Edwin van de Bospoort

Gevraagd worden voor mijnmoment is al best een mooi moment op zich! Zittend in de auto naar de fysio, omdat m’n rug weer was gaan vastzitten, omdat ik te lang en te veel achter m’n laptop zit, omdat ik zo heel erg druk ben met m’n startup Sciomino… Dus, zittend in de auto dacht ik na wat mijn moment van dit jaar was. En ik wist het gelijk. Het gaat over papa zijn en het gaat over trots.

Afgelopen zomer had ik het ultieme papa-moment. M’n oudste zoon Boas, 4,5 jaar oud was in te tuin met z’n fiets aan het schommelen. Beetje omgooien enzo. Ik vroeg hem: ‘zal ik je zijwieltjes er afdraaien?’, dan kun je tenminste echt vallen. Nu is Boas niet degene die zich plompverloren in allerlei avonturen stort, maar hij vond het goed. Zullen we ook op straat oefenen? Hij vond dat ook goed. Maar helaas. Boas is een tikkie kleiner dan gemiddeld, en kon niet met z’n voeten bij de grond. Het lukte hem niet. Laten we dan maar terug gaan naar de tuin… Toen we door de schuur liepen zagen we ander gekregen eigenlijk te klein fietsje, waarop hij voorovergebogen moest zitten, maar hij zou wel met z’n voeten mee bij de grond kunnen. Zullen we het daar op proberen vroeg ik aan Boas, hij vond het weer goed.

Nu had ik al een paar wijntjes op, dus ik bedacht me oprecht of ik nou een half uur half lopend half gebukt achter m’n zoontje aan zou moeten strompelen om hem te ondersteunen. Maar nadat Boas twee stepbewegingen had gemaakt, reed hij zonder om te kijken gewoon van me weg. En stopte weer zonder te vallen. Ging op een taludje staan en reed zichzelf naar beneden. Hij kon fietsen zonder zijwieltjes! En velen van jullie kennen dit gevoel, maar voor mij was het nieuw. Geëmotioneerde trots. Supertrots.

Afgelopen najaar had ik het ultieme zoon-moment. M’n ouders zijn gescheiden toen ik 12 was, ik heb daarna 20 jaar geen contact meer met m’n vader gehad, ik woonde bij m’n moeder en zus, en heb in die periode ook lang zeer grote woede gekoesterd naar hem. Nu, 27 jaar later weet ik dat haat een veel te groot woord is, ben ik volwassen genoeg om te zien dat er vele kanten aan een verhaal kunnen zitten. Sinds 5 jaar heb ik weer contact met m’n vader. En het is een goed contact.

Sinds 2,5 jaar probeer ik zakelijk Sciomino op de kaart te zetten. En dat is geen gemakkelijk pad, we vallen, we staan op, en we hebben vooral heel veel geduld nodig. Maar de laatste maanden krijgen we meer aandacht, we’re riding a wave. we stonden we in de Emerce, in een start-up finale in de RAI, we gingen naar New York. M’n ultieme zoon-moment had ik toen ik een mail opende van m’n vader, als reactie op het artikel in de Emerce. Hij schreef: “Ik ben trots op je”.