Arno Wip

Het is inmiddels 21 juni, een uur of half twee in de vroege ochtend. Het is warm en druk wanneer wij van het Centraal Station richting de Amsterdamse Rosse buurt wandelen. Ik vertel verhalen over oud Amsterdam die jaren geleden aan mij verteld werden. Wanneer we de vrouwen achter ramen passeren houdt zij mij steeds steviger vast. Haar ogen staan groot. Ik zie een blik die wisselt tussen afschuw, nieuwsgierigheid en opwinding. Zij, een jonge vrouw met nog niet door tijd en ervaring geremde verlangens en idealen, passant op deze stinkende markt van levend vlees. Twee totaal verschillende werelden, slechts gescheiden door breekbaar glas. Geluk kent meerdere betekenissen. Voor mij komen ze hier allemaal samen. Ik heb geluk, ik vond geluk, ik ben gelukkig en ik heb veel geluk gehad.

We spoelen aan in ‘The Old Nickel’, een bruine kroeg in de Nieuwe Brugsteeg. Er speelt een trio The Blues. Een paar uur eerder beleefden wij John Mayer in de Ziggo Dome. Dit is andere koek, maar niet minder mooi, als belevenis. Zij ontspant en gooit haar haar los. Zij heeft de aandacht, misschien meer dan dat zij het zichzelf bewust is. Ik kijk, luister en geniet. Van de muziek, de geur en kleur van een bruine kroeg. Maar het meest nog van haar. Jong, onderzoekend, bloeiend. Ze lacht. Naar mij, naar de band, naar de jongens. Het leven lacht haar toe, en zij lacht naar het leven. Ik denk terug aan de zomer van 2013. Ik zag mijn kinderen zwemmen met dolfijnen op Key West in Florida. Mooier zou het niet worden. Ik wist het zeker. Dat het leven net zo mooi kan zijn in een kleine kroeg in Amsterdam had ik niet durven dromen. We toasten. Zij lacht en geeft mij een aai over m’n bol.

“Dank je pap. Dit was de mooiste avond éver!”, ze zegt het terwijl ze mij een knuffel geeft. Je hebt het verdiend, lach ik. Geslaagd voor de Havo. Geslaagd, ondanks een negatief advies van de basisschool. Ondanks een jaar of vier adviezen om een stapje terug te doen. “Doe toch een jaar over.” “Toch niet beter GT?” Niet mijn dochter. Havo wilde zij, Havo werd het en voor Havo slaagde zij. Zonder doublures, zonder herexamens. We doen haar een ticket voor John Mayer cadeau, ik mag mee.

Nog geen drie maanden later schilder ik de muren van een kamer in een jaren ’20 woning in hartje Leeuwarden. Zij is nu studente Docent Theater aan de Hogeschool. Met een OV kaart en een studiebeurs. 17 Jaar, en op zichzelf. Te jong denk je? Tja, ik vind het ook heel jong. Maar het is wel mijn dochter. Zij wil het, ze doet het en ze zal slagen. Ik twijfel niet, niet aan mijn dochter.

Geen twijfel hebben, echt geloven in je kind, echt vertrouwen hebben in háár ideeën, háár plannen en de door háár gekozen route. Dat weten, dat voelen, dat ervaren. Dat moment, midden in de nacht in een bruine kroeg in hartje Amsterdam.

Mijn moment.

Arno Wip werkt als projectleider bij Fier en is daarnaast voorzitter van Sportclub Bolsward. Voor het Bloggen en Twitteren huurt hij meestal Berend Quest in.