Dit jaar coachte ik sprekers van TedxDelft. Ook heb ik twee mooie meditatiecursussen gevolgd. En ik was getuige bij het huwelijk van vriendin Anouck.
Maar mijn moment van 2013 is zonder twijfel mijn verjaardag geweest, die ik vierde in de kroeg. Eigenlijk wilde ik het niet vieren dit jaar. Het was een pittig jaar. Een zwaar jaar: mijn man werd ziek, een miskraam, we kregen te horen dat kinderen krijgen voor ons extreem moeilijk zou zijn en misschien wel niet gaat lukken. Laten we zeggen dat ik me vierendertig worden anders had voorgesteld.
Goede vriend Marcel zei: “Je moet het toch vieren. Het niet vieren is altijd erger”. En hij had gelijk, besefte ik. Dus ik nodigde een paar vrienden uit om samen met mij het 12-uur-moment mee te maken, gewoon omdat ik lieve mensen om me heen wilde als ik mijn nieuwe levensjaar zou binnentreden.
Het werd een prachtige avond, ook al was ik bloednerveus voor deze avond geweest. Ik keek om me heen en besefte dat ik mooie mensen om me heen had. Misschien is hun vriendschap niet eeuwig. Misschien begrijpen ze helemaal niet wat we meemaken. Maakt niet uit: ze kwamen en het was goed. En niet eens alle lieve, leuke mensen die ik in mijn leven heb, konden komen. Kun je nagaan wat een rijkdom.
Omringd werd ik door tja … eh .. liefde. Ik veronderstel dat ik het toch echt liefde moet noemen. Het was een afronding van 2013. Zegel erop, in het archief, niet vergeten, maar wel gewoon doorgaan.
En dat doen we dus. Met Kerst en Nieuwjaar zijn we 8789 kilometer van huis, aan de Stille Oceaan. Allard en ik gaan een tour maken door Californië, brengen Kerst door in Las Vegas en Oud en Nieuw op het strand.
Daar ga ik even na laten sudderen, wat me op mijn verjaardag duidelijk werd: dat ik gelukkig ben. Dat betekent niet dat ik “erover heen” ben, of dat ik niet meer verdrietig of gefrustreerd ben, maar ik voel een vonk. Het verwondert me, maar het is zo. En ineens snap ik het: dit is het voornaamste wat ik van mijn moeder heb geleerd : de gave ondanks alles gelukkig te zijn, overal wat van proberen te maken. Een talent om te koesteren.
Caryn ’t Hart de Wijkerslooth (1979) is docent Communicatie aan Technische Universiteit Delft en trainer bij TedXDelft. Ze blogt over presenteren, ook op de Amerikaanse site Medium. Caryn woont in Leiden met Allard. Ze werd onlangs beschreven als “prettig gestoord, kritisch en vol energie” en hoopt dat dat waar is.
Hoera. Mooi zeg.
Fijn weer iets van je te lezen, ik was altijd fan van je blog! En mooi omschreven ‘niet eroverheen’ maar ‘een vonk’, wat voor een jaar 2014 ook voor je wordt, in ieder geval veel vonken toegewenst!
Mooi. Leef en geniet, wat er ook gebeurt.
mooi talent, inderdaad om te koesteren.
dank voor je verhaal
Mooi. Ik wens je het allerbeste met je dierbare op 9000 kilometer van huis aan de andere kant van de aardbol. In Gelukkige Eilanden van Paul Theroux vindt hij het geluk zo ver van huis. Dus dat zit wel goed.
Mooi Caryn, gelukkig zijn is blijkbaar ook het vermogen te dealen met wat het leven je voorschotelt. Respect.
Kus. Met een snor.
Mensch durf te leven is ook hier weer van toepassing.
Dikke kus.
Mooi Carijn! Tja, soms loopt het leven anders dan je had verwacht of had gewenst. Maar zien wat je allemaal gegeven is, is inderdaad een mooie gave die je moet blijven ontwikkelen. Ik kom zelf ook steeds meer tot dat besef. 🙂
Knuf!
(vind het fijn je ontmoet te hebben deze zomer)
Caryn, ik ben er even stil van. Diepe bewondering voor jou! Ik wens jullie een prachtige reis en een beter 2014.
Wat een mooi (verjaars)cadeau zo’n besef! X