Arno Wip

Arno Wip, @berendquest

Ik ben een moeilijk mens. Moeilijk voor mijzelf, moeilijk voor mijn omgeving. Ik zoek evenwicht, maar kan heel slecht omgaan met een stabiele situatie. Ik wil rust, maar ben enorm zelf onrustig.

Een wankel evenwicht

Ik ben een moeilijk mens. Moeilijk voor mijzelf, moeilijk voor mijn omgeving. Ik zoek evenwicht, maar kan heel slecht omgaan met een stabiele situatie. Ik wil rust, maar ben enorm zelf onrustig. Ik zoek zekerheid, maar kan niet zonder onzekerheden. Ik eis veel van mensen, maar ik laat mij door niemand wat vertellen. Ik kan er niet tegen als mensen over mij oordelen, maar ik heb zelf overal een oordeel over.
Zoiets.

Mijn mooiste persoonlijke moment van 2011 is dat mijn lief en ik elkaar weer eens diep in de ogen hebben gekeken en elkaar bevestigd hebben dat we nog altijd samen meer zijn als de som van onze delen. We zijn nu alweer een jaar of 16 samen en we vertikken het om ‘aan elkaar te wennen’.
Je ziet vaak dat mensen in relaties dat doen; aan elkaar wennen. “Ach, zo is hij nou eenmaal.” “Ik ben daar aan gewend hoor, zo doet zij dat altijd.”

Ik vind dat dodelijk.

Begrijp me goed, ik wil op geen enkele manier beweren dat je moet proberen elkaar te veranderen, maar je moet wel scherp willen blijven. Nieuwsgierig blijven naar elkaar. Elkaars spiegel willen zijn, en niet elkaars ‘projectiescherm’ zoals mijn lief dat zo mooi uitdrukt.
De neiging om een probleem of een conflict uit de weg te gaan of te omzeilen groeit denk ik met de jaren. “Ik begin er maar niet over.” “Laat hem maar even, het gaat wel weer over.” Het leidt in mijn ogen naar een situatie dat onvrede en irritatie worden uitgespeeld over sokken die naast de wasmand liggen. Naar die handdoek die op de grond ligt.
Naar allerlei irrelevante ‘dingetjes’.

Zoeken en vragen naar de bevestiging dat je meer dan voldoende redenen hebt om bij elkaar te willen blijven is zo veel mooier dan de argumenten die er zijn om niet uit elkaar te gaan.
Geluk bij elkaar vinden is zo groot dat het bijna al het andere klein maakt.

In de afgelopen twee jaar heeft onze persoonlijke economie een beste tik gehad. Er komt voldoende binnen om te leven, maar het is wel eens beter geweest. Veel beter zelfs. Geluk betekent ook dat de zakelijke onzekerheid, de knellende financiële situatie die – als zaken niet gaan veranderen – steeds dichterbij komt geen wig wordt die je uit elkaar drijft.
Geloof in elkaar, in de toekomst samen en roeien met de riemen die je hebt. Wij kunnen het.
En dat is wellicht de grootste rijkdom die je kunt hebben.

Ik ben iemand van uitersten. Niet remmen op 20 meter van de afgrond, maar net op de rand, zodat je in de afgrond kijkt. Zelfvertrouwen blijven houden dat je niet in dat gat valt, maar dat je alleen aan de rand ziet hoe je naar de overkant kunt komen.
Nu, op de rand van 2011, terwijl het buiten stormt en regent en het ene sombere nieuws wordt overtroffen door het volgende sombere nieuws heb ik zojuist geweldig nieuws gehad.

100% zeker weet ik het nog niet, maar ik durf te stellen dat ik een prachtig 2012 tegemoet ga!

De roos stuur ik mee omdat die ene roos tegen een totaal vervallen gebouw en in een overwoekerde tuin gewoon brutaal z’n kop opstak. Prachtig vond ik dat. Het is in Normandie, tijdens de vakantie.