Marianne Zwagerman

De pis loopt langs zijn benen. Decorumverlies. Oedeem in zijn buik. Plassen gaat niet meer, maar een volle blaas zoekt een uitweg. Zijn hart is op. ‘Ik ga hier niet meer aan sleutelen Marianne en dat moet jij ook niet willen,’ zegt dokter Henk vriendelijk maar beslist. Hij hoeft me niet te overtuigen. Ik herken een dor takje als ik […]

Er ging een korte periode van heftige paniek aan vooraf. De ultieme stresstest voor mijn verlatingsangst. Alle meters in het rood. Het besef, vanuit het niets, dat ik over vijf weken geen dak meer boven mijn hoofd heb. Een besluit met grote gevolgen, maar al direct zonder spijt. Er is geen tijd voor emotie. De paniek moet aan de kant.

“Papa, kan jij even naar mijn printer komen kijken?” Ik stop met zoenen, kruip uit de armen van de man op wiens bank ik lig en kijk naar het meisje. Ze lijkt op een elfje, zoals alleen meisjes van een jaar of twaalf dat kunnen. Op haar paarse nachthemd is een goudkleurig kroontje geprint met daaronder de letters ‘I’m the

Voor het eerst was het stil. Na bijna 20 uur. Roos stuurde mijn witte Range Rover over de A1. Diep in de nacht, bijna terug in Amsterdam. Die kleine vrouw achter het stuur van mijn grote auto. Ze slikte als eerste de stilte weg. “Dit was episch, realiseren jullie je dat ook?”. We hadden alle drie stil en ontroerd geluisterd

Marianne Zwagerman, communicatiestrateeg, schrijver, spreker, mede-oprichter PowNed Tussen te veel en te weinig. Daar liep ik. Op 9 januari 2011. In het Spanderswoud. Met mijn hele gezin. Alles wat er nog van over was. We vierden de negende verjaardag van Thomas met een wandeling in het bos. Thomas heette kort daarvoor nog Tommy. Tommy de boerderijhond. Met tweeënhalve hectare erf