Elsbeth van Lienden

Al vanaf de kleuterschool was school nooit écht leuk. Vanaf groep drie dachten wij zou het vast anders gaan, leuker worden, hij is tenslotte van januari en toe aan wat nieuws. Het tegendeel bleek waar. Want al snel rekende hij op groep vier niveau, en bleef taal steken. Heel erg steken. Met het antwoord ‘dyslexie’ was het voor ons nog niet gedaan, want als je kind zo ongelukkig wordt van school, dan kijk je verder.

 

Beelddenken kwam in ‘beeld’, op school nauwelijks iets over bekend en hoe fijn dat zij zich hierin zijn gaan verdiepen. Onze zoon bleef uitzondering binnen een traditionele setting en gaf zo vaak aan ‘ik wil het graag zelf kunnen bepalen’. Hij kon niet goed omgaan met de overduidelijke verschillen in de groepen waarin werd gewerkt, zitten op z’n billen.. en hij bouwde meer en meer frustratie op. Van vakantie naar vakantie leefde hij, om halverwege de vakantie al weer in de mineur te raken van het vooruitzicht naar school te moeten. En dan zit je nog geen half jaar in groep 4.

 

Dit kon zo niet langer. Een ander systeem, dat is wat wij zijn gaan zoeken, want hoe de school ook wel meewerkte, het moest passen binnen de geldende kaders. En dat was nu precies het punt. Kaders, zich niet gehoord en gezien voelen in eigenheid, zelfvertrouwen dat steeds minder werd. Een school in een naburig dorp bood uitkomst, waren net overgestapt op een nieuwe vorm van onderwijs. De keuze, alhoewel niet makkelijk, was snel gemaakt. Op gevoel. Was het praktisch, nee zeker niet, was het nodig, ja zeker wel. Want je gunt je kind, elk kind, een leuke tijd op de basisschool, een plek waar hij zich veilig voelt, zichzelf kan zijn en vanuit vertrouwen het beste uit zichzelf kan halen.

 

Het was de laatste dag van de voorjaarsvakantie. Die middag vertelden wij hem dat hij naar een andere school zou gaan, over een paar weken. Een school waar hij ook al wat kinderen kende, hij wist al hoe ze daar te werk gaan. Zijn reactie, goud waard. Zoo ontzettend blij, juichen, hij vloog ons om de nek en heeft de rest van de middag getekend. Tekeningen vol hartjes, groot en klein, met papa en mama en zichzelf erbij. 

 

Vanaf dag 1 op de nieuwe school werd hij werd steeds blijer, steeds meer de vrolijke jongen, de jongen zoals we hem kenden tot zijn vierde. Verbaasd waren we eigenlijk, hoe geleidelijk dat zo neerwaarts was gegaan… En hoe fijn om hem weer vrolijk naar school te zien gaan! Met als hoogtepunt, halverwege de zomervakantie.. ‘mam, wanneer begint de school weer, ik heb er nu al zin in!’…..

---

Elsbeth van Lienden is trotse moeder van drie jongens, eigenaar van het bureau voor inspirerend leiderschap The Pink Walnut en leeft volgens het motto: je creëert zelf je werkelijkheid. Bruggenbouwer tussen hart, integriteit en resultaat. www.thepinkwalnut.nl