Arno Wip, @berendquest
Allereerst, 2010 was een heel bijzonder jaar. In zijn geheel bijzonder dus. Dat komt, halverwege 2009 verkocht ik mijn bedrijf. Dat heeft voor veel mensen de klank van ‘binnenlopen’, ‘cashen’ en ‘champagne’, en ik liet de meeste mensen maar in die waan. Dat was, nou ja, dat was wat gemakkelijker.
De verkoop was namelijk helemaal geen vrijwillige keuze. Verkoop was het enige middel om de klanten en het personeel ergens onder te brengen en aan continuïteit te helpen. Na de verkoop bleef een BV met schulden over. En volgde het faillissement.
Het jaar 2010 was het jaar waarin ik de 10 voorgaande jaren moest herkauwen, analyseren, verwerken en moest zie te verteren. Een flinke confrontatie.
Mijn allermooiste persoonlijke moment van 2010 ligt ergens onderweg tussen Frankrijk en Nederland. Koptelefoon op, muziek aan. Mijn gezin slapend in de ochtendzon. Ik verslijt achter het stuur van onze oude Buick honderden kilometers. Uit mijn oortjes schalt Pink Floyd’s ‘A great gig in the sky’.
Ik ben er nog. Ik sta nog altijd aan het roer van mijn eigen leven. Ik ben nog altijd de baas, heb nog steeds de regie. Ik maak de keuzes. Ik huil. Van puur geluk. Van pure ellende misschien ook wel. Van uitputting. Van het besef dat nieuwe energie alleen plaats krijgt waar oud zeer wordt losgelaten.
Ik kom, langzaam, weer tot mijzelf.
Mijn mooiste zakelijke moment wil ik in tweeën delen. Ergens in 2010 kreeg ik mijn eerste betaalde schrijfopdracht. Dat gaf een fantastisch gevoel. Maar wellicht nog beter was het gevoel dat ik kreeg toen de bank een week of twee geleden besloot verdere pogingen om mij kaler te plukken dan dat ik al ben op te geven. Ik ben nu, ook zakelijk, weer vrij om nieuwe ideeën toe te laten en te ontwikkelen.
Mijn mooiste foto is een foto uit de tuin van het Huis van de Wannseeconferentie. Gemaakt in oktober van dit jaar. Deze boom, midden in het pad, prachtig. Het is uiteraard een sta ik de weg van heb ik jou daar. Maar, ook de enige boom die geen last heeft van klimop. Ik herken mij.
En 2011? Ik kan niet wachten.
Mooi om ook eindelijk eens een glimp te zien van Arno Wip, de man waar Berend Quest zich altijd maar achter verschuilt 😉
Mooi opbeurend artikel. Doet me denken aan: Het is nog nooit zo donker geweest, of het wordt altijd wel weer licht (Ede Staal)
Er gloort een mooie toekomst, heel veel succes!
Fijn een eerlijk verhaal van vallen en opstaan.herkenbaar en die foto is prachtig!
Ik volg de blogpost van @BerendOuest. Weleens afgevraagd wie de schrijver is. Heb respect voor de openhartige post van Arno. Mooi dat het beter gaat!!
Arno, ik was benieuwd hoe het met je was, besloot te googlen en vond deze pagina. Mooi verhaal en prachtige foto. Hoop dqt het je nog steeds boed gaat. Ik ga nu eens kijken wie of wat berendquest is. Ciao, Ernie