Anke Wiersma

Ik houd een banaan vast. Het moment is aangebroken om die banaan los te laten. ‘Let go of your banana thoughts’ legt uit wat ik bedoel:

Je krijgt in het leven wat je nodig hebt om te groeien.

Geluk

Het is mijn loopbaanmissie om werkGeluk en -Plezier te verspreiden vanuit de visie dat het Groei van onze economie en maatschappij oplevert. Dit jaar was Geluk het thema van de Energiedag van de MKB Krachtcentrale. Met Caroline schrijf ik een boek met als thema ‘Geluk als groeikracht’. Daarnaast hebben we allerlei gave dingen gedaan voor ondernemend Nederland rondom het thema Geluk. 2013 was het jaar van Geluk als basis van een nieuw economisch groeimodel.

Maar doe ik dat zelf ook? Kies ik voor geluk? Of predik ik het alleen voor een ander?

Kiezen voor geluk

Syntens en de Kamer van Koophandel fuseren. Per 1-1-14 word ik ambtenaar en adviseur bij de Kamer van Koophandel. Keuzes maken was dit jaar voor mij dus zeer actueel, ik moest gaan kiezen voor de Kamer. Of niet. En zij voor mij. Of niet…

Ik denk bij de KvK een uniek podium te hebben waarmee ik bewustzijn kan vergroten en ondernemers kan motiveren met ‘de kapitale kracht van geluk’ de nieuwe economie in te stappen.

Maar werken aan werkgeluk in het MKB in een organisatie die mijn werkgeluk ondermijnt, is natuurlijk ook niet de bedoeling.

Keuzes…

In een weinig sociaal innovatief en zeer rationeel sollicitatieproces werd ik afgelopen herfst aangenomen voor de adviseursfunctie. Daarna werd duidelijk dat ook de structuren weinig sociaal innovatief zijn en het leiderschap hiërarchisch. Ik twijfel of ik op vitale wijze het beste van mezelf kan geven en of het gewaardeerd wordt. Ik twijfel of we aan zinvolle doelen werken of dat de zinloze structuren het doel zijn. Kortom ik twijfel of ik hier werkgeluk ga vinden. Maar Ik vind dat ik op iedere plek geluk moet kunnen vinden…

Om me heen zag ik de afgelopen tijd collega’s afhaken die er niet meer in geloven en eieren voor hun geld kiezen. Niet de minste collega’s, loyaal aan de missie en van belangrijke toegevoegde waarde met hun unieke bundeltje talent… Zij geloven niet dat de Kamer die unieke club wordt waar het beste van mensen gegeven wordt en maximale toegevoegde waarde in het MKB gaat opleveren. Lopen zij weg van een kans om persoonlijk te groeien?

Het leven geeft je precies wat je nodig hebt om te groeien. Ik zocht dus druk (druk druk) naar de les in dit proces, naar wat ik hieruit kan leren.

Life doesn’t happen to you, it happens for you (PanacheDesai).

Regelmatig hebben Caroline en ik tegen elkaar gezegd: loop niet weg van je stressfactoren, leer van je reactie erop en je leert je lessen. We gaan niet weg, want in het omgaan met deze stressfactoren, ligt de kans op persoonlijke groei… En ik vind dat ik moet groeien, ik vind dat ik moet blijven.

Mijn moment

Gisteren kwam ik met een schok tot dit inzicht: Ik denk nog steeds te moeten leren via de lijdensweg, via de moeilijke weg, via de weerstand. Ik denk mijn geluk te vinden nadat ik alle stressfactoren heb getackeld, wanneer ik ervan geleerd heb en gegroeid ben. Of is de les juist dat ik de strijd moet staken? Met mezelf? Met hard moeten werken en hard moeten groeien, met sterk zijn doorzetten?

Ik zeg zo vaak dat ik niet weg wil gaan uit de verouderde organisaties omdat het me recht van spreken geeft. Ik zeg dat ik in deze organisaties blijf werken omdat ik wil blijven voelen wat de toehoorders van mijn verhaal dagelijks voelen. Pas dan kan ik met recht hun weerstand om zelf in actie te komen van repliek voorzien. De boodschapper moet de boodschap ervaren om recht van spreken te hebben.

Heb ik werkelijk zo weinig compassie voor mezelf dat ik dat mezelf aan wil doen? En is het eigenlijk wel waar: Moet ik nog langer de boodschap zijn om hem te kunnen leveren?

Wat doe ik mezelf aan? Ik creëer ongelofelijke energielekken die me uiteindelijk ziek maken waardoor ik nergens meer het beste van mezelf kan geven of geluk kan ervaren. Ik ben weer moe, mijn gezondheid en humeur hebben te leiden onder mijn banaan, mijn dogma.

Waarom doe ik mezelf dat aan? Omdat ik de banaan verkeerd definieer. Ik denk dat ik moet lijden om te kunnen groeien, maar dan kies ik voor de status en het aanzien van hardwerkende sterke vrouw die heel veel ballen in de lucht houdt en stressfactoren aan kan en zich niet laat kennen. Ik dacht dat ik daar voorbij was, maar daar is ze toch weer: de sterke onafhankelijke harde werker.

Laat de banaan los

De les die ik te leren heb is dat ik geluk verdien om wie ik ben, niet om hoe hard ik werk. Dat ik heel veel DOE om gelukkig te zijn en te weinig gewoon BEN. Dat ik enorm beïnvloedbaar ben door externe drukte doordat ik te weinig naar binnen ga om te verstillen. Daardoor kan ik mijn innerlijk kompas niet volgen.

De banaan is dat ik hard moet werken en de boodschap waardig ben als ik ook lijd, dat ik sterk moet zijn en onafhankelijk van stressfactoren. En het is tijd dat ik de banaan loslaat om werkelijk gelukkig te ZIJN. Ik kreeg gisteren de vraag of ik bereid ben een aantal ballen te laten vallen in het vertrouwen dat ik het waard ben om gelukkig te zijn zonder dat ik al die ballen hoog houd. Of ik bereid ben om te vertrouwen op het leven en me tijdelijk onzeker en onwaardig durf te voelen.

Mijn boodschap is mijn dogma geworden, de missie is mijn baas geworden en ik verzuip in mijn eigenwijsheid. Ik denk dat ik stil moet worden om mijn eigen boodschap werkelijk te horen. In 2014 dan maar. Het woord van 2014 wordt Samtosha (tevreden zijn met wat is, geluk ervaren in het moment). Zonder banaan… En hoe zit het dan met die baan?

Ralph zingt als reactie op dit stuk: nee ik heb geen bananen, ik heb geen bananen vandaag. Ik heb radijsjes, hele mooie, witte en rooie…