Anke Wiersma

2,5 Jaar geleden bracht ik een vrolijk enthousiast mannetje dat altijd blij was en iedereen lief vond naar de intensieve menshouderij die we basisschool noemen. Een grote school met zo’n 1.000 kinderen en een schoolplein vol met cito-vrezende burgers. Ik stond onwennig op het overvolle schoolplein toen hij na zijn eerste wenmiddag naar me toe kwam en zei ‘mama, ik weet niet wat dat was, maar daar ga ik nooit meer naartoe.’

Dat gevoel heeft hij 2,5 jaar gehad. Mijn kleine held is een vrolijk enthousiast mannetje met tomeloos veel energie en een berg nieuwsgierigheid. Sinds hij op school zit, zijn de woorden die dezelfde positieve kenmerken omschrijven, verandert in: een druk impulsief mannetje dat moeilijk te handhaven is. Hij luistert niet en is altijd druk met iets anders dan waar de juf mee bezig is. Klinkt pijnlijk? Is het ook. Als moeder omdat ik graag wil dat mijn kind gelukkig is en dat iedereen ziet hoe geweldig hij is. Als organisatie activist omdat ik potentie zie in deze karaktereigenschappen en baal dat het systeem die potentie onderdrukt. De mensen die me kennen, zullen het zien zoals ik het zag, dat kind lijkt gewoon op zijn moeder. Toen hij kletsend uit mijn buik kwam, waren de doktoren al bezorgd en toen zei ik al: maak je niet druk, hij lijkt op zijn oma en zijn moeder.

Wij proberen al 2,5 jaar om ons mannetje in de pas te laten lopen en aan de norm te laten voldoen om te zorgen dat hij het naar zijn zin krijgt. We overleggen met de juf, met de intern begeleidster en met hun onderwijskundige/adviseur. We komen altijd uit op een beloningssysteem dat hem motiveert in de pas te lopen en aan de norm te voldoen. Tevergeefs, zijn ‘verzet’ is halsstarrig… We leren niet van hem, we zullen hem leren in de pas te lopen. De school vindt dat het beter gaat, maar ik stuur hem met een steeds zwaarder hart naar school. Het past niet bij wie ik ben om een kind dat prima is zoals hij is te laten buigen voor een systeem dat niet meer past bij deze tijd. Om hem te laten zijn wie hij is en om ten volle het potentieel daarvan te benutten, moet het systeem aangepast worden.

Ik zeg het vaker, mijn kinderen zijn mijn spiegels, mijn richtingaanwijzers en dit jochie helpt ons bouwen aan een nieuw systeem. Tijd om mijn opvattingen over de norm los te laten en hem te helpen zoeken naar zijn levensdoelen en er invulling aan te geven. Toch werd me aan alle kanten aangeraden groep 3 af te wachten, hij is slim, mag dan alles gaan leren dus dat gaat hij fantastisch vinden. Ik had er een zwaar hoofd, maar vooral hart in, maar ging er weer tegen beter weten in mee.

Na de eerste dag in groep 3 kwam hij weer teleurgesteld thuis omdat de juf zo op hem moest mopperen. Hij voelde zich stom en was teleurgesteld in zichzelf. Die avond en de volgende ochtend heeft hij een plannetje gemaakt en zei toen:”ik heb een muntje van Kung Fu Panda in mijn zak en als ik weer druk wordt, pak ik die vast en fluister ik ‘Innerlijke vrede, innerlijke vrede’. Dan word ik wel rustig en hoeft de juf niet meer zo op me te mopperen.”

Ik preek al jaren dat mensen niet voor hun leidinggevende moeten werken. Leidinggevenden zijn collega’s met een andere taak. Mensen zouden moeten werken voor de missie van een bedrijf terwijl ze aan hun eigen levensdoelen werken. Dan kunnen ze namelijk zelf nadenken over hoe ze maximale toegevoegde waarde denken te hebben voor dat collectieve doel en hoe zij daar lol in kunnen hebben. Een leidinggevende plezieren, leidt af van waar het werkelijk om draait; het samen werken aan de groei en succes van het bedrijf, op een plezierige manier. Door mijn kleine held realiseer ik me dat het niet zo vreemd is dat de meeste mensen voor een baas werken. Kinderen leren dit al in het basisonderwijs. Ikzelf schreef mijn opstellen vaak puur voor de leraar.

