Annika Visser

2016 was het jaar van meerdere ‘mijn momenten’. Ik prijs me steeds vaker gelukkig met een goede gezondheid en als zelfstandig ondernemer met, tot nu toe, voldoende werk. Maar juist door bovenstaand besef merk ik ook een soort van onrust soms; wat nou als dat voorbij gaat? Als ik ziek word of minder werk krijg. Dingen die denk ik bij het leven horen maar ook dingen die ik steeds vaker in mijn omgeving zie.

Diep van binnen heeft het ervoor gezorgd dat ik een soort van joie de vivre ontwikkeld heb met de slogan ‘nu kan het nog’. Nu kan ik nog reizen, want doordat het goed gaat met de economie heb ik vertrouwen in het vinden van nieuwe opdrachten als ik terugkom. Nu kan ik nog reizen, want ik ben gezond en er is niets wat me tegenhoud. Maar bovenal, nu kan ik nog reizen, want waarom niet…?

En zo geschiedde. Begin april 2016 vloog ik naar Japan, om van daaruit naar Australie te gaan en via Singapore weer terug. In Japan was het hoogseizoen, want de Sakura, oftewel de kersenbloesem, was in volle bloei. De Sakura is een symbool van de vergankelijke schoonheid. Het leven is mooi en kort, net zoals de Sakura, die explosief ontspringt en weer verdwijnt. Japanners hebben van oudsher een zeer respectvolle verhouding met de natuur, en nog nooit heb ik mensen zo optimaal zien genieten van wat die natuur hen brengt. Is toch anders om de Japanners en masse onder de bloesem te zien zitten dan barbecueen in het Vondelpark…!

Vanuit Tokyo vloog ik naar Australie, waar ik onder andere als doel had om het Great Barrier Reef te zien. Hoewel het rif zelf er helaas best slecht bij ligt kon ik alleen maar denken ‘ wat een rijkdom’ dat ik dit kan zien. En terwijl aan de andere kant van de wereld het een van de koudste April maanden in jaren was, heb ik ’ s nachts op het rif geslapen. In een ‘ swank’, een mini-slaapzak geschikt voor buiten. Hoewel er van slapen niet veel kwam, heb vooral veel gekeken naar de maan en vissen met dikke lippen in het onderwater aquarium. Ik wilde er niks van missen, slapen op een van de wereldwonderen, waarbij het nog maar de vraag is hoe lang dat nog zo blijft.  Ik wilde er niks van missen, omdat het moment heeft gezorgd voor onuitwisbare herinneringen die fungeren als brandstof om verder te gaan.

Verder te gaan in het dagelijkse leven met alles wat daarbij hoort want geloof mij, dat is echt niet perfect. Ik heb geen ‘ lovemylife’  leven, maar er zijn wel genoeg momenten dat ik die creeer. Momenten die me voeden en motiveren, momenten die ik zelf op zoek en momenten die op me af komen. Brandstof voor het dagelijkse en niet dagelijkse leven.

Ik droom alweer weg over een nieuwe reis, deze keer misschien wel niet alleen, om nieuwe momenten te verzamelen. Omdat het kan…!

Annika Visser werkt als Online Marketeer onder de naam Buro Marktzicht. Buro Marktzicht helpt bedrijven met hun online marketing- en digitale strategie.