Cor Hospes

Joeki houdt van tekenen.

Dat doet zij niet onaardig.

Ik misbruik Facebook af en toe om dat de hele wereld te vertellen.

Tekenaar Wout had haar tekeningen ook voorbij zien komen.

Ik ken Wout uit de tijd dat ik in Sittard woonde.

We heractiveerden digitaal ons contact, en hij stuurde regelmatig sites en tips die Joeki gretig bekeek en navolgde.

‘Zou jij niet tekenles willen hebben van een echte tekenaar’, vroeg ik.

Ik vertelde haar over Wout, en wat hij allemaal deed. Zij kreeg af en toe les van Kevin, maar een echte tekenaar, dat was anders.

        

Een volzomerse vakantiedag. Met de trein naar Sittard. Niet alleen om te tekenen, maar ook om te tonen waar ik had gewoond.

Joeki was vooral ook geïnteresseerd in de plekken waar Flodder was opgenomen en waarin ik een klein rolletje had gespeeld.

Ter hoogte van Eindhoven: ‘Papa, in Sittard ligt toch ook dat meisje begraven waarmee je ging voordat je mamma leerde kennen.’

Ja, beaamde ik, en ik vertelde haar verhalen over dat meisje dat Yolande heette. Joeki luisterde, keek naar buiten en tekende.

Ik had blubberbenen toen we uitstapten. Sinds de begrafenis 16 jaar geleden was ik nauwelijks nog in Sittard geweest.

Joeki zag het. ‘Papa, zullen we straks naar die plek toegaan, naar waar zij ligt.’

‘Wil je dat dan?’

‘Ja’, zei Joeki. ‘Omdat het bij papa hoort.’

Ik wankelde bijna, hield haar vast en gaf haar een kus.

Drie uur later was zij uitgetekend, en wandelde ik met een Joeki vol indrukken en verhalen door Sittard. Onder een stralend blauwe lucht struinden we over de Markt en door de Putstraat de Kollenberg op, langs alle plekken die ik maar bedenken kon.

Er was op geen enkel adres iemand thuis. Niet erg, vond Joeki. Zo hadden we meer tijd om Flodder-scenes te bekijken op YouTube. Met mijn iPhone benoemde zij alle huizen en straten die zij meende te herkennen, en toen waren we op de begraafplaats waar ik met enige moeite Yolande vinden kon.

‘We hebben niks voor haar meegenomen’, zei Joeki toen we voor haar graf stonden.

‘Dat hoeft ook niet’, zei ik. ‘Gewoon er zijn, vind zij vast ook goed.’

Joeki keek om zich heen, pakte haar tekenspullen en ging zitten. Ik plofte naast haar, overvallen door dingen die je op zo’n moment overvallen. Naast mij verscheen een groot hart op papier, omringd door bloemen en dezelfde zon die boven ons scheen.

‘En nu heb ik dorst’, zei Joeki.

Weer in de trein pakte Joeki direct haar tekenboek. Zij liet dat de hele terugweg niet meer los, gevoed door de lessen van Wout en de verhalen van de dag.

‘Ik vind het heel leuk samen met jou in de trein’, zei ze.

‘Ik vond het heel bijzonder je te laten zien waar ik heb gewoond.’

‘Ik wil later bij de Pixar-studio’s werken.’

‘Dat klinkt als een prima idee.’

‘En weet je, mijn eerste film gaat over een meisje dat woont in een ballon in de vorm van een hart.’

‘Waar gaat dat meisje in die ballon dan naartoe?’

‘Overdag naar de zon en ’s avonds naar de maan, maar zij is altijd bij iedereen, omdat zij te leuk is om al helemaal tussen de wolken te verdwijnen.’

Joeki houdt van tekenen. Dat doet zij niet onaardig. Ik ga Facebook nog vaker misbruiken om dat de hele wereld te vertellen.

Cor Hospes maakt verhalen. Hij spreekt wereldwijd over storytelling en contentmarketing. En is oprichter van Merkjournalisten. www.corhospes.nl, www.merkjournalisten, @corhospes, @merkjournalisten