Na jaren van roofbouw plegen ging ik dit jaar op zoek naar meer zelfzorg, zelfinzicht en ‘het juiste midden’. Daar waar je jezelf niet afwijst zoals anderen dat voor jou deden. Ik was goed op weg, vele kilo’s lichter, gezond eten, sporten, bijna weer als nieuw. Met hier en daar een uitzondering, want je moet toch voelen dat je leeft nietwaar?
Het juiste midden, ik las erover in ‘De kunst van het ouder worden’ van mijn oud-professor, Joep Dohmen. Nu blijkt het juiste midden voor ieder een persoonlijke zoektocht. En voor vurige mensen in het bijzonder.
Kijk, ieder heeft zijn eigen pad te gaan. De mensen die op de sterren vertrouwen, weten dat de stand van de sterren de uitdagingen in het leven duiden. Zij die met de natuur leven laten de vogels en de wind de dagen tellen. Zonder angst. Die angst had ik al zo lang geleden achter me gelaten, ook daar was ik totaal langs mezelf heen gelopen. Lang dacht ik dat ‘het juiste midden’ buiten mij lag, ergens tussen mij en de ander. Ik neem de dingen soms iets te letterlijk. Na het overlijden van mijn vader vorig jaar veranderde er veel. Niet zozeer in het alledaagse. Meer in de drang om naar buiten te treden. Ik hoefde niet meer zo nodig.
Mensen zoals ik hebben echter ook sturing nodig. Maar bij gebrek aan sturing door anderen, kun je erop vertrouwen dat het leven de juiste lessen voor je in petto heeft.
Diep duiken
Vanaf de hoge duikplank keek ik naar het water onder me. Andere blikken keken naar boven. ‘Was dit nu wel een goed idee?’ Mijn intuïtie liet van zich horen. Ik deed vroeger niets anders dan duiken, toch? En wat kan er gebeuren, het is maar water!
Daar ging ik. Vijf flinke passen, de laatste licht omhoog, gewicht op de plank, doorbuigen en toch die hoek duik, onmiddellijk uitstrekken. ‘Dit ging goed, ik heb het nog in me!’ Het water naderde… nu vloeiend de diepte in.
Een doffe klap. Iets klopte er niet, ik voelde het op de manier waarop het water langs mijn gezicht ging. Snel weer naar de oppervlakte. Mijn linkerarm deed niet meer mee. Scherpe misselijkmakende pijn. Ik keek opzij, hij zat er nog aan, alles goed. Ik bleef er uiteindelijk drie weken mee door lopen, maar de pijn bleef. Toch maar naar de dokter. Ik werd doorverwezen, een röntgenfoto, een echo, niks op te zien. Na twee weken fysio werd er ook getwijfeld door de specialisten. Toch maar een MRI en na acht weken werd het duidelijk.
Ik had al mijn spieren en pezen af moeten scheuren zei de orthopeed, in plaats daarvan knapte het bot in twee, zo groot was de druk. ‘Je hebt ontzettend veel geluk gehad en hulde aan je spieren’ voegde ze er nog aan toe. Die hielden de botdelen al die tijd op zijn plek, het genezingsproces was al ingezet. Tja, met dat karakter zit het wel goed. Nu nog een beetje bijsturen op het verstand. Op zoek naar het juiste midden en de kunst van het ouder worden.
Amy van Son, organisatieadviseur & social media strateeg, maar bovenal verbindelaar en dingendoenster. Beweegt zich op het snijvlak tussen zingeving en social media. Maker van Your Song en grondlegger van TEDxArnhem.
Jemig!!
Een Bikkel.
Ik heb je dit jaar voor het eerst ontmoet en je elan, je daadkracht, je hatseflats van recht door het midden doen die kwalificatie in mij opkomen. Een Bikkel.
Na het lezen van je stuk blijft die rechtovereind.
Dàg, mooie bikkel!
Heel herkenbaar! Je kwetsbaar opstellen zonder zielig te doen en het respect voor jezelf te verliezen. Dat zouden meer mensen moeten doen….
Mijn motto is: “Bouw geen huis voor een ander met de stenen van jouw eigen huis”.
Dat helpt….
Ah @Esther, dank voor je mooie woorden, waarbij elan mij een extra huppeltje doen maken!
@Jos, goed te lezen, dat zouden inderdaad meer mensen moeten doen. En dank voor het advies, ook al heb ik heel veel stenen op voorraad. 😉
Voelen dat je leeft. Dat zouden meer mensen willen doen. Maar niet iedereen durft van de hoge om daarna van diep onder de oppervlakte weer boven te komen. Als een brandende phoenix uit de golven. Zeldzame soort
@Sandra ? er zijn er meer!
Heftig! X Esther
Mooie woorden, mooie zoektocht, op zoek naar jouw midden, wat een geweldig lijf die je klappen goed hebben opgevangen. Geweldig mens!
Altijd krachtig zo als jij er in duikt, je leven.
Ik waardeer jou durf, doorzetting.
X je
Je opmerking, dat je na het overlijden van je vader niet meer zo nodig naar buiten hoefde te treden, herken ik. Het is daarna allemaal niet zo belangrijk meer en dat geeft ook een bepaalde rust.
Jeetje, wat een bizarre ervaring, meis. Getsie!! Hoop dat het nu weer helemaal in orde is. En ik grink graag weer binnenkort een borrel met je. 3
Liefs, Jojanneke
@Esther @Judith @René dank dank!
@Adrie, ja gek hoor, was al 30 jaar niet in zijn buurt maar het effect is zo groot. Dank voor je reactie!
@Jojanneke When in Rotterdam I’ll howl!
Lieve Amy,
Prachtmens. Je maakt wat mee. En wat kan je toch prachtig en inspirerend schrijven. Hoewel je niet meer zo nodig naar buiten hoeft te treden zou een boek van Amy volgens mij veel mensen aanspreken. Ik lees je iig graag. Liefs Monique
Lieve Amy, allereerst wat een prachtige foto! Heel verfrissend en nieuw zoals jij eraf spat!
En twee maf verhaal van een bikkel en zoals jij ik ook altijd op zoek naar het juiste midden, zeg ik nu…
Zorg dat jouw kommetje vol blijft en geef alleen als je overstroomt van overvloed, geef je niet leeg…… dikke kus
@Monique & @Claudia Ladies! Zie jullie mooie reply’s nu pas! Dank! Enne hou hem in het midden! 😉
Twee punten uit / van je roerige leven, Je kunt ’n boek vullen, wat ’n boek, ’n hele serie.. Dikke knuf.