Caryn ’t Hart

Het was op een dinsdag in januari. “En?” vroeg ze. “Nee, ik wil hier niet verder” zei ik. Die “ze” was mijn leidinggevende op school X, waar ik de afgelopen maanden had geploeterd. Ik had er gekampt met het feit dat ik niet ingewerkt was, met collega’s die stapels nakijkwerk op mijn bureau gooiden omdat dat “zo afgesproken was voordat jij kwam”, met de manager die constant onbereikbaar was als ik hem wilde spreken om het op te lossen, met de roosters die per week veranderden en mij niet op tijd bereikten.

Ik had me steeds een loser gevoeld. Je moet stoerder zijn, je niet zo laten kennen, dacht ik. Maar toen ik het allemaal opgeschreven had, zag ik dat er 17 dingen waar die helemaal mis waren. En dat zijn er toch zeker 15 te veel. Er zijn grenzen.

Het is echt ongelooflijk, de impact die een slechte werkomgeving op je kan hebben. Je voelt je – ook in het weekend – lusteloos. Ik werd er boos, sacherijnig, verdrietig en down van.

Na onze dialoog, liep ik naar Café Loos op het Westplein in Rotterdam. Toen ik daar zat, was ik eigenlijk enorm in paniek. Ik zou geen WW krijgen, want ik was zelf weggelopen. We zouden het samen wel een poosje uitzingen van het salaris van mijn man, maar een nieuwe baan zou ik in deze barre tijden niet snel vinden. Een meisje loos.

Om boos, sacherijnig, verdrietig en down te zijn had ik alle reden. Maar de paniek ebde weg en er kwam er een enorme rust over me heen. Het was niet makkelijk geweest om dit risico te nemen. Maar ik kies voor mezelf. Voor liefde en niet voor angst.

Ik kon toen nog niet weten HOE goed het zou komen. Maar het ging heel erg snel. Die donderdag had ik een sollicitatiegesprek. Die maandag hoorde ik dat ik was aangenomen als docent op de TU Delft. Omdat ik mijn baan dus al opgezegd had, kon ik er snel aan de slag. Ik geef er vakken over presenteren, debatteren en academisch schrijven.

2012 was een prachtig jaar: met een groep vriendinnen organiseerden we een verrassingsfeest voor iemand die dat heel erg verdiende, met vrienden beleefde ik een geweldige editie van Into The Great Wide Open, Allard en ik maakten een mooie reis langs de oostkust van de VS, ik werd weer tante… En een geweldige tweede kerst met een tafel vol vrienden om het af te toppen.

Het leven geeft je nooit een happy end. Zo werkt het namelijk alleen in de film. Het zit heus niet allemaal mee. Ik krijg het niet cadeau, ook al lijkt dit misschien zo. Er blijft altijd wel iets te regelen, te leren. Je moet voor jezelf zorgen. En je moet kansen pakken. En verder? Verder is het ook een kwestie van geluk. Dat besef ik heel goed. En daar ben ik heel dankbaar voor.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven