Voor het eerst was het stil. Na bijna 20 uur. Roos stuurde mijn witte Range Rover over de A1. Diep in de nacht, bijna terug in Amsterdam. Die kleine vrouw achter het stuur van mijn grote auto. Ze slikte als eerste de stilte weg. “Dit was episch, realiseren jullie je dat ook?”. We hadden alle drie stil en ontroerd geluisterd naar Thunder Road. De live versie uit 1978. Alsof we het voor het eerst hoorden. Alsof we ons voor het eerst realiseerden hoeveel waarheid er in de tekst zat. Alsof we niet al 20 uur naar Bruce hadden geluisterd.
Het stilvallen was een klein wonder. Bijna een etmaal geleden stapten Annabel en Roos gillend bij mij in de auto in Amsterdam. We kenden elkaar via Twitter. Roos had ik nog nooit live gezien. Maar voordat we de ring bereikten waren de meest genante sexavonturen en feiten over mannen in ons leven (“Wat?!? Groeide zijn piemel omlaag?!?”) al uitgewisseld.
De reis ging naar Landgraaf. Via Duitsland. Nee, dat was niet de kortste route. Nee, ook niet de geplande. Nederland hield ineens op, terwijl wij zo hard als we konden meebrulden met Bruce. En te druk waren om op de weg en de TomTom te letten. We bluften ons backstage en scoorden VIP bandjes om onze pols zodat we met onze neus tegen het Pinkpop podium stonden toen Bruce opkwam.
De #Brusade bracht Annabel en mij eerder dit jaar al naar Barcelona en Frankfurt. We hadden onze held drie jaar geleden voor het laatst live gezien. Wij kenden elkaar toen nog niet. Stonden op hetzelfde veld. Misschien wel dicht bij elkaar. Mijn relatie van 20 jaar was net op de klippen. Met een rauwe wond die pas drie weken daarvoor was aangebracht stond ik uren huilend naar de Boss te luisteren. Al zijn teksten kwamen als mokerslagen binnen. Ze beitelden hoop in mijn zere lijf en kapotte hart. De hoop dat alles goed zou komen. Beter zou worden. Ik wist toen nog niet hoe ontzettend veel beter.
Totdat Bruce in Barcelona weer opkwam. Annabel en ik hadden al uren voor en in het stadion staan wachten. Nadat we onmenselijk vroeg van Schiphol waren vertrokken. Twee vrouwen die elkaar amper kenden, maar samen op avontuur gingen. Bruce speelde lang, veel te lang. Ergens in een toegift die anderhalf uur duurde voelde ik de grond op een verkeerde manier bewegen. Mijn chronische evenwichtstoornis speelde op. Uren en uren staan op te weinig slaap en eten hielp niet echt. Annabel stond voor me. Ze brulde met glimmende ogen met Bruce mee. Hoorde en zag niks om zich heen. Hoorde niet dat ik al twee keer had gezegd: “Annabel, ik ga flauwvallen”. Totdat ik echt flauwviel. Ik greep haar in mijn val vast. Ze zag direct dat het foute boel was. Ze nam me in een houdgreep en sleurde me voor het podium weg. Voordat ik vertrappeld kon worden door een menigte die alleen maar oog had voor de band. Op een EHBO stretcher naast het podium kwam ik bij.
Mijn moment van 2012 is dat ik me realiseerde dat veiligheid niet alleen in een man zit die 20 jaar bij je blijft. Dat er nieuwe waardevolle mensen in je leven komen. Die er voor je zijn als je ze nodig hebt. Mijn land of hope and dreams bleek echt te bestaan. En ik vond het via twitter. En via Bruce.
Leuke, spannende #mijnmoment.
Dat veiligheid niet in een man zit, ook al is hij al 20 jaar bij je, is een hele belangrijke levensles. Zouden meer vrouwen moeten leren…
Uiteraard zit veiligheid niet in een man! En ook niet in een vrouw (dit is voor mannen)
Welkom in de realiteit. Goed stuk!
Bruce, ooit voor het eerst een concert van hem gezien in Rotterdam. Ik was niet echt zwaar maar toch hielden de stoeltjes ons niet. Bruce is er voor jou alleen.
Drie manloze ambitieuze mevrouwen keken naar Bruce. De man die, qua moraal, haaks staat op dat wat deze ‘pinkladies’ op het net schrijven. Maak niet uit. Het klinkt goed wat ie doet. En het is kek als je kan bloggen dat je saampies er was. Het verzusterd. Dubbel liggen om de sex met de man. Je hebt ze niet nodig, en als vrouw wil je dat ook niet. Maar er om lachen dat wel! Dat mag gelezen worden, sinds 2012 is er 50 tinten grauwe grijs. Dus. who need men??Gezellig gniffelen met je vriendinnen. Kwijlend naar de belegen borstkas van the Boss kijken. Kijk je mag dan beroemd en berucht op twiiter zijn, maar dat is toch betrekkelijk. Goddank weet je als vrouw in de mannen wereld de weg. Via een kek jurkje, dat dan weer wel. Mag. Tuurlijk. Jezelf naar te top knokken mag. Trappen naar benee en likken naar boven is universeel hoor! En wat is het dan misselijk dat op het sublieme moment wat er toe doet het elke keer weer mannen zijn die het beeld bepalen! Rotzakken. Gelukkig kan je dat van je af zetten op zulke momenten. Jouw moment meid.
Ik vond dat ik jou best eens een veer in je kontje mocht steken. Naast de honderden die je zelf al had geplaatst.
Hoe bluf je jezelf backstage en krijg je een VIPbandje? Kan dat nog tegenwoordig, klinkt erg jaren zeventig. Gewoon effe een roadie doen of iets dergelijks? Wat moet het toch heerlijk zijn om vrouw te zijn.. 🙂