Emile Peters

“Moet jij me niet wat vertellen?”

Volkomen onverwacht hoorde ik het mezelf zeggen. Dit cliché-in-zes-woorden. Het was zaterdagochtend 15 juni en het voelde alsof ik plotseling de hoofdrol speelde in mijn eigen B-film. De woorden die ik sprak volgden op een WhatsApp-bericht dat ik las op een telefoon die niet de mijne was. Een lief bericht voor haar – van een man – maar niet verzonden van mijn telefoon. Ik herkende zijn naam. Was gek genoeg niet echt verrast. Wist wel gelijk hoe laat het was. Voor ik het wist stond ik boven in onze slaapkamer en vroeg haar of ze me niet iets moest vertellen. Eerlijk als ze is ontkende ze niks.

Er viel ook niks te ontkennen, want nog geen twaalf uur daarvoor voelde ik al dat er iets niet klopte. Na een gezellige borrel kwam ik thuis en ze was er niet. Normaal gesproken had ze met dat altijd laten weten. Ook de knuffel bij thuiskomst was er meer een van wegduwen dan aantrekken. Toen ik de volgende dag haar telefoon op het aanrecht zag liggen kon ik me niet bedwingen. Voor ik het in de gaten had tikte ik haar code…..het mocht niet, maar het moest…..

Na die zaterdag volgde een vreemde, maar toch ook een bijzondere zomer. We wandelden samen met de hond. Bespraken hoe het verder moest. De conclusie was dat een nieuwe scheiding onvermijdelijk was. We moesten het onze jongens vertellen.

Boosheid en verdriet wisselden elkaar in rap tempo af. De geplande reis naar Denemarken en Zweden hoefde niet meer. Ze hadden er ab-so-luut geen zin meer in. Uiteindelijk ben ik samen met m’n jongste zoon via Hamburg naar Denemarken gereden. We hebben met z’n tweeën een heerlijke week aan de kust van Seeland beleefd. En minstens zo fijn was het dat we aansluitend met z’n allen verder gingen voor een week Zweden. Hoewel er over en weer best wat kleinere en grotere irritaties waren was het ook bijzonder dat we op deze manier nog één keer samen vakantie konden vieren.

Emile Peters panorama 1

Nu ik Mijnmoment schrijf verhuist ze naar haar nieuwe woning. Als haar hulptroepen arriveren is het op het uur af zes maanden na het lezen van het eerste bericht. Zes maanden waarin mijn (privé) leven grotendeels in de pauzestand stond. Zes intensieve maanden waarin we allebei hard werkten aan een toekomst zonder elkaar. We hebben het goed gedaan. Geen vechtscheiding, alles in goed overleg. Met respect voor elkaar. Maar vooral ook met respect voor onze jongens.

Exact zes maanden na de openingsscène kent deze B-film een redelijk happy end. Hoe het volgende deel er uit komt te zien weet ik niet. Wat ik wel weet is dat de play-knop met overtuiging kan worden ingedrukt. We kunnen allemaal weer door. Het leven moet tenslotte vooruit geleefd worden. Ