Clowns on Tour, Bosnië 2012
Daar zat hij dan, op z’n knietjes. De lerares sprak tegen hem. Een Bosnische woordenstroom vloeide over mijn hoofd. Ik had geen idee wat er aan de hand was. Ineens biggelde er een dikke traan vanachter zijn ronde brillenglaasjes. Ik was op reis in Bosnië met Clowns on Tour, een project van Lidion Zierikzee en haar vader Hans. Het vervolg op dit incident, was een van de momenten waarop me duidelijk werd hoezeer deze trip de moeite waard was.
De lerares stak haar hand uit en nam hem mee het lokaal uit. Z’n zusje keek me met een schuin oog aan en we gingen door waar we mee bezig waren; jongleren met balletjes en zakdoekjes. Zij en haar broertje waren wat verwaarloosd, had een andere lerares me verteld, hun ouders hadden een laag IQ. Eerder speelden we met z’n drieën, maar op een goed moment, ‘checkte het jongetje uit’; hij gooide ieder balletje dat we hem toespeelde weg en zijn blik werd wazig.
Een tijdje later kwam hij weer terug in het lokaal en ik vroeg me af wat te doen met hem. Want voor mij voelde het niet af. Ik deed het enige wat ik kon bedenken: ik gaf hem een aai over zijn hoofd. Langzaam en liefdevol. Ik stond achter hem en hij keek om. Zijn blik brak mijn hart in duizend stukjes. Het was een mengeling van verbazing, blijdschap en dankbaarheid. Maar zo intens dat ik er zo weer 1600 kilometer voor zou reizen. Wat moet die jongen weinig gehad hebben, om zo’n klein gebaar met zoveel grootsheid te begroeten!
Later die week kwam ik nog zo’n moment van dankbaarheid tegen. Bij ons afscheid van project Nada en het naastgelegen bejaardentehuis, tikte een van de bejaarde dames voor wie we gespeeld hadden op de ruit, zwaaide naar me en gaf kushandjes. Niet even, maar minuten lang… Zoveel dankbaarheid, na alles wat deze vrouw vermoedelijk aan ellende heeft meegemaakt. Hoe roerend. En hoe veerkrachtig! Het werden mijn thema’s voor dit jaar veerkracht en dankbaarheid. Het was niet wat ik daar verwacht had te vinden, maar wel wat ik mee naar huis nam.
Ik zie deze week maar als een groot moment, want dan kan ik nog zo’n waardevol momentje benoemen, namelijk mijn afscheid van Leila. Leila is een autistisch meisje met wie ik veel gespeeld had. Ik kreeg al snel door dat afscheid nemen een uitdaging was. Een hand geven, of een knuffel was uitgesloten. Ik zakte op mijn knieën om contact te maken. Ze leek langs me te kijken, maar toen ik voor haar op mijn hurken zat, pakte ze de clownsneus die om mijn nek hing en zette ‘m terug op mijn neus. En langzaam, met grote precisie drukte ze vervolgens de neus drie keer in. Daarna keek ze weg en vervolgde ze haar weg aan haar moeders hand. Dit was ons afscheid, we hadden onze vorm gevonden. Geen gebruikelijke, maar eentje die ons beiden in onze waarde bevestigde. Nu was het mijn beurt voor dankbaarheid.
Love your spirit! Love you! Je bent een mooi mens Anne-Kee, jij brengt zoveel moois, keep up your spirit…
Ja, zo ken ik jou! Blij je ooit te hebben ontmoet….en ’t zal niet voor het laatst geweest zijn! Ik wens je super rode neuzen jaar 2013!
Dag mooie Anne Kee,
Er was een reden dat jij en ik een tijdje voor de geplande reis elkaar weer ontmoette voor een kop thee. Die reden heb je prachtig hierboven beschreven. Wat je geeft, krijg je terug en je hebt prachtige kado’s gekregen tijdens deze reis naar dit bijzondere land vol met prachtige mensen.
Dat 2013 een jaar mag zijn waarop je op dezelfde voet mag doorgaan. Blijf jezelf inspireren met de clown; maak fouten, wees nieuwsgierig, speel, heb plezier en maak contact. Dan ga je de wereld zoveel geven en word je overweldigd met kado’s!
Liefs Lidion
Wat een prachtig verhaal Anne Kee. Mooi hoe je met een ogenschijnlijk klein gebaar iets groots voor anderen kunt betekenen. Ik wens je een prachtig 2013 toe.
Mooi!
Lieve Anne Kee,
Nu snap ik waarom je toen (toen je net terug was) er nog geen woorden voor had …………. Wat een intens mooie ervaring moet dat zijn geweest. Dank voor het verhaal!