Diana Russo

Ik woon samen met Alex en Thomasje, ons pasgeboren baby’tje, alweer een paar jaar op Sint Maarten als orkaan Lenny op 23 november 1999 op ramkoers ligt met het eiland.

We hebben ons goed voorbereid: voedsel en drinkwater ingeslagen, kaarsen en zaklampen klaargelegd, draagbare radio getest, mobiele telefoons opgeladen, hurricane shutters geïnstaleeerd en losse voorwerpen rondom het huis naar binnen gebracht. Zelfs kokosnoten opgeruimd! Ook de noodtas met wat overlevingsspulletjes staat klaar, just in case.

We geven onze vrienden, die in hetzelfde gebouw wonen, een knuffel: ‘See you later. Stay safe!’. Je hoopt dat je elkaar straks weer veilig terugziet. Raar gevoel. Het regent en waait ondertussen al behoorlijk. Wij gaan snel naar binnen en doen de deur dicht.

Na een tijdje valt de stroom uit en bij kaarslicht zitten we op de bank. Radiozender Laser 101 is onze life line. We horen meldingen over huizen aan het strand die zijn ondergelopen en hopen dat onze vrienden daar, veilig zijn. Het geluid van de wind is oorverdovend: als een Boeing die in je achtertuin staat. Het houdt niet op. Ik heb knallende koppijn en voel druk op mijn oren. Thomasje huilt ook. Waarschijnlijk vanwege dezelfde klachten.

Dan gaat de mobiele telefoon. John, onze vriend: ‘I hear somebody screaming for help’. Shit. Wie kan dat zijn? Wij horen niets. John ook niet meer. Misschien leek het alleen maar zo? We leggen neer. John belt terug: ‘Ik denk dat het de buurvrouw is!’. Alex en John gaan op onderzoek uit. ‘Je bent gek!’ roep ik Alex na. ‘Buiten is het levensgevaarlijk en jij moet zonodig iemand gaan redden!’ Met veel moeite krijgt hij de voordeur open. Schilderijtjes vliegen van de muur. De deur klapt dicht en weg is hij. Met Thomasje in mijn armen zit ik te wachten. Doodongerust. Eindelijk komt hij terug. Doorweekt. De buurvrouw is gered. Zij was toch naar buiten gegaan (wérkelijk!) om het binnenkomende water tegen te houden en vervolgens bekneld geraakt (ze kwam er uiteindelijk met wat kneuzingen vanaf).

Ondertussen komt er bij ons nu ook van alle kanten water binnen. Het lijkt dwars door de muren te komen. De schuifpui staat zó bol dat hij ieder moment in kan waaien. Het is te gevaarlijk om in de keuken of woonkamer te blijven! Haastig pakken we wat proviand en barricaderen onszelf in de badkamer. Maar hier zijn we ook niet veilig met kwetsbare ramen en verplaatsen ons naar de slaapkamer. We schuiven ter versteviging zware kasten voor de slaapkamerdeuren en zijn uren in de weer, vechtend tegen wind en water. Thomasje is compleet overstuur. Het water staat tot onze enkels. Dan wordt het in één keer rustiger. Thomasje ook. Uitgeput vallen we in slaap, met z’n drieën dicht tegen elkaar.

We worden wakker omdat het stil is. Orkaan Lenny is halverwege haar pad over Sint Maarten uit elkaar gevallen. De pui heeft het gehouden! We hebben geluk gehad!

9 september 2017.
Ik kan de beelden van het verwoeste eiland bijna niet aanzien. Ik voel met de eilandbewoners mee. Wat zij mee hebben moeten maken! Maar het zit dieper: iedere keer als iemand over orkaan Irma begint, raak ik van mijn stuk. Uiteindelijk barst ik in huilen uit. Met horten en stoten vertel ik onze kinderen over mijn angst en de ellendige weken na de orkaan. Troostend slaan ze hun armen om mij heen en Thomas kijkt me begripvol aan: “Ik kan me er gelukkig niets van herinneren. Het is allemaal goed gekomen!”. Dit kunnen delen met je kinderen …

Ik ben Diana Russo (@DRHRBP), getrouwd met een Siciliaan die onder andere fantastisch voor me kookt. Jongensmoeder van drie mini Russo’s (die ondertussen niet meer zo mini zijn) en ik ben een HR & Organisatievernieuwer ‘on a mission’ (HR in beweging krijgen).