21 mei 2012. We passeren de douane en rijden naar ons nieuwe huis. Niet meer als Nederlands-ingezetene, maar als emigrant. Vanaf die dag kijken we met andere ogen naar Nederland, meer vanaf een afstand, meer en meer met verbazing over wat er gaande is. Ons oude huis goed kunnen verkopen, midden in de crisis. Dat lijkt een wonder maar is het niet. Gewoon de vraagprijs terugbrengen naar een realistisch niveau. Dat niveau ligt dus anders dan voor de bankencrisis.
Wat een vrijheid hebben we nu, geen hypotheek meer, geen levensverzekeringspremies, bijna geen vaste lasten meer. Dat had ik eigenlijk drie jaar geleden al moeten doen. Tuurlijk gaat het goed, leuke projecten, fijne klanten, lekkere omzet. Maar elke maand moesten we puzzelen of we het wel gingen halen. Hopen dat er geen grote of dure reparaties kwamen, waardoor we weer achter zouden lopen. Hoe gaat het nou écht met jou? Al die andere ZP-ers draaien toch allemaal moeiteloos een paar ton omzet. Toch? Zeg eens eerlijk, jij toch ook?
Nadat ik in 2008 mijn vorige bedrijf aan een stel criminele oplichters heb verkocht, was ik op papier veel waard, maar bleek de realiteit anders. Nooit mijn geld gehad. Gelijk hebben is wat anders dan gelijk krijgen. Zand erover, we hebben nu de maandelijkse kosten van heel veel naar heel weinig teruggebracht. En ik kan je eerlijk zeggen, dat geeft een enorme vrijheid, zowel in mijn portemonnee als in mijn hoofd. Niet meer het maandelijkse juk om voor de bank en de belastingdienst te werken.
We genieten hier elke dag. Vrouw met haar tuin en dieren, kinderen in de buurt op school, kilometers vrij uitzicht, voor en achter. Dit dorp is als een warm bad, we hebben vanaf de eerste dag veel contact met al die nieuwe buren, zonder uitzondering lieve mensen. Echt oprecht geïnteresseerd, geen oppervlakkigheden. Staan altijd klaar om te helpen of om een praatje.
Geen zorgen, ik blijf gewoon bij jullie, in heel Nederland werken, daar waar mijn klanten zitten. Het lijkt misschien ver weg, maar dat is het niet. De rij- en reistijd is zonder files, dus goed planbaar. En de Autobahn is verrukkelijk, geen snelheidslimieten.
Zo wil ik wonen en werken, zonder snelheidslimiet en in pure vrijheid. 2013, ik kom er aan!
Oh ja, mijn mooiste zakelijke moment? Zonder twijfel de ontroerend mooie elevator pitch van Margo op UpgradeWelzijn. ’s Ochtends had ik de finalisten getraind, wat een mensen vol met emotie en passie. Ik was apetrots op Margo (en(Janine), dat ze zulke indringende en persoonlijke verhalen op het podium durfden delen. Chapeau!
Erg herkenbaar Edo, zo hebben wij een 1/2 jaar eerder een dergelijke beweging gemaakt, maar dan binnen NL in dezelfde regio. Als je dan je vaste lasten tot een minimum niveau terug brengt geeft dat zoveel (geestelijke) rust. Geniet iedere dag van je beslissing, dat geeft energie!
Een knallend 2013.
Ik heb ook echt niet ’t gevoel dat je “weg” bent….! Ga lekker zo door en ik hoop je nog dikwijls…ergens….te zien en te spreken!
Wat geweldig dat je nu op je plek zit en rust hebt. En die afstand zou voor niemand een issue moeten zijn 🙂