Marianne Zwagerman

Er ging een korte periode van heftige paniek aan vooraf. De ultieme stresstest voor mijn verlatingsangst. Alle meters in het rood. Het besef, vanuit het niets, dat ik over vijf weken geen dak meer boven mijn hoofd heb. Een besluit met grote gevolgen, maar al direct zonder spijt. Er is geen tijd voor emotie. De paniek moet aan de kant. Ik tel mijn spaargeld en bel de makelaar. Kijk oppervlakkig rond, gun me geen tijd om alternatieven te overwegen, doe een bod en dwing een absurd korte oplevertijd af. Jaag klusjesmannen door het liefdeloos bewoonde hutje heen terwijl ik zelf onder hoge tijdsdruk schuur en kwast en poets en sjouw en sleep. Appeltjesgroen, pimpelpaars en weeïg oranje worden helder wit. Al vanaf de eerste dag wil ik na het klussen niet meer naar huis. Huis is officieel dan nog even de perfecte Gooische minivilla met de luikjes en de grote boom. Ik was er het laatste jaar al zo vaak niet dat het al niet meer voelt als thuis.

Huizen zijn net mannen. Op een die eigenlijk niet past word je verliefd en voor de perfecte voel je niks. Maar dan hier! Hier is alles licht! Ik zie de wind en de wolken en de regen en de storm weer van ver aankomen, zoals een paar jaar geleden toen ik nog op de boerderij woonde. Ik miste de boerderij geen dag, maar het buitenleven misschien toch wel. Uitzicht zonder einde. Geen hekken. Geen hagen. Geen stoep.

En geen mensen om me heen. Wel overal bootjes. De gelukkigste momenten in mijn leven waren op plekken als deze. Maar dit gaat veel verder dan vakantiegevoel. Er is een rust over mij gekomen die ik niet eerder in mijn leven voelde. Het overstijgt gelukkig zijn.

Op een boot gaan wonen was het beste besluit van mijn leven. Je leeft schommelend. Een boot wiegt je in slaap. Zeeziekte is een beloning, geen onterechte straf meer. Ik leef weer in de natuur, mijn kajak brengt me naar plekken waar niemand komt. En het is aangenaam klein. Tiny living is goed voor je geest. Geeft je een vrij hoofd. En een bed met een trappetje.

Maar vooral, meer dan alles wat ik kan uitleggen, heb ik het gevoel dat dit mijn plekje op aarde is. Dat dit is waar ik altijd al had moeten zijn. Of misschien nu pas. Nu is precies goed.


Marianne Zwagerman (@mariannezw) is schrijver van boeken (in 2016 verschijnt haar derde) en columns (ondermeer bij BNR). Daarnaast is ze als mediacriticus, dagvoorzitter en innovatiestrateeg actief  mariannezwagerman.nl

Marianne Zwagerman 2

7 gedachten over “Marianne Zwagerman”

  1. “Er is een rust over mij gekomen die ik niet eerder in mijn leven voelde. Het overstijgt gelukkig zijn.” Dit gevoel in woorden kunnen samenvatten zegt eigenlijk alles .

  2. Leven als Jarmund.
    Toch lees je in je twitter berichten een soort gemis wat je niet kunt vinden, nog niet gevonden hebt!

    Groetjes

  3. Moest aan het liedje van Blof -bijna waar ik zijn moet- denken toen ik je moment las. Alleen ‘bijna’ kan er uit volgens mij. Klinkt alsof je precies bent waar je zijn moet, mooi!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven