Sandra van Kolfschoten was de eerste die ik bezocht voor mijn ‘live’ serie van Mijnmoment, begin deze zomer. Gewoon bij haar aan de keukentafel in Oosterbeek. En ik merkte na dit gesprek dat ik niet aan zomaar iets was begonnen.
Het aangrijpend droevige verhaal over het verlies van hartsvriendin Jeanne, de leegte daarna met het grote verdriet, maar ook de steun en de liefde die ze van velen ontving…
Ik vind dit moeilijk.
Ik heb het verhaal en de video van Sandra eigenlijk lang uitgesteld, en niet zonder reden… Ik wist gewoon niet goed wanneer ik haar zou kunnen plaatsen. “Maak er alsjeblieft niet zo’n huilvideo van”, zei ze nog. Want er werd behoorlijk gehuild die dinsdagmiddag 5 juni.
Toen ik met haar verhaal wilde beginnen en toen ik – in chronologische volgorde – eigenlijk van start wilde gaan met het publiceren van m’n nieuwe Mijnmoment-ding kreeg ik op zondag 1 juli een voicemailbericht waarin Raymond Witvoet me vertelde dat Sandra’s man Giorgio was overleden, de dag ervoor.
Hartstilstand, in bad. 35 jaar.
Waaaaat?
Ik had Giorgio ooit één keer bij een verjaardag van Mark Veldpape gezien, en de tweede keer was toen hij op deze dinsdag 5 juni vijf uur zijn huis binnen kwam lopen om me te begroeten. Ik was toen net klaar met m’n eerste Mijnmoment van Sandra, toen haar ‘klein geluk’ binnen kwam lopen. (We hadden het over het thema ‘klein geluk’.) Ik schudde Giorgio de hand, pakte m’n spullen in en reed geïnspireerd en vol energie van Oosterbeek terug naar huis.
Natuurlijk wist ik niet dat ik nog geen maand later foto’s zou maken van Giorgio liggend in bed, in een koude kamer en een kleine week daarna foto’s zou maken van zijn begrafenis. Precies een half jaar na de begrafenis van Jeanne.
Bizar.
En nu dik drie maanden na ons gesprek en de fotoshoot en dik twee maanden na het overlijden en de begrafenis van Giorgio is er ook voor mij ruimte ontstaan om de video te kunnen publiceren. Van een gesprek over het verlies van haar hartsvriendin, op het moment dat Giorgio er gewoon nog was.
Ook zonder ‘m gekend te hebben denk ik nog vaak aan Giorgio. En aan die mooie begrafenis, die regen “waar Giorgio als schilder een pokkehekel aan had: omzetverlies” volgens z’n vriend, die lange stoet paraplu’s lopend naar de begraafplaats, die prachtige muziek… Coldplay’s Yellow en die heerlijke zon die daarna doorbrak…
Sandra, ik kan me niet voorstellen hoe zwaar dit jaar voor je is… ik wens jou en Alex ongelooflijk veel energie en sterkte.
Tranen en onbegrip. Maar wel mooi dat dit gedeeld wordt. Dikke kus voor Sandra, Alex en Henk-Jan!
Heftig, ik kan nog niet kijken naar de video – wie weet hoeft dat ook niet, de foto’s en je verhaal spreken voor zich voor mij op dit moment genoeg.
deze foto, die zegt zoveel, krijg er echt tranen van.sterkte sandra met je meisje