Ik wist precies hoe en waarover ik moest schrijven om te zorgen dat ik hoge cijfers haalde, doordat ik wist wat de leraar boeide. Door dat kleine ventje te horen over hoe hij zijn juf zou plezieren, werd ik met een schok wakker, stop, hou op! Geen dag meer, geen uur meer in die overvolle klas waar uren zo niet jaren besteed worden aan het stilhouden van prachtige kinderen die ons wat willen vertellen, het is genoeg geweest.

Tijd voor nieuw onderwijs waarin we kinderen leren na te denken over hun levensdoelen. Dan leren ze dat die doelen voortkomen uit hun eigen dieper liggende behoeften en wensen. Het vraagt om persoonlijke ontwikkeling om erachter te komen wat je levensdoelen zijn. Zo raken mensen intrinsiek gemotiveerd om invulling te geven aan hun (loop)baan. Tijd voor onderwijs dat werkelijk het kind helpt om te worden wat ze kunnen zijn en wat ze willen zijn.

We hebben Auke van school gehaald, na 1 dag groep 3. Nee, de juf krijgt geen kans meer, want het ligt niet aan de juf, het systeem is niet goed voor hem en als je het mij vraagt, voor geen enkel kind dat over twintig jaar in een innovatie economie mag werken. En nee, het wordt geen andere school in de wijk, want ze kunnen ondanks veel passie niet veel meer dan zijn huidige school. Bezweken onder de Citodruk en ingeperkt door bestuursdruk. Vanaf hopelijk volgende week gaat Auke naar een school waar spelen de leervorm is en waar de kinderen de school runnen; de democratische school voor Natuurlijk leren in Renkum (www.basisschooldevallei.nl). Een school waar geleefd wordt in plaats van een plek waar kinderen voorbereid worden op het leven vaeen eeuw geleden. De school is van Maaike van Mourik. Een vrouw die ik pas een paar weken ken, maar tomeloos veel respect en liefde voor voel. Ik hoop dat zij haar moment hier ooit ook mag delen! Zij gaat ons helpen van Auke het jongetje te maken die hij allang is, maar die hij hopelijk snel weer mag zijn van zichzelf…

17 gedachten over “Anke Wiersma”

  1. Een verhaal waar ik een goed gevoel bij krijg. Herkenbaarheid bij zowel het gedeelte over leiding geven en hoe het onderwijs verbeterd kan worden.
    Ik hoop dat ik mijn kind over een aantal jaren met plezier naar school kan laten gaan en zijn passies en talenten kan laten ontwikkelen.

  2. Had zo’n school maar eerder bestaan, dan had mijn zoon, nu 25, niet zo’n verdrietige tijd gehad op de basisschool!! Veel succes met Auke!!

  3. Wat een mooi verhaal. Goede stap! Mijn moeder heeft mij ook van school laten wisselen nadat ik voor de zoveelenvijftigste keer huilend bovenaan de trap zat. Is een goede keuze geweest. Goede boodschap. Luister naar de signalen die kinderen zelf afgeven.

  4. Kippevel krijg ik er van, zo’n ventje dat maar blijft proberen zich aan te passen. En ouders die durven geloven in hun kind. Klinkt als een prachtige stap!

  5. Mijn moment was in september, inmiddels zit Auke al drie maanden op de Vallei en gaat hij met veel plezier naar school. Hij is niet langer machteloos, hij beslist wat hij wanneer wil leren en hij loopt dus met sommige dingen voor (op cito) andere dingen achter, maar precies in de pas met waar hij wil zijn. Onze eerste leerervaringen zijn rijk, dit heeft toekomst, hier snappen ze het. We leren met onze kleine leermeester mee. Voor wie meer wil weten, ik blog er regelmatig over en merk dat het veel met vaders en moeders doet. Ik laat zien dat we een keuzen hebben, ik hoop dat het een ander ook helpt…
    http://www.ankewiersma.nl/homepage/onze-witte-tovenaartje-leert-natuurlijk/

  6. Ja, de presentatie van Maaike van Mourik in Zaltbommel was voor mij een eyeopener. Allang “uit de kinderen” en dan ben je daar ook niet meer zo mee bezig…..maar diepgravend in mijn geheugen kwam ik ’t toch weer tegen. Had ik dat probleem persoonlijk lang geleden ook al gehad? Waarom had en heb ik een hekel aan alles wat met studie heeft te maken? Waarom altijd zo gespeeld dat je met de hakken over de sloot….enz.. Zou ’t dus toch het systeem zijn geweest? Fijn Anke, dat je dit hier nog eens naar voren brengt!

  7. Met ontroering gelezen…waar zijn we toch in vredesnaam mee bezig. Ik heb zelf in dit systeem gewerkt. Nu als kindertherapeut leer ik kinderen weer vertrouwen krijgen in zichzelf.
    Een mooi boek passend in dit artikel en waar ik al heel wat onzekere ouders en leerkrachten attent op heb gemaakt: Dyslexie en touwtje springen. In dit boek wordt prachtig beschreven waarom kinderen doen zoals ze doen, het waarom van herhaling in het spel. De noodzaak van spelen om de hersens goed te laten rijpen. Een proces waar je niet teveel in moet grijpen alleen maar aanbieden en zorgen voor veel spelplezier.

  8. Kippenvel en zo herkenbaar. Onze zoon is uiteindelijk naar de Ontdekkingsreis in Doorn gegaan. Nu bijna 4 jaar later kunnen we zeggen dat dit de beste beslissing ooit is geweest en de redding van onze zoon! Je wenst ieder kind zo’n school.

  9. Wat een mooie reacties, hulde aan de vaders en moeders die naar hun kids luisteren en snappen dat we van hen mogen leren! Je krijgt ze niet voor niets! Dank je wel allemaal, deze reacties sterken me om ermee door te gaan

  10. Oef Anke, dat was vast een ingewikkelde periode… Maar toch kan ik alleen maar (haha ook als een soort Kung Fu Panda, met m’n vuist in de lucht slaand) denken: yeah! you rock!

    Fijn dat je hem blijft zien.

    En als je kind een geniale oplossing als een “innerlijke vrede” muntje bedenkt dat moet je die creativiteit & sensitiviteit toch wel toe jubelen 🙂

  11. Wat mooi wat mooi! Zodra het onderwijs gaat aansluiten aan kinderen die ‘anders’ in het leven staan, dan gooien we veel labels overboord.

    Een diep respect voel ik uitgaan naar deze moeder die voor het welzijn van haar kind blijft knokken. Wij moeten ophouden te denken in stramienen, in de algemene norm maar beginnen met te kijken en het ook te zíen, te luisteren maar ook echt te horen. Interactief met ouders werken ipv ouders minder zeggenschap te geven binnen het onderwijs.

    Er is zo enorm veel te winnen en wij ouders en inmiddels ook meer en meer leerkrachten zien de kansen, laten we die pakken. Ik ben er al mee begonnen, in alle opzichten.

    Bedankt voor het delen van deze ervaring.

  12. Herkenbaar verhaal over onderwijs waar ik niet als leerling, maar als leraar tegen aan loop. Nu 10 jaar later in het speciaal onderwijs met “gedragsmoeilijke” kinderen. Waarin ze alles het zelfde moeten doen als in het regulier onderwijs, wat ook maar een standaard systeem is. Ik kan er niet meer achterstaan, het vreet alleen maar energie. Daarom in mijnmoment2012 hierover geschreven. Ik stop met leraar zijn, terwijl ik juist die drukke en sociaal onhandige kinderen zo leuk en lief vind.

  13. Zeer herkenbaar! (oa van vroeger)
    Zijn er nog meer van dit soort scholen? Wij moeten nu een school zoeken voor ons kleine meisje…

  14. Zeker @ Sander, als je Maaike van Mourik van de Vallei belt, kan ze je zeker verder helpen. Maar blijf zoeken tot je iets vindt dat bij je kind past en (want je kind weet je vaak nog niet voordat ze gaan) bij jezelf. Er zijn ontzettend veel goede initiatieven, kijk ook eens bij hetkind.org

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven