Het is 30 augustus. Ik heb vandaag op de Historic Grand Prix in Zandvoort gewerkt. Een prachtig evenement vol klassieke sportwagens en bijbehorende liefhebbers. Ik ben twintig weken zwanger en stel me voor hier ooit met onze zoon rond te lopen. Voor mijn vriend en ik naar huis gaan, bezoek ik het toilet en schrik me rot. Bloedverlies. We bellen de verloskundige en snellen naar huis. Ik word onderzocht en gerustgesteld. De volgende dag is het weer raak. In het ziekenhuis blijk ik een placenta previa (voorliggende moederkoek) te hebben. Wat bloedingen kan veroorzaken. Kans van 3 op 1.000. Maar de kleine man maakt het goed en ik mag naar huis. Een week later genieten we zelfs van een heerlijke roadtrip over de bergpassen van de Alpen. Onze laatste vakantie samen. Hoewel zijn aanwezigheid niet onopgemerkt voorbij gaat tijdens het bedwingen van een haarspeldbocht.
Op 5 oktober lijkt het weer mis. Ik verlies wederom bloed en wordt opgenomen in het ziekenhuis. Omdat een vroeggeboorte dreigt, krijg ik longrijpingshormonen. Na vier dagen mag ik weer naar huis. Onze onbezorgheid achterlatend. Precies een week later verlies ik iets wat later een bloedstolsel blijkt te zijn. Ik hyperventileer van de schrik. Binnen een kwartier zijn we weer in het ziekenhuis. Ik blijf een nacht ter observatie. Vanwege mijn complicatie wordt er drie weken voor de uitgerekende datum een keizersnede gepland. Dat geeft je als vrouw een dubbel gevoel, maar ik sluit vrede met het idee.
Maar dan word ik 24 november ’s nachts wakker en ontdek weer bloedverlies. En ik voel m’n anders zo actieve kindje niet meer bewegen. We bellen in angst het ziekenhuis, dat een ambulance wil sturen, maar ik verzeker ze dat we zelf sneller zijn. Mijn vriend neemt alle verkeerslichten voor lief en in minder dan tien minuten zijn we in het ziekenhuis. Met een van kleur verschoten joggingbroek en zonder vluchtkoffertje. Ik word meteen aan de CTG gelegd. Daar is ‘ie weer. Dat hoogtoerige hartslagje wat elke keer weer voor ontlading zorgt. Ik doe de rest van de nacht geen oog dicht vanwege weeën. Die deze keer de oorzaak óf het gevolg van de bloedingen zijn. Om 7 uur volgt er nog een nieuwe vloed, de verpleegkundige zegt me dat ik nog even niet mag ontbijten. Om 9 uur wordt duidelijk waarom. Ze gaan de keizersnede vandaag om 10 uur uitvoeren. Tijd om aan het idee te wennen is er niet. Er moeten voorbereidingen worden getroffen. De zenuwen gieren door m’n lijf.
Het is 24 november, 10.52 uur. Mijn lief houdt m’n hand vast, een van de twee ledematen die ik nog wel voel. Ik zie spanning in zijn gezicht, maar tegelijk stralen zijn ogen rust uit. Dan gaat het groene afschermdoek naar beneden. En is daar… Fedde. Onze zoon. Uit liefde ontstaan. Terwijl hij uit me getild wordt, geeft hij een klein krijsje. Ik voel tintelingen en intens geluk door m’n bovenlichaam stromen. Mijn lief en ik kijken elkaar aan, de tranen rollen over onze wangen, “hij doet ‘et.” We call it magic.
Ik ben Daniëlle Schouten (@danischouten), living in the fast lane. Heb een passie voor auto’s en deel die met mijn lief met wie ik samen in Rotterdam woon, in Leusden werk en regelmatig on the road ben. Werkte afgelopen zes maanden o.a. aan de Porsche webshop.
wat kun je dan bang zijn
en blij
ik was het tegelijk bij het lezen van je verhaal
het is magisch
samen ouders worden
van harte met Fedde
Holymaloney wat beschrijf je dat spannend, ik hield mijn adem in. En gefeliciteerd met je zoon!
Wauw….. *snuf*
Boem.. wat schrokken wij, de collega’s die zo stilletjes op afstand meeleefden. Boem boem.. Het hartslagje dat voor ontlading zorgde. En toen.. bengboemerdeboem.. werd magische Fedde geboren. En het is jullie zó van harte gegund, Daan! Alle goeds gewenst voor jullie alle drie. Boem boem, hartje, sluiten.
Jeetje wat een spannende tijd heb je achter de rug! Wat fijn dat het allemaal goed is gekomen. Geniet van je mooie man. x
Hoe herkenbaar allemaal. Jullie hebben de kleine man niet zonder slag of stoot gekregen blijkt uit je mooie verhaal. Ik ging ook in gedachten weer even terug naar die periode, vol onzekerheden en onrust die je sowieso al hebt en dan nog eens wordt versterkt door complicaties. Goddank nu alles oke en kan, ondanks hoestjes, griepjes, tandjes-die-doorkomen etc Het Grote Genieten beginnen. Klasse Daan (en Per)!
Pfffffff, wat een spannend verhaal…mijn hart deed ook boemerdeboemboemboem! En dan die prachtige foto! Gefeliciteerd met jullie zoon!
Wat jij hebt ervaren, beleef ik nog eens tijdens het lezen.
Tranen van angst en gelukkig ook tranen van geluk, heel veel geluk.
Wat een verhaal. Wat geweldig dat het eindigt met een zucht van opluchting. Het begin van iets moois, veel mooiers is er niet. (Heb ik onlangs ontdekt 🙂
En jullie zijn een topteam, zo te lezen, yeah !
Trots op jou, wens jullie de wereld!
Kus van je twittervriendje Tom
Ik hield mijn eigen hart vast tijdens het lezen. Phew. Heel veel geluk samen.
Mooi en fijn om te zien dat alles ‘ goed’ is.
geniet er samen van, voor je het weet, rijdt hij op zandvoort…
Wat een wonder. Kippenvel allover. Prachtige foto ook. X
Zo wat hebben jullie 3 wat meegemaakt en wat een prachtige kerel. Heel veel liefde en geluk gewenst samen.
Wat een spanning, en wat fijn dat alles goed is gekomen. Pfjoe!
Kippenvel. En tranen. Wat mooi!
Dank allemaal voor jullie lieve reacties en felicitaties! .000 (met dezelfde complicatie) zich al gemeld hebben en mijn ervaring én geluk delen.
Dank allemaal voor jullie lieve reacties en felicitaties! Bijzonder ook dat de andere 2 uit 1.000 (met dezelfde complicatie) zich al gemeld hebben en mijn ervaring én geluk delen.