Het jaar van de vluchteling; tussen de historische beelden.
Als ik #mijnmoment mag kapen als still video in mijn hoofd, dan is het het oog in oog komen met een volle 12 uur stilstaande vluchtelingen trein op een bewaakt treinsation. De trein onderweg vanuit Dobova, Slovenië onderweg naar het volgende land Oostenrijk.
Mevrouw in de trein op weg naar Oostenrijk, het trein station in Dobova, net over de grens van Kroatië, in Slovenië.
Ik heb Kilometers en kilometers gevreten dit jaar; Kaapverdië, Malta tot aan Libië, Sicilië / Italië, Oostenrijk, Duitsland, Slovenië, Kroatië, België en Frankrijk. En heb gisteren mijn laatste trip voor het eind van 2015 gepland en ga opnieuw naar Frankrijk – Dunkerque / Calais, naar twee vluchtelingen kampen zonder hulp van de groten, Rode Kruis of UNHCR.
De Migratie, verplaatsing, trek en dispersie van vele vele mensen. Dit jaar was ik veelal alleen onderweg en soms mee op reportage. Ik had vele ontmoetingen met journalisten, teams van CNN, VICE, BBC, Deense televisie en zelfs Russische pers en een Italiaanse GETTY en REUTERS fotografen.
Ik zat weken bovenop het verhaal van de Centrale vlucht route over de Middellandse Zee, een week op de Oostelijke Balkan route grotendeels over land.
Ik heb op vluchtelingen; havens, kustwacht kantoren, boten, reddingsboten, in ghetto’s, detentie centra, kerken, treinstations, (doorvoer)kampen, routes, dokters posten (Caritas en MSF), politie posten, gemeenten posten, begraafplaatsen gestaan. Ik zat een halve dag vast in een cel na het documenteren van een anti – islam demonstratie van neo fascisten en liep tussen de landen grenzen mee met de mensen onder begeleiding van militairen in soort van No man’s land
En als ik deze opsomming zo opschrijf en langs zie trekken in beelden maakt het me ietwat verdrietig. De vele beelden als dia show schieten door mijn hoofd, zware beelden. Toch kan ik mezelf ook troosten met de vriendelijkheid en de schoonheid van inzet van vreemden voor elkaar die ik ook heb meegemaakt en vastgelegd.
Jeep van Hongaarse Medische Dienst met verpleegkundige die net medicijnen heeft opgehaald voor in het Dobova kamp in Slovenië.
De eigenaresse van een koffiebar in Sicillië gaf me, volledig onverwacht liefdevolle hulp, toen ik wat vermoeid tegenover haar bar zat uit te rusten met een volle tas met was met als doel een wasserette vinden.
Een pastoor in Amsterdam Watergraafsmeer nodigde me uit mee te eten met een diner gemaakt door de illegalen die hij met zijn vrouw onderdak bood in de pastorie. Volledig onbekenden deelden water brood en verhalen met me.
De vragen die de vluchtelingen stelden waren;
Waar ben ik? Waar moet ik heen? Wat gaat er gebeuren, nu? Welk land is een goede plek?
De vraag die vrienden stellen; Waar ben je? Hoe gaat het? Ben je veilig? Waar ga je heen?
De beelden zullen in een boek over vluchtelingen in Europa komen met correspondenten die elk een hoofdstuk gaan schrijven.
No man’s land, op 200 meter van de Oostenrijkse grens lopen de mensen het kamp in.
Daphne Channa Horn is een Nederlandse Fotojournalist verliefd op technologie en magie.
Toegewijd wannebe gutmensch die voor een foto agenschap Demotix- Corbis via London werkt.
Hoping for the best, prepared for the worst, and unsurprised by anything in between.
~ Maya Angelou
Hartje!
WOW!!!!! Indrukwekkend en bijzonder.. vooral je laatste zin… RESPECT!!!
Zo ben je …je 100% inzetten ,… en jezelf dan soms een beetje verliezend. Ik neem mijn petje voor je af xxx
Bijzondere vrouw! Dank voor het delen van zoveel verhalen…
Mooi Daf!
Wat een jaar, mooi mens.
Ik heb zoveel respect voor je werk en wie je bent als mens, echt wauw!
Zo mooi! Heerlijk om een positief geluid te laten horen in deze donkere dagen. Ik ben zooo blij met jou dat je mij dit laat lezen en zien. You go girl!
Daphne, ik ben zo blij, dat we mensen als jij hebben. Ga vooral door!!! En dank voor je werk en duidelijke beelden die je geeft.