‘Zal ik een sinaasappel voor je schillen’, vraag ik aan mijn moeder.
‘Ja, doe maar’, antwoordt zij zachtjes.
‘In een krul of in stukjes.’
Zij staart afwezig voor zich uit, hoeft ook niks te zeggen.
Ik schil de sinaasappel in een zo lang mogelijke krul, zoals zij vroeger voor mij deed.
Ik at vroeger geen sinaasappels. Was te beroerd die zelf te schillen. Daarom deed mijn moeder dat. Nu doe ik dat voor haar.
Mijn moeder is 90 en herinnert zich steeds minder. Zij loopt voorovergebogen, haar bed staat in de woonkamer. Een paar keer per week komen er mevrouwen om haar te wassen, en weer anderen om het huis luchtjesvrij te houden.
Ik ging jarenlang goed met mijn moeder, totdat ik op kamers ging. Haar wereld werd kleiner, die van mij alsmaar groter. Al die pijn, al die ruzies en al dat gedoe, het is verdwenen. Heeft plaatsgemaakt voor hoofdschudden en mededogen. Haar ouderdom doet pijn aan mijn ogen.
Ik kijk naar de schil van de sinaasappel die als een opgerolde slang tussen ons op tafel ligt. Ernaast de naakte sinaasappel, ontdaan van zijn buitenkant, ontdaan van zijn vastigheid. Droog en verschrompeld, kwetsbaar.
Ik kijk naar haar, net zo ontdaan van haar buitenkant, kwetsbaar, verschrompeld door de tijd.
‘Heb je geen zin in de sinaasappel’, vraag ik.
‘Ik moet de kat eten geven’, zegt zij.
Zij wil opstaan van de keukentafel en gaat weer zitten.
‘Waar is mijn stok, hè, waar is mijn stok nou weer.’
‘Die staat naast je, kijk daar.’
Zij tuurt een andere kant op.
‘Het is zo’n lieve kat hè, ik ben zo blij dat hij de hele dag bij mij is.’
Dan ziet zij het schoteltje met de sinaasappel.
‘Heb je een sinaasappel?’
‘Met een mooie krul’, zeg ik.
Zij fonkelt en vergeet.
De kat krult zijn staart om haar steunstok.
De sinaasappel blijft onaangeroerd op tafel.
Ik neem een partje, proef en slik het met tegenzin door.
Droog, smakeloos.
Mijn moeder ziet het.
‘Niet lekker?’
‘Nee, niet lekker.’
‘Te oud’, zegt zij. ‘Gewoon te oud. Daar helpt geen krul aan.’
Cor Hospes
Het ontroerde me Cor!
Las het net met enige moeite voor aan de ontbijttafel.
Dank!
Hoi Jaap, lief te horen. Ik blijf het ook lastig vinden.
Verdrietig mooi ..
Dank je Sandra.
Na een paar woorden de rest gelezen met stille tranen. Zo mooi broertje.💋
❤️
Wij hebben mijn schoonmoeder haar laatstse jaren in huis gehad. Heftig, ingewikkeld, maar o zo mooi, dat we dat terug konden doen. Prachtig beschreven Cor.
Dank je Edo, en mooi dat jullie dat hebben gedaan.
Kippenvel Cor, zo herkenbaar
wat heb je prachtig opgeschreven
Thx. Het vloeide. Zat kennelijk diep.
Prachtig ….maar ook tot tranen toe ontroerend en zo vreselijk herkenbaar.
Fijn te horen Karin. Dat je blik naar je ouders ineens verandert, dat vind ik nog het meest gekke.
Wat heb je dat mooi opgeschreven…ontroerend!
Fijn te horen Harmke. Het doet me ook een beetje pijn.
Mooi opgeschreven, fijn dat je er toch kan zijn voor haar, en voor jezelf.
Dank je Michiel. Ik zie haar langzaam in haar eigen wereld wegglippen, en ik kan er niks aan doen.
Pijnlijk om te zien…het wegglippen als zand tussen je vingers. Mooi beschreven, je kijkt het aan zoals het is. Xx
Wegglippen, dat is het. Vooral die eenzaamheid, die voel ik. Dat alleen in je ouderdom zijn. Gelukkig heeft zij Rodi.
In de eenvoud van het verhaal schuilt een heel leven…
Machteloosheid, pijn en verdriet zo mooi verwoord! 😢
Sterkte voor jou en je moeder.
Dank je Robin. Voor al je mooie woorden.
Ontroerend en krachtig tegelijk. Als de krul zich sluit is de cirkel rond.
Marloes, wauw, wat een mooi inzicht.
Wat ‘n schoonheid, Cor.
Dit is hoe ‘show, don’t tell’ er uitziet.
Een hele wereld verborgen in ‘n kleine, liefdevolle, stroeve dialoog.
En tegelijk ‘n les in aanvaarding.
Ontroerend.
Kus op je Lips.
Mooi.., met een krul!