Daphne Channa Horn

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Sporten en sporten en sporten dat is wat ik deed als kleintje. Meisjesvoetbal was de eerste liefde; F.C. Lewenborg. Oranje shirt, zwarte broek en oranje kousen. Mijn vader had graag een jongen gehad, nou wilde het geluk dat ik aardig ver kwam in deze personificatie en ik hield van de bal.

Dames voetbal – rappe spits bij GVAV Rapiditas opgericht 1915 te Groningen. In het eerste seizoen 19 doelpunten en direct gescout voor de Groninger selectie samen met mijn voetbalmaatje Debby als mid mid die ik blind kon vinden en andersom. Twee keer trainen in de week en soms twee wedstrijden in de week. Met het team en vader overal door het Noorden van Nederland – Baflo – Renkum , Provincie tegen Provincie, derbies Friesland en Drenthe kilometers maken in de auto. Oranje als team was de droom.

Na een zekere vergeten wedstrijd stond in de regionale krant dat ik afgevoerd werd van de grasmat met brancard. Ik was er zeker niet trots op deze vermelding. In het Sport Medisch Advies centrum kwamen ze erachter dat mijn voorste kruisband compleet was verdwenen tussen mijn been en het grasveld. De chirurg adviseerde de 17 jarige na operatie: Stop met voetbal – Je hebt je benen en knieën nog nodig in je leven.  Jarenlang miste ik het spel en de uitlaatklep. Gebroken hart.

In mijn volwassen richting senior leven (en een vlaag van verstandsverbijstering) startte ik met Circle Rules een spel geïmporteerd via New York city landplaats oud Amsterdam. Met een groep van crea’s te weten fotografen, kunstenaars en schrijvers lekker idyllisch ballen op de Zondagmiddag in een park, hertog jan bier na afloop. Het eerste seizoen en een enkel fanatiek energiemoment later, brak ik geheel zelf mijn knieschijf en viste die op aan zijkant van mijn knie. Neus opnieuw in het gras. Met wat morfine in de ambulance richting de gipskamer geen centje pijn. Een arts zei me iets over de anatomie van een 15 jarige een geultje en een railing waar de knieschijf door moet en blabla. Einde oefening – next.

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan; De bal is rond. Afgelopen jaar kreeg ik een kans om liefdes te verenigen. Fotografie en voetbal in een momentum van vier weken sportfotografie, het volgen van drie-en-twintig oranjeleeuwinnen lees vrouwen plus coach medish team, data team, bobo’s en pers. Oranje had een droom toernooi en kwam op zeven juli in de finale en van dichtbij  vierde ik en huilde ik troosteloos mee met Merel van Dongen, Vivianne Miedema en Jackie Groenen. Na de verloren wedstrijd kon ik niet meer uit mijn ogen kijken, niet meer focussen, uitgeput en totaal verslagen maar m’n hart was geheeld met dank aan de Oranje vrouwen en kijk nu weer met een glimlach naar het leven, want dat is rond, als een bal.

Een mini compilatie van het FIFA WK 2019 in Frankrijk vind U hieronder:

daphnechannahorn1

LYON, 3 juli 2019,  Sportmoment van het jaar 2019, Groenen, kleine motor op het middenveld scoort in de 99’ minuut na dribbel en uithaal in de halve finale tegen Zweden.

daphnechannahorn2

LYON, 7 juli 2019, Groenen ontroostbaar na verlies van de finale tegen Team USA.

Daphne Channa Horn (Groningen,1975) is fotojournalist en bestuurslid voor Zilveren Camera. Daphne werkt het liefst in en rond revoluties van slechte grasmat tot op het politieke pluche. Publicaties 2019: Baudet – Oranje vrouwen en Halsema.

Volg insta stories: ?? instagram.com/daphnechannahorn

5 gedachten over “Daphne Channa Horn”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven