Arno Wip

Mijn Moment 2012: Het verschil maken

Het was de dochter die de politie had gebeld. Haar vader van 70 (1.98 meter, 110 kilo) had haar dementerende moeder met een stalen ketting – om haar nek – aan de keukenstoel vastgebonden. Haar vader kon agressief reageren, zo vertelde dochter.
De politie kwam met een arrestatieteam om de vrouw te bevrijden. De man verzette zich hevig en werd door de in ‘swat-team’ pakken gestoken agenten tegen de grond gewerkt, in de boeien geslagen en afgevoerd. De vrouw werd opgevangen in een verpleeghuis, 25 kilometer verderop, in een andere stad omdat er in de buurt geen plaats meer was.
Voor de betrokken instanties was het plaatje snel compleet. En waar stukjes van de puzzel ontbraken werden die al snel ingevuld door aannames, verwachtingen en ervaringen. Deze man mishandelde structureel zijn weerloze, dementerende vrouw en die vrouw moest tegen deze man beschermd worden.
Dus kreeg de man een contactverbod en zou zijn vrouw permanent worden opgenomen in een verpleeghuis.

Toen ik een dag na dit incident met de man in gesprek ging was hij kwaad, gefrustreerd en radeloos. Redeloos ook. Na alles wat gebeurd was zat er nu iemand aan de keukentafel die hem kwam vertellen dat hij hem ‘kwam helpen’? “Rot op!!!”, was zijn reactie. “Ik wil geen hulp, ik wil mijn vrouw terug!! Jullie hebben mij mijn vrouw afgestolen!”, waren zijn letterlijke woorden.

De situatie lag, zoals zo vaak, toch iets genuanceerder dan je op basis van het incident zou denken.
Hij had zijn vrouw inderdaad vastgeketend, maar dat bleek eenmalig. De man was in paniek geraakt omdat zijn vrouw weg wilde. Zijn vrouw wilde weg omdat zij zich ‘een blok aan het been’ van haar man voelde en hem niet meer in de weg wilde staan. Zijn vrouw was nog altijd thuis – ondanks haar beperkingen – omdat hij dat haar beloofd had. “Ik zal altijd voor je blijven zorgen, wat er ook gebeurt”, had hij haar gezegd. En die belofte wilde hij nakomen.
De man had zichzelf in een onmogelijke situatie gewerkt, maar geen kwaad in de zin.
Er kwam ‘breed overleg’. Ik vond een ouderenpsychiater die mee wilde denken, een psycholoog die de vrouw goed wilde onderzoeken, verzorgend personeel in het verpleeghuis met een open blik. Thuiszorg die bereid was buiten de gebaande paden te gaan, een daggroep voor ouderen in de buurt die de vrouw een plek wilden geven.
Er kwam een plan dat het mogelijk maakte de vrouw terug te laten keren naar huis.
Een plan dat ik initieerde en schreef en gedragen kreeg.

Op dit moment wonen zij al weer een maand of 5 samen in hun eigen huis. De man brengt zijn vrouw ’s morgens naar de daggroep en haalt haar in de middag weer op. Er komt af en toe thuiszorg voor wat extra steun. Er zijn contacten met de ouderenpsychiatrie. Er liggen heldere afspraken en duidelijke kaders.
Er is een nieuwe, leefbare situatie ontstaan voor deze mensen.
Deze vrouw weer naar huis brengen was een prachtig moment.
En niet alleen voor deze man en deze vrouw.