“Boem is ho!”, zei mijn wijze vader altijd. Nou, en dat was het. Een frontale botsing achter op een andere auto. Eind maart op de A12 bij Utrecht, airbags, ravage, vluchtstrook, sleepauto, gekneusd borstbeen, trillen, auto total loss, ….
10 dagen lang voelde het alsof al mijn cellen aan het trillen waren. Gelukkig en niet toevallig zat ik een groot deel van die tijd in Guatemala met mijn lieve wijze vader en één van mijn prachtige dochters. Op een plek die voor mij, op dat celniveau, eigen en thuis lijkt te voelen.
Teruggekomen had ik ook direct mijn maandelijkse afspraak staan met Jolande Pit, die mij in mijn proces van de afgelopen 2,5 jaar steeds heeft bijgestaan, gegidst, mijn lichaam en hoofd weer gesynchroniseerd met mijn zijn en mij geholpen heeft te snappen wat er met me gebeurde. “Je kijkt anders uit je ogen. Wat is er gebeurd?”, is haar eerste reactie.
Een ongeluk? En daar kwam ‘Het Grote Signalenboek’ en Jolande begon voor te lezen: “Frontale botsing. Confrontatie: je kan er niet meer omheen. Gedwongen stop door jezelf aan jezelf. Dit signaal is bedoeld om je ‘tot leven te wekken’ en afscheid te nemen van al de zaken die eigenlijk op het pad van aftakeling en doding liggen. Respecteer de wetten van leven en Transformeer! Het kan best zijn dat de aard van de plaats waar je net vandaan kwam of van de bestemming waar je naartoe reed op het moment van de botsing symbool staat voor datgene waarmee je in je leven dient te breken.” Boem = ho!
Jolande legt het nog verder uit, zodat mijn hoofd het ook snapt: de laatste stap kon je niet zelf maken. Op celniveau kon jij het patroon van in rust zijn en van daaruit in actie komen niet doorbreken. Daarvoor had je hulp van buiten nodig. Die heb je onbewust en in samenwerking met het Universum afgedwongen. Een ongeluk? He, he, nu snapt mijn hoofd het weer. Op de dag van het ongeluk had ik weer eens te veel afspraken en kon ik mijn innerlijke wijsheid niet kwijt. Ik voelde mij gefrustreerd. Ik probeerde weer te hard. Dom, want ik weet al enige tijd vanuit Human Design: ik ben niet op de wereld gezet om continu hard te werken. Ik hoor te leven vanuit rust en van daaruit in actie te komen en niet andersom. Het ongeluk heeft mijn oude patroon op celniveau los getrild en nu zit ik weer ‘op mijn plek’.
Inmiddels negen maanden later, kan ik voelen dat het inderdaad nu anders is. Momenten kan ik in werkelijke rust verkeren en wordt uitgenodigd om mijn bijdrage te leveren in wijsheid en inzichten. Ik hoef daar nu ook niet meer hard voor te werken. Maar na die momenten ben ik ook doodmoe. Het is alsof alles drie keer zo hard binnenkomt en mijn lichaam veel meer tijd nodig heeft om te herstellen. Dat is ook verwarrend en frustrerend. Zal dat altijd zo blijven of is dit onderdeel van het leerproces en de transformatie? We zullen het zien. Geduld is nu mijn grootste vriend.
En van binnen weet ik, dit is Geluk bij een ongeluk!
Ik ben is ontdekkingsreiziger in de nieuwe tijd, ondernemer en bestuurder in de stichting MKB Krachtcentrale. Ik geloof in waardevolle en betekenisvolle ondernemingen, waarin mensen vanuit waarden met elkaar verbonden zijn, vanuit hun kracht en talenten een zinvolle bijdragen kunnen leveren en daar om gewaardeerd worden door hun omgeving. Ik ontdek kansen, vormen en antwoorden om samen te bouwen aan een maatschappij waarin iedereen mee mag doen en kan bijdragen. Van daaruit werk ik met organisaties en mensen om stap voor stap te groeien en te bouwen aan een wereld waar we in overvloed en in liefde met elkaar verbonden kunnen leven.
Reset! Mooi Caroline!
Zoooooo hardcore! Tempo doeloe.