Edwin van de Bospoort

Ik ervoer een moment van paniek. Mijn keuzes waren eenvoudig: óf ruim 5 uur de berg afdalen, of, in ’t donker, doorgaan naar de top.

Het was zondag 16 oktober 16:30. Ik stond op 2500 meter hoogte, halverwege een berg vlakbij Aosta in Noordoost Italië. Van de avond daarvoor wist ik dat het om 18:30 donker zou worden. Ik moest nog 700 meter hoger, want daar stond het bivakhutje. Maar de hele dag ging het al langzaam, vanaf ongeveer 2000 meter lag er een dikke laag sneeuw, en zakte ik elke stap zo’n 20 cm diep weg. Een snelle rekensom maakte dat ik nog ongeveer 3,5 uur zou moeten klimmen. Ruim voorbij het moment dat de zon weg zou zijn…

Ik sprak mezelf moed in. Het weer was rustig, de berg niet levensgevaarlijk. Ik was fit en ik had genoeg spullen bij me. Crampons, stokken, water, eten, licht. Ik besefte dat ik al eerder eens ’s nachts op een berg had gestaan, maar dat was met een gids geweest, en niet alleen. Ik appte m’n vrouw, maakte haar niet onnodig ongerust, maar het was wel fijn even contact met haar te hebben. Ik koos ervoor om door te zetten, omhoog naar het bivak!

Vanaf dat moment schoot er van alles door me heen, wat als dit, wat als dat. Maar ik bleef stap voor stap omhooggaan. Het moest lukken. Ik was kapot, liep al zo’n 7 uur en at m’n energierepen van de 2^de dag alvast op. Na 1 weigerende oplader, werkte de reserve gelukkig wel, maar bij het wisselen was ik één van m’n warme handschoenen kwijtgeraakt. De spanning nam toe evenals de vermoeidheid.

Ik had gelezen dat als ik boven zou zijn, ik nog 200 meter aan de andere kant zou moeten dalen en de hut zou moeten zoeken. Ik zag daar best tegenop, maar toen ik om 20:30 het hoogste punt behaalde, zag ik in de verte al een schim van de hut. Wat een opluchting, ik was veilig en wel boven!

De hut was kaal en sober, maar perfect voor een nacht. M’n water was op, maar na een paar keer sneeuw smelten kon ik eten maken. Alle euforie en spanning tegelijk maakte dat ik niet makkelijk in slaap kwam, maar uiteindelijk heb ik als een marmot geslapen. De eenzaamheid daarboven op de berg was precies waar ik voor gekomen was. De kwetsbaarheid en het pure vertrouwen op je eigen keuzes en doorzetting, maken een reis als deze waardevol.

De afgelopen 6 jaar heb ik samen met mijn compagnon Herman ook een “berg” bewandeld. We hebben lang geklommen, en op spannende momenten samen doorgezet. We zijn kapot gegaan, en hebben al onze reserves aangeboord. Het punt waarop wij waren aangekomen bleek ook kaal en sober. Té kaal en sober om nog langer te blijven. We hebben dan ook besloten onze startups Sciomino en TimeBox te stoppen. We accepteren dat het avontuur hier eindigt, maar kijken terug op een waardevolle reis.

Mijnmomenten van 2016: Weten wanneer je (niet) moet stoppen.

Ik ben Edwin van de Bospoort, @bruikbaar. Freelance UX lead en Startup mentor. Gelukkig getrouwd en trotse vader van onze drie B’s.