Even ben ik bang dat ik terugveer naar de oude Marianne, die een beetje bozig van opzij leefde en toekeek hoe andere mensen het wel leuk hadden. Ik verbrak dit jaar de vriendschappen met mijn twee beste vriendinnen. Of in elk geval, met de twee vrouwen waarmee ik het meest intensief contact had, ik ging met ze stappen, shoppen, feesten en op vakantie. Ik was in mijn vriendschappen blijkbaar nog op zoek. En ervoer het feit dat het allemaal niet honderd procent goed voelde als een teken dat het werken aan mezelf nog niet klaar was. Ik begin in te zien dat het tegenovergestelde waarschijnlijk waar is. En dat ik het punt nader dat ik weet wie ik zelf ben en in staat ben om de vrienden en relaties te kiezen die daarbij horen. En de vrienden te laten gaan die ik niet meer nodig heb.
Ja, dat geeft ineens een leegte in mijn leven. Maar die is tijdelijk, dat weet ik zeker. Ik leg makkelijk contact, veel makkelijker dan ik vroeger deed. Daardoor komen er steeds weer nieuwe mensen in mijn leven die dingen met mij willen ondernemen. Maar ik durf nu te accepteren dat ik het ook gewoon fijn vind in m’n eentje. Ik kies er steeds vaker voor om alleen te zijn, ik heb geen andere mensen meer nodig om me gelukkig te voelen.
Mijn moeder was de eerste die het zag denk ik. Op een zaterdag in mei koppel ik mijn paardentrailer aan en vraag of ze zin heeft om mee te gaan naar het tuincentrum. Ik woon nog steeds in mijn Gooische mini villa, terwijl ik mezelf al sinds ik er woon wijsmaak dat het tijdelijk is, want ik ga uiteraard naar Amsterdam verhuizen. Een vrouw alleen heeft niets te zoeken in een villawijk vol gezinnen en oude mensen die zich verschansen achter hoge hekwerken. Niet dat ik behalve een laffe email alert op Funda.nl echt werk maak van het zoeken naar een huis in Amsterdam, maar ik houd voor mijn gevoel de opties open. M’n opties openhouden geeft een gevoel van vrijheid. Maar het geeft ook onrust. En langdurige onrust maakt ongelukkig. En dus besluit ik dat ik toch echt hier woon. Ik moet mezelf niet langer voor de gek houden. Ik houd van het Gooi. Van het zeilen op de Loosdrechtse plassen, het hardlopen op de Bussumse hei, het paardrijden in het Spanderswoud en op de hei bij Laren. En nu sjouw ik samen met mijn moeder een paardentrailer vol planten en bloembakken mijn tuin in. Als ik tevreden kijk naar de enorme bamboestruiken die het kleine stukje zicht op het huis van mijn buren wegnemen zegt mama: “Jij bent weer een nestje aan het bouwen hè? Eindelijk krijg je weer een beetje rust in je lijf.”
Als ik de boom die ik omhak afvoer op een aanhangertje achter mijn Range Rover voel ik me weer even de boerin Marianne. De stoere, die op klompen liep met een schipperstrui aan. Ik heb haar gemist, voel ik ineens. Deze Marianne ben ik ook nog steeds en daar hoef ik me helemaal niet voor te schamen. Ik kan het misschien wel allebei zijn. Ik hoef niet altijd op hakken te lopen met een mooi jurkje aan uit angst om weer te worden wie ik vroeger was.
Marianne Zwagerman (@mariannezw) werkt als zelfstandig media-innovatiestrateeg voor uitgevers en mediabedrijven, is initiatiefnemer van Red de Journalistiek, is schrijver van boeken en krantencolumns en mediacriticus ondermeer op Radio 1.
mariannezwagerman.nl
“And if you see me walling all alone,
don’t look back I’m just on my way back home.”
The Eagles.
Mooi.
walling=walking
Marianne… Fijn om je zoektocht te volgen. Ik geloof ook in en/en. En rust is saai maar wel prettig. Voor een tijdje.
Dapper besluit! Slim ook. Jij komt er wel! 😉
Heb ook vriendschappen van jaren verbroken en andere er voor terug gekregen. Fijn om dit te lezen!
De beste vriendschap die je kunt sluiten is de vriendschap met jezelf. Die vriend raak je nooit kwijt.
Hoe meer mensen op facebook/twitter/instagram laten zien wat voor een leuke dingen ze allemaal wel niet doen, des te ongelukkiger ze zijn. #ilovemylife #lifeisgood
Van jezelf houden is een kunst. De beelden die je verhaal onderstrepen spreken voor zich. Dank je wel voor het delen.
Wat herkenbaar, ik bevind me momenteel in een zelfde fase.
Een spannende tijd en hoe sociaal en open ik ook ben, nieuwe vrienden vinden is zo gemakkelijk nog niet. Gelukkig ligt Amstelveen-Zuid wel dicht bij Amsterdam.
Een zieke oudere vrouw die zichzelf veel te serieus neemt is geen aantrekkelijke partij voor een ander. Of dat nou om een relatie of om vriendschap gaat. Een rokje met hakken of een schipperstrui met klompen is helemaal niet relevant. Goed dat je voor jezelf kiest al zal de eenzaamheid soms pijn doen.
Je thuis voelen bij jezelf en ontdekken en erkennen wie je werkelijk bent, zijn misschien wel de mooiste geschenken in een leven.
Ben benieuwd wie die, mooie, foto’s heeft genomen.
Die moet wel een bijzonder oog voor/op je hebben.
Geniet ten Volle.
Ludo
Mutsen als Heleen Mees en Marianne Zwagerman zijn niet echt gelukkig als je dat zo leest.
“En de vrienden te laten gaan die ik niet meer nodig heb”. Vreselijk. Vrienden heb je niet omdat je ze nodig hebt. Die heb je omdat ze je vrienden zijn, in goede en minder goede tijden.
Iemand die vriendschappen ziet als een gebruiksvoorwerp is die vriendschap niet waard.
Het zou maarzo mijn verhaal kunnen zijn. Veel overeenkomsten.
U hebt uw zelf al gevonden. Doet de dingen die ze leuk vind, heeft vrienden.
Mooi verhaal! En voor mij zeker herkenbaar.
Heel herkenbaar, ik had een woningmakelaardij en begon net voor de crisis, dat ging nog even goed maar uiteindelijk moest ik het afleggen tegen de kosten van het in stand houden van mijn certificering en verzekeringen. Mijn parttime baan stopte ook wegens bezuiniging. Mijn ongeluk werd mijn zegen, want ik ben nu aan het “omscholen” tot systeemtherapeut, coach, counselor en het heeft mij persoonlijk veel meer gebracht dan ik ooit had kunnen denken. Ik ga binnenkort starten met het doorgeven van mijn ervaringen en kennis.
Ik geef je groot gelijk dat je je nestje gewoon weer in het Gooi bouwt.Ik heb met zoveel plezier op de genoemde plaatsen gewandeld en rust gevonden.Je hoort daar,bouw er je rustpunt,drukte kun je opzoeken.Amsterdam is al een tijdje niet meer wat het geweest is.
Thanks in favor of sharing such a good thought, piece of
writing is pleasant, thats why i have read it completely