Gezond zijn is mijn werk geworden. Zoals de longarts in Davos mij drie jaar geleden al vertelde. Toen wilde ik er niet aan, maar inmiddels is het inderdaad een full-time job en ontslag nemen kan niet. Zonder thuiszorg zou het niet meer lukken mijn huis op orde te houden en de gewone dagelijkse dingen vragen planning en soms keihard snoeien, zelfs in de basis – eten koken, afwassen, een wasje draaien. Op veel dagen moet er een rode streep door. Dat betekent plannen, regelen en vooral ook loslaten. In de vriezer ligt eten dat ik in betere tijden voor mezelf heb gekookt en alleen ontdooid hoeft te worden. Ik ben afhankelijk geworden van lieve mensen zoals mijn schoonouders, buren, mijn moeder en verre vrienden die speciaal langskomen. Ik voel me gekoesterd.
Mijn moment dit jaar was de komst van mijn eigen auto. Bijna vanaf het begin van mijn Texelse tijd mocht ik geregeld de auto van een lieve vriend lenen, maar die was er natuurlijk niet altijd. Dit jaar merkte ik dat ik niet meer zonder auto kón, al was de natuur nog zo dichtbij. Na de elektrische fiets werd het weer tijd voor een uitbreiding van mijn wagenpark. Deze zomer was het zo ver. Mijn moeder sprong financieel bij en mijn lief en zwager hielpen enthousiast bij de zoektocht naar de ultieme Texel-bolide waarmee het eiland mijn eiland kon blijven. Mijn lief haalde hem op en reed ermee de boot naar Texel op. In een paar minuten brengt hij me naar zee, het bos of de duinen. Van mijn leven heb ik nog nooit een auto hoeven of willen bezitten, maar nu is het vrijheid en pure rijkdom. Nu zit ik ziek thuis en het autootje bracht me deze week alleen naar de huisarts en terug, maar ik weet dat het eiland op me wacht. Ik hoor het roepen.
Ik ben Els ten Napel, opgeleid tot historisch-geograaf schopte ik het tot beleidsmedewerker voor cultuurhistorie en ruimtelijke inrichting bij provincie en rijk, maar ik ben nu alweer jaren, door astma gedwongen, geograaf, cultuurhistoricus en anderszins druktemaker, in ruste. De wereld vraagt erom ontdekt te worden, maar zonder internet zou dat niet meer mogelijk zijn, want de tastbare wereld is steeds kleiner geworden. In 2012 verhuisde ik van hartje Amsterdam naar de rand van Den Burg op Texel, op zoek naar schone lucht, ruimte en vooral veel natuur. Internet blijft de navelstreng die me verbindt met geliefden, vrienden en de rest van de wereld.
fiederels.wordpress.com
Herkenbaar (vrijheid-auto-beperkt zijn). Ik wens je veel vrijheid met je Texel-bolide in 2015!
Dankjewel Erna! Bolide en ik gaan er alles aan doen 😀
3
Ik geniet mee van het eiland wat jou roept. Door jou. En door onze internet navelstreng.
Wauwie Els, ik herinner me dat moment! Blij voor jou, ondanks de bittere pil die astma heet.
Ik ben blij met onze navelstreng Ragna! En Jojanneke heb ik maar één keer IRL mogen ontmoeten…op de Twitskate in 2009 en daar ben ik heel blij om… sindsdien doen we het ook 100% online. Wat fijn dat dat kan! Een warme mensenwereld die toch dichtbij is.
Zo mooi om online mee te genieten van jouw eiland. En blij voor je dat je toch mobiel kan blijven met deze auto en we allemaal mee kunnen blijven genieten. Op naar een mooi 2015, hopelijk met meer ritjes naar de natuur dan naar je huisarts!
Dank je Esther! Ik vind het ook heerlijk om anderen te kunnen laten meegenieten van het mooie eiland. Erg fijn om te weten dat ik mensen daar echt een plezier mee doe. Hopelijk gauw weer…inmiddels al een maand niet buiten geweest en daar wordt een mens appelig van. Liefs!
Ik snap ’t nooit zo goed als mensen zo graag een auto willen, ik denk dat je in heel veel gevallen zonder kunt….maar in jouw geval snap ik ’t helemaal! Het is je zo ontzettend gegund!
Klopt Gerard! Ik heb nooit een auto gewild, en het feit dat ik er nu écht een nodig heb zegt heel wat. Maar ik ben er blij mee en geniet ervan!
Wat heerlijk dat je meer vrijheid hebt gevonden! Ik herken het gevoel van toen ik mijn scootmobiel kreeg.
Mocht je trouwens op Texel Roos Bakker tegen komen, doe haar de groetjes. 😉