Straks
‘Help me to carry the fire.
We will keep it alight together.
Help me to carry the fire.
It will light our way forever.’
Het kwam niet ineens.
Het sloop langzaam in me vanaf eind vorig jaar.
Had vast te maken met dat ik 50 werd, een scharnierpunt, zoals dat heet. Een andere reden kon ik niet bedenken waarom ik ineens wel erg vaak nadacht over later, over later ja, nooit eerder zo intens bij dat woord betrokken geweest, over hoe ons leven er uit ziet, straks.
Steeds terugkerend daarin: pensioen. Dat heb ik niet opgebouwd, mijn vrouw ook niet. Gewoon, geen geld voor gereserveerd en om te zeggen dat bij ons elke maand de zilvervloot binnenvaart, nou nee, alle andere vaste lasten en kosten spoelen emolumenten bij voorbaat weg.
We verdienen genoeg om te leven, zeker. Goede wijn, biologisch eten, abonnement Artis en af en toe cultureel doen, en die ene vakantie moet goed zijn om ons op te laden voor de rest van het jaar. En we hebben een eigen huis. Gekocht nog in de tijd dat een gulden nog gewoon een gulden waard was.
Dat huis is toch je pensioen, hoor ik vaak, wat zeur je nou, ja, leuk bedacht, je moet toch ergens wonen als je dat huis hebt verkocht. En zo praat ik ineens met verdacht veel mensen, vaak allemaal zzp’ers, over pensioenvoorzieningen en oudedagsreserves.
Ook zij, net zoals wij, niks of bijna niks geregeld. Bovendien hoor ik vaak, mensen die denken dat ze wel wat hebben geregeld, komen pas echt bedrogen uit.
Dat stelt dan weer gerust, een tijdje.
Maar dan begint dat knagen weer.
Hebben we later genoeg voor dat glas wijn, kunnen we dan nog gewoon goed en gezond eten, en ja, die vakantie, hoeft niet ver, maar wel op een leuke fattoria, in een mooie casa of gîte.
Hoe gaat dat met onze kinderen, straks ook. Opa en oma’s sparen een beetje voor ze, voor als ze willen studeren. Maar is dat genoeg?
En ik ben heel gelukkig in ons appartement aan het IJ, maar die 100 vierkante meter, dat is nu nog te doen, maar wat als die twee naar de middelbare school moeten, dan hebben ze toch echt een eigen kamer nodig.
Die kamer biedt ons huis niet. Verhuizen? Waar naartoe. In ons vertrouwde Amsterdam-Oost is elke extra vierkante meter een aanslag op je uurprijs.
Het maakt me onrustig, te af en toe, houdt me wakker, meer dan ik wil. Tranen kreeg ik enkele weken geleden, toen Joeki in het kerstkoor over engeltjes en stalletjes zong, en ik haar juf, die met een burn-out even op dat moment niet thuis zat, moest troosten omdat ze haar klas zo miste, ja, sterk spul, dat Fisherman’s Friend, knikten we.
Laatst weer natte ogen toen ik luisterde naar een nummer van The Editors, en vorige week, toen ik samen met Joeki en Reeve keek naar ‘Achtste Groepers Huilen niet’, en naar hen keek en weer terug naar dat meisje uit de film dat overleed aan leukemie, dan wil ik ze vasthouden, al mijn vrouwen, ze vasthouden.
Liefde is het, dat moet het zijn, liefde en verantwoordelijkheid, help me to carry the fire, to keep it alight together, niet verzaken, hoe moeilijk de tijd soms ook, maar doorgaan, doorgaan, voor nu en voor later, maar vooral voor nu, voor de liefde, voor ons.
Cor Hospes inspireert, helpt en adviseert, blogt, spreekt en schrijft over contentcreatie en contentmarketing. Hij woont op een eiland in Amsterdam met zijn vrouw en twee dochters, en droomt van een huis met een tuin en weids uitzicht, en een keuken met veel lekkers om te delen.
Helaas herkenbaar, Cor. Ik noem het wel eens, als mensen enthousiast de vaste dienst willen verlaten om zzp-er te worden.
En 50? – ook daar herkenning. En of we willen of niet: het is maar goed dat er momenten zijn waarop je wel moet nadenken over dit soort dingen. Al was het maar omdat je de allerleukste opa van de wereld wil zijn en donaties wil doen aan de spaarvarkens van je toekomstige kleinkinderen.
Bedankt voor je Moment
Ja, mooi Cor. Heel mooi.
En vraag een spaarvarkens voor je 50ste verjaardag 😉
Heel mooi. Al begrijp ik al je overwegingen en zorgen toch hoop ik van harte dat je “later” niet het “nu” teveel gaat beïnvloeden.
Het leven en de liefde. Wat beschrijf je dat treffend! Prachtig Cor!
Mooie!
Mooi geschreven, Cor. En je kan altijd weer richting het Noorden verhuizen. Qua prijs iig leuker wonen.
Mooi, herkenbaar verhaal. Gelukkig duurt het voor mij nog twee jaar eer ik 50 word…;)
Liefde is voor nu én voor later. Mooie inkijk. Dank daarvoor.
Dank je sanneW
Dank je Ewout. Sta dus niet alleen 🙂
Wacht maar af Tjapko 🙂
Richard toch, was het maar zo simpel
Wijze raad Erik. Ik geniet gelukkig erg veel van het moment nu, de momenten nu
Dank je Kim. Hoe sterker je liefde, hoe groter je angst die kwijt te raken
Dank je jojanneke
Martijn, goed idee, alleen ik hou ook van het ultra goede leven, goede wijn, nootjes erbij op terras , nou ja, dat soort dingen. Het komt wel in Friesland, maar het is te veel uitzondering dan regel met de mensen die er wonen, of ben ik vreselijk mis
Helemaal raak. Mooi verhaal
Dank Wim
Mooi blog! Nog lang geen vijftig, maar ik hoop op (en verwacht) nieuwe creatieve ideeën waardoor mensen dit probleem samen gaan aanpakken. Neem bijvoorbeeld het broodfonds – ook uit nood geboren. Of dat sommige zzp’ers misschien collectief naar Friesland gaan verhuizen 😉
Nog geen 50, maar wel herkenbaar…..ach wie dan leeft die dan zorgt. Nu leven dat is de kunst. Wie weet zijn er tegen die tijd wel zelfvoorzienende communes voor ondernemers zonder pensioen. Met goede wijn en nootjes!
Lieve Cor, de power of love overwint alles geloof mij! Kus je zus.
Hallo Cor, mooi geschreven!
Mijn tip: begin klein met pensioen. Kijk of je alvast een klein bedrag kunt wegzetten. Heb ik nu ook gedaan. En je huis: het is goed om daar niet al teveel op te vertrouwen.
Nu: gewoon beginnen met kleine beetjes en je er een beetje in verdiepen (praten met accountant?). Dat helpt tegen zorgen is mijn ervaring. Succes en jeweetmetevinden.
Tranen. Waarom? Tsja. Bijna 40, misschien daarom? Of gewoon, de herkenbare worsteling tussen angst en vertrouwen, grip willen vs loslaten.
Dank voor het delen, Cor. We kiezen toch voor ‘vertrouwen’, he?
Fraaie reflectie en kwetsbaar persoonlijk. Dank voor dit delen. Overpeinzingen van waarde. Besef van betekenis. Van hen die jou lief zijn. Met dat besef. Hebben jullie later genoeg. Voor dat glas wijn.