20 juni. Een hysterische stem op mijn voicemail. Ik herken de stem, het is mijn oudste zus, maar haar boodschap moet ik tweemaal afluisteren. ‘Steef is dood, we hebben mijn Steef dood gevonden, bel me!”. Terwijl de tranen over mijn wangen beginnen te rollen, ik mijn keel moet schrapen vanwege een rare brok, zoek ik met bibberende handen haar nummer. Ik heb maar 1 vraag: “Waar ben je?”. Twee minuten later duw ik mijn hond in de auto en rijd roekeloos en hard de halve kilometer naar zijn huis. De zwaarste autorit van mijn leven.
Voor de deur van het huis van Stefano zie ik een vrouw op het puntje van een keukenstoel zitten, vijf politieagenten om haar heen. Mijn zus. Een mok met water in haar handen. We vallen elkaar in de armen. Ik knijp haar bijna fijn. Mijn hart bloedt, mijn ziel weet zich geen raad. Ook de hemel plengt tranen, want het regent, uiteraard. Ze kwebbelt en rebbelt chaotisch, gejaagd en onafgebroken door, nervositeit. Soort van shock? Ik vang trefwoorden op: onderbroek, gang, dokter, voordeur op slot, opengebroken. Hoe kalmeer je een moeder die net haar jongste zoon dood heeft gevonden? Wat zeg je aan troostwoorden op zo’n bizar moment? Als haar jongste zussie weet ik niets beters te verzinnen dan ritmisch over haar gebogen rug strelen. Ach, lief oudje van me toch. Haar oudste jongen is er ook, zou meegaan naar de dokter, keek door de brievenbus, zag zijn broer liggen en belde 112. We mogen het huis niet in, eerst moet een schouwarts komen. Een uurtje later mag dat wel. Doodsoorzaak: hartstilstand.
Háár jongste, háár apengatje, waar ze zoveel mee beleefd en te stellen en over te tobben had. Moeizame start na zijn geboorte, een psychiatrisch verleden, dankzij goed inzicht in zijn eigen ziektebeeld en trouw slikken van medicatie prima functioneert, zelfs een leuk baantje heeft, warm familiemens, met een filosofische levensbeschouwing en een hilarisch gevoel voor humor, de lekkerste lasagne ter wereld maakt, en hij kwam met het oog op structuur in zijn leven 5 x per week bij haar eten …en…en …Stefano op wie ze zo gek en trots is. Was went en bekt nog niet, gaat dat ooit gebeuren, de verleden tijd voor de overledene.
Met lood in de schoenen (ik ben als de dood voor De Dood) stap ik over zijn door een fleecedekentje toegedekt lichaam. Zijn in sokken verstopte voeten steken er nogal merkwaardig onder vandaan. We gaan ongemakkelijk zitten, een ijzige stilte blijft lang hangen en is pijnlijk, zeker naarmate de tijd verstrijkt. Ineens de vraag om een sigaret, hoewel ze 14 jaar geleden gestopt is. En dan strekt mijn zuster haar hand uit, aait teder zijn sokkenvoeten en zegt zachtjes: “Ach, mijn kleine lieverd, je mag het niet koud krijgen”. En trekt de fleecedeken over het al verstijfde lichaam een stuk naar beneden.
Kippenvel springt op mijn armen. Moederlijke zorg en liefde tot het laatste zware moment….
Ellen van Ree @ellenvanree, freelance journalist voornamelijk voor de internationale MICEbranche, tweet zich suf, ook voor opdrachtgevers, en reist dolgraag en onbevangen de wereld over.
Kippevel…
De leegte wordt langzaamaan weer opgevuld, het gemis blijft…Prachtig geschreven
Pffff, wat een verschrikkelijk zwaar moment. Veel sterkte.
Ellen…wat rol jij soms toch vh ene drama in het andere, maar wat blijf je toch altijd Ellen, 1 vd weinige personen die ik ken die zonder gene mag zeggen dat ze uniek is. X, ook van houkelien en mirte
Uit dat gebaar en het gezegde dat er aan vooraf gaat, in de laatste 2/3 zinnen, spreekt dat wat nooit verloren gaat. De liefde. Het enige waar het leven om gaat.
Slik…. kippenvel en ook een brok in mijn keel
Tranen hier. Wat vreselijk. En wat oneerlijk.
Heel veel liefs voor jou en jullie lieve buuf. Gruwelijk prachtig geschreven moment.
O Ellen, wat verdrietig.
Zit het hele jaar aan je twitter gekluisterd, meelevend met de zoektochten naar Taffa en ondertussen speelt zich dit ongeloofelijk verdriet af. Wens jullie heel veel sterkte.
Prachtig geschreven, wat een #mijnmoment. Kippenvel.
Lieve schat wat een een tragisch verlies.woorden schieten tekort. zoveel verdriet xxxheel veel sterkte babs
Lieverd,
Wat een gemis en verlies…. Prachtig en kippevel..
Liefs en een dikke knuffel voor beiden xxx
Ellen, sterkte nog steeds want de tijd slijt maar toch blijft t rauwe randje!
Lieve Ellebelle, wat maak jij toch ontzettend veel ‘bizarre’ dingen mee en wat weet jij die gebeurtenissen – of het nu om een verloren Taffa, lieve trouwe Max, een reis door Afrika of over een van je geliefde zusters gaat – zo vreselijk goed te vertalen op papier! Weer een jaar met pijn en verdriet. Heel veel sterkte lieve vrouw! Ik wens je voor 2014 alleen maar mooie, goede, gelukkige momenten, als iemand dat verdiend heeft… juist ja… KUS.