Emile Peters

Terug in de pauzestand

Na zes maanden pauzestand was ik er eind 2019 heilig van overtuigd dat de aanknop van mijn leven weer vol overtuiging kon worden ingedrukt. Ruim twee maanden ging me dat ook heel goed af. Met nieuwe energie aan het werk. Theatervoorstellingen, AC Milan – Juventus en een enkel festival waren geboekt. Het gezelschap was nog niet altijd bekend, maar dat kwam vanzelf goed. Het kon maar vast in de agenda staan. Nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Tot medio maart. Net als bij zovelen werd de pauzeknop hard en diep ingedrukt. Permanent thuiswerken werd het nieuwe normaal. Voetbaltrip werd voucher. Theatervoorstellingen werden uitgesteld of afgezegd. Festivals geannuleerd.

Vlak voor de persconferentie van begin mei bedacht ik samen met mijn zoons dat met een beetje mazzel een week weg in eigen land deze zomer nog wel tot de mogelijkheden zou kunnen behoren. We hadden het geluk dat we nog net een huis konden boeken op ons favoriete eiland Texel. Lekker weg in eigen land.

Normaal begint ons ultieme vakantiegevoel zodra we op het dek van de boot staan. Je ruikt de zee en ziet het eiland al liggen. De zorgen blijven achter op het vasteland. Nu zaten we benedendeks gemondkapt in de auto. Ons echte vakantiegevoel begon een uurtje later alsnog toen we met onze blote voeten over het strand bij de vuurtoren liepen.

En zo hadden we eind juli, begin augustus een heerlijke week zomervakantie. We hadden de luxe van heerlijk zomers weer, een fijn huis, strandpaviljoens die nog open waren en vooral elkaars gezelschap.

We deden alles wat we altijd doen als we ons tweede thuis bezoeken. Beetje wandelen, beetje fietsen, hangen op het strand, lekker eten en drinken en iedere dag een spelletje.

En – voor ons nieuw – besloten we om te gaan kajakken in de branding van de Noordzeekust. Het brandingraften kregen we er als bonus bij. Mijn moment? Het moment dat ik achterin een rubberboot met tegenover me mijn twee zoons (en voorin de vriendin van de oudste) over de golven tegen de stroom in roeide. Kop in de wind, zout water in de mond, zon aan de hemel, de zee voor ons. Heel even gingen we de horizon tegemoet. Meer heb ik eigenlijk niet nodig.

Nou ja, die Skuumkoppe op het terras maakte mijn moment helemaal af.

Ik ben @EmilePeters (1970). Trotse vader van twee zoons van 18 en 15. Niet in alles hun voorbeeld. Fotografeer landschappen en portretten. Ben gek op lekker eten en drinken. Werk sinds 4,5 jaar met veel plezier voor Natuurmonumenten. Zie meer dan ooit belang en schoonheid van Nederlandse natuur.