar ik moet het toch zeggen: ik zie het als een supergrote eer om nog even bij je te mogen zitten, maar je weet dat ik hier namens heel, heel veel mensen uit de Achterhoek zit….’ Het was heel even stil. ‘Fijn dat je er bent vriend. 4-0 gewonnen. Maar het was niet goed he…’

We hebben namens de hele Achterhoek alle verhalen nog een keer doorgenomen. We hebben geconcludeerd dat veel mensen, als ze er niet meer zijn, voortleven, maar dat het bij Simon wel heel extreem zal zijn…dat wat hij onze club gaf, dat dat echt nooit, maar dan ook nooit verloren zal gaan, zeker nu hij zo prominent op het stadion is vereeuwigd kan ook niemand er om heen. Hij vond het prachtig die muurschildering, wat had hij het graag nog gezien. Die Graafschap-supporters die nog met de bus langs wilden komen vorige week. Hij vindt het diep van binnen prachtig, maar hij wilde zo niet gezien worden. Op de vraag wat heeft je het meest trots gemaakt: ‘Och man, al die berichtjes, al die kaarten, telefoontjes. Ik kon ze niet allemaal meer beantwoorden of langs laten komen. Maar daar ben ik het meest trots op…’

Simon Kistemaker. Onze Simon. De Kist, 81 jaar oud kwam gisteren aan het eind van zijn extra blessuretijd. De Kist overleed in zijn eigen huis in het bijzijn van zijn naasten.

Simon laat ons niet alleen een prachtclub met eigen imago achter, maar ook wijze levenslessen. Je kunt namelijk goud eerlijk zijn, keihard, tot de absolute bodem gaan en toch ongelooflijk lief, sociaal, mooi en prachtig zijn vol humor. ‘Ik vond het mooi om jouw vriend te zijn’, zei hij terwijl we afscheid namen. Tegen mij, maar hij zei het ook tegen al die Achterhoekers, want daar wonen volgens Simon de mooiste mensen. Zijn vrienden. De liefde kwam…KOMT van twee kanten.

Dus woont hij er vanaf nu, bij ons, in de Achterhoek, niet in het huis waar hij zo graag nog veel ouder had willen worden, maar wel voor altijd in veler gedachten…hij leeft voort in een club die mede daarom noooooit verloren gaat, van vader op dochter, van moeder op zoon..

Gecondoleerd familie, vrienden en naasten…en de Achterhoek…

Bedankt voor alles Simon, we gaan je enorm missen.