Anne-Kee Deelen

Even stond de tijd stil

Mijn moment speelt zich dit jaar af op Mallorca. Niet zo gek, want ik ben er twee en een halve maand geweest dit jaar. Ik woonde er tijdelijk in een tent op een schilderachtig stuk land, gescheiden door een wild begroeide vallei. We woonden aan de linkerkant van de vallei. Wonen, dat wilde voor mij zeggen in een tent en voor mijn gastheer en –vrouw in een oude Mercedusbus. Een niet afgebouwd huis stond fier op het land en het overdekte balkon ervan was mijn favoriete werkplek. Verder was er een zomerverblijf; een prachtige door een zonnedek overdekte plek met diverse terrassen, een keuken en een eettafel

Ik was er heen gegaan om een boek te schrijven. Het boek over mijn gastheer en zijn vrouw. Vele avonturen beleefden ze samen op hun reizen in dienst van de Meester, die via een pendel tot hen spreekt. Iedere keer dat ze erover vertelden hing ik aan hun lippen. Mijn leven leek daarbij vergeleken net zo bleek als de verkleurde Tibetaanse vlaggetjes die wapperde aan de rand van hun zomerverblijf. Het leek me inspirerend om erover te schrijven. Het moest een boek worden over leven vanuit vertrouwen.

Maar het boek kwam er niet. Want de Meester besloot dat het mijn reisverslag moest worden van mijn eigen reis naar de Stilte. Schriften schreef ik er vol. Maar stilte kwam niet gemakkelijk en vooralsnog heb ik de juiste vorm nog niet gevonden om mijn reisverslag in te vertalen. Ondertussen maakte ik vele bijzondere momenten mee. Bijzondere ontmoetingen, bijzondere plekken, bijzondere lessen, het kon niet op. En nu aan het eind van het jaar is het tijd om weer een moment uit te kiezen. Ondoenlijk natuurlijk.

Totdat ik de foto’s weer eens doorkeek. En ik koos uiteindelijk voor eigenlijk een heel banaal moment. Omdat ik denk dat niet veel mensen zo’n moment ooit mee maakten of mee zullen maken. En omdat dit het moment is waar ik aan denk als ik graag weer wat lichtheid in mijn stemming wil brengen. Ik kan namelijk niet terugdenken aan dit moment zonder brede glimlach op mijn gezicht.

Er was weinig comfort in mijn verblijfsituatie. De douche was een bak met water (dat uit een opslagtank kwam, die eens in de zoveel tijd door de watertruck werd gevuld) met een kraantje eronder en alleen aan het einde van de dag betekende dat warm water. Het was wel een douche met het mooiste uitzicht ooit; vanuit het Noordoosten keek je er helemaal naar het Westen. De ‘muren’ bestonden grotendeels uit een haag van bougainville, waar je net over heen kon kijken. Maar ik wil het eigenlijk hebben over de wc. Dat was een gat in de grond, met twee marmeren tegels er naast, een bak met zaagsel en een jerrycan en zeeppompje. De afscheiding bestond aan een kant uit een omheining van opeengestapelde zandstenen en verder uit rieten matten en struiken. De deur bestond uit een paar takken eveneens bekleed met riet. Het plafond bestond uit het bladerendek van een vijgenboom. Op de vloer lagen dan ook steeds meer rijpe vijgen.

Op een dag hurkte ik op het toilet en hoorde ineens wat geschuifel in de struiken. Ik was inmiddels bekend met het geluid, want ik werd er bijna iedere morgen door gewekt. En daar kwam ie uit de struiken; de grootste schilpad die ik tot dan toe had gezien! Hij had geen haast en ging rustig achter me zitten. En daar zaten we dan samen op een vierkante meter. Ik moest ervan giechelen. Wie zit er nou met een schilpad op de wc? Mijn dag kon niet meer stuk. Het lijken op het eerste gezicht niet zulke vrolijke dieren, maar toch werd ik altijd blij van het zien van een schildpad en word ik nog steeds blij als ik ze zie. Het zijn niet de slimste beesten; die ene die iedere dag om mijn tent scharrelde heb ik ooit betrapt op het langdurig blijven proberen door mijn tent heen te gaan. Je kon ‘m niet betichten van gebrek aan doorzettingsvermogen.

Als aandenken aan dit incident heb ik natuurlijk een foto van een schilpad. Maar ook prijkt er een gekleurde schilpad ontworpen door een bevriende kunstenares, in een van mijn plantenbakken. Voor mij is het beeld een reminder geworden voor het vertrouwen in het leven dat ik daar op Mallorca vond en dat het leven best speels mag zijn.

Mijn naam is Anne-Kee Deelen. Storyteller, tekstschrijver, teambuilder. Ik werk onder de naam sAAmen Deelen en ben (aspirant) lid van Firma de Groot. Ik breng graag meer Liefde en verbeelding de (zakelijke) wereld in en help zelfstandigen, kleine ondernemers en teams bij het vinden en vertellen van hun verhaal en het leggen van verbindingen.