Een hotelkamer in Alicante. De leukste stad van Spanje. We liggen met z’n allen in bed. De een met een boek, de ander met een iPhone. We zijn bij elkaar. En dat voelt heerlijk. Omdat het zo zelden nog gebeurt, met z’n allen in een bed, met z’n allen zo dicht bij elkaar. Omdat ons nieuwe huis ineens wel heel groot blijkt. Omdat het ineens wel heel erg van je druk druk druk blijkt. Omdat Joeki naar de brugklas gaat en lange dagen maakt. Omdat Reeve op ons nieuwe adres evenzo nieuwe ontmoetingen ervaart. En zo vliegen we allemaal ’s ochtends uit, elk met onze eigen verwachtingen, en zo komen we elke avond terug, elk met onze eigen momenten, navertelmomenten, te weinig echt samen beleefd momenten.
Eigen momenten, daarvan zijn er genoeg. Iedereen leeft immers in zijn moment, in een repetitie van momenten. Je beleeft ze, snel een foto, en woesj, weg.
Ik voelde het drie keer dit jaar. Toen Joeki op dat RTL-podium stond. Ik zag haar op drie schermen, en profil, heel close en verder weg, bubbelend van trots, zij zo klein, zij zo dapper, zij zo bleekjes ineens ook. De camera’s, de televisiepresentatoren, het applaus, de band begon te spelen, het was alsof het niet echt was, alsof alles geregisseerd was, net als in de film, ik wil het, ik wilde het met haar beleven, maar het kon niet, zo dichtbij, in zijn eigen moment. Na afloop vielen we elkaar in de armen.
Een paar maanden later, Reeve, in het Palais des Festivals van Cannes. Eerst over de rode loper, daarna live op de Franse televisie met de Franse band Indochine, zij zo geconcentreerd, zo knap, zo breekbaar, maar ik was het die voor dat scherm in het Palais brak. Omdat ik haar in hetzelfde gebouw, zo dichtbij, maar zo veraf, niet aanraken kon, haar ervaring niet meebeleven kon, ik zag haar vanaf een scherm.
En zo stond ik zelf dit jaar in Cleveland ook op een podium, het hoogst haalbare podium, beukend van adrenaline vooraf, schuimend van trots en opwinding na afloop, maar ik kon het niet delen, ik kon er geen mijn moment van maken, omdat mijn vrouw er niet was, omdat mijn dochters er niet waren, pas een paar uur later, te laat, via een scherm. En schermmomenten, nee, dat zijn geen mijn momenten, zijn voor mij geen echte samen beleefd momenten.
Mijn moment, ons samen beleef moment, beleefde ik op die hotelkamer, met z’n viertjes, een week in Alicante, echt, de leukste stad van Spanje.
Cor Hospes is auteur en spreker, en creatief directeur van Merkjournalisten. www.corhospes.nl; www.merkjournalisen.nl; @corhospes
Mooi verhaal Cor, dat zijn de dingen die er echt toe doen!
Prachtig Cor, heel relativerend. Mooi geschreven.
Dank je Huub
@Henk-Jan Goed te horen van de meester