Claire Boonstra

Dochter Marise, op 3 januari 2014 geboren, heb ik de eerste 7 maanden van haar leven voltijds bij me gedragen. Anders dan onze oudste twee kinderen raakte dit sterke (maar bij haar geboorte volledig uitgemergelde) meisje in blinde paniek bij ieder ander dan bij mij. Dus heb ik haar noodgedwongen overal mee naartoe genomen. Met haar in de buidel stond ik op podia voor vele honderden mensen te presenteren en ging ze mee naar al mijn afspraken. Volledig onbedoeld bleek ik hiermee een enorm statement te hebben gemaakt – maar het was voor mij de enige manier om balans te houden tussen moeder zijn en mezelf zijn. Het was zo bijzonder om te ervaren hoe we elkaar konden aanvoelen: tijdens mijn presentaties ging ze altijd lief slapen, tussendoor was er tijd om te knuffelen, te lachen en te voeden.

Begin september, 8 maanden na Marise’s geboorte, stond al heel lang de jaarlijkse bijeenkomst van de Young Global Leaders (YGLs) van het World Economic Forum gepland – dit jaar in Beijing & Tianjin, China. Ik wilde zo graag gaan, maar wist niet of we er op tijd klaar voor zouden zijn.

In de vier weken voor China ging het proces van loslaten echter ineens heel snel: Marise wilde niet meer aan de borst en vond het ineens prima bij Papa, Opa & Oma, de oppas en de creche. Ik kon gaan.

5-13 September 2014, Beijing & Tianjin. Mijn moment. Wetende dat ons kleinste meisje voldoende veilig was gehecht en mijn geweldige man 9 dagen lang zijn heldendaden zou verrichten met onze drie kleine kinderen, het huishouden en zijn eigen werk, kon ik mij ook weer gaan richten op de toekomst – en op mijn eigen plek en rol in die toekomst.

In de afgelopen 6 jaren had ik namelijk niet alleen drie kinderen maar ook drie andere (co-)creaties op de wereld gezet: SPRXmobile, Layar en Operation Education. De bijbehorende stevige persoonlijke ontwikkeling betekende een flinke achtbaan – en doorbraken gingen altijd met emoties gepaard. Ook nu was een nieuwe grote sprong voorwaarts onvermijdelijk. De intense gesprekken en sessies met andere YGLs, in combinatie met het jarenlange slaapgebrek, leverden op het hoogtepunt weer een ouderwets tranendal op – voor mij een teken dat er een nieuw stukje ‘waarheid’ naar boven was gekomen waarmee ik verder tot bloei kon komen.

In het vliegtuig naar huis schreef ik een plan dat – als alles zo doorgaat – in januari het levenslicht zal zien: een studio waarin alle belanghebbenden in het onderwijs kunnen gaan co-creëren met elkaar en met creatieven, techneuten en pioniers. Een fysieke plek als belangrijk onderdeel van alle infrastructuur die we aan het bouwen zijn met œ Operation Education. Infrastructuur en processen waarmee we zelf meer tot bloei kunnen komen, bruggen kunnen bouwen en daarmee het goede voorbeeld kunnen geven. Waarmee we stapje voor stapje een onderwijs-ecosysteem creëren dat ditzelfde doet: mensen faciliteren tot volle bloei te kunnen komen. En dat blijkt in de eerste plaats te gaan over mens-worden. Heftig.

Claire Boonstra is oprichter van œ Operation Education, een beweging die de transitie van het onderwijssysteem versnelt: van iedereen langs dezelfde lat, naar iedereen tot volle bloei. Dit doet œ door het verbinden, versterken en zichtbaar maken van wie en wat er is: de mensen, de kennis en de goede voorbeelden.