David Huijzer

David Huijzer, InCT

2011 (of juist 2012)

Ik ben niet zo van het terugkijken en juist nu, op de drempel van 2012, kijk ik liever vooruit. 2012 belooft een heel bijzonder jaar te gaan worden, in alle opzichten.

Maar vooruit, eerst een kleine terugblik: als Feyenoorder ben ik weer trots op mijn club (was ik natuurlijk altijd wel, maar het was soms wel moeilijk). Mooi moment was ons jaarlijkse bezoek aan de uitwedstrijd tegen Vitesse, die we vanuit een vipbox mogen bekijken. Geen sfeer zoals in de Kuip, maar dit jaar eindelijk eens een overwinning te vieren (en wat voor één: 0-4). Zoals altijd kan ik mijn cluppie niet bekijken zonder zenuwen en zonder mee te leven. In zo’n box moet dat echter wat ingetogener, dus vandaar dat ik slechts op het puntje van mijn stoel zit (zie foto). Een overwinning (en die hadden we verdiend) in de Arena had 2011 tot een onvergetelijk jaar kunnen maken.

Nu het vooruitkijken en ook de wat meer serieuze zaken (voetbal is tenslotte slechts de belangrijkste bijzaak in het leven). 2012 zal bol staan van bijzondere gebeurtenissen. Ten eerste ga ik trouwen op 27 juli, voor mij persoonlijk nu al het hoogtepunt van het jaar (tenzij Feyenoord onverhoopt kampioen wordt 😉 ), in oktober word ik 50, dat schijnt ook een mijlpaal te zijn en mijn lieve zoon gaat in 2012 van de lagere school naar de middelbare school, voor hem (maar ook voor zijn trotse vader) een mijlpaal en als laatste word ik ook nog (stief)opa. De gezondheid van mijn moeder gaat echter de laatste tijd hard achteruit, dus 2012 zou zomaar ook een dieptepunt zonder weerga kunnen worden, hoewel ik daarbij moet aantekenen dat haar gezondheid al achteruit gaat sinds de hersenbloedingen en het tijdelijke coma dertig jaar geleden.

Professioneel staan er ook grote veranderingen voor de deur. Met InCT, wat ik bescheiden mijn levenswerk zou kunnen noemen, ga ik een grote stap vooruit zetten. Dat betekent flink investeren, niet alleen in tijd en energie maar ook in geld en het betekent ook een nieuwe fase ingaan, met kantoorruimte en personeel en een heel nieuw businessmodel. Spannend, eng, inspirerend en onzeker: een mengelmoes van emoties waarbij de positieve gevoelens overheersen.

Vergeleken met 2012 zal 2011 mijn geschiedenisboeken dus ingaan als een gewoon jaar, zonder veel momenten die van persoonlijk historische betekenis zijn. Een mooi jaar, met een heerlijke vakantie in Frankrijk, mooie InCT congressen en met veel liefde. Ben ik geen gelukkig mens als ik dit soort zaken al als ‘gewoon’ ga bestempelen? Ik ben wel benieuwd in welke gemoedstoestand ik volgend jaar deze terugblik zal schrijven. Saai zal 2012 in ieder geval zeker niet zijn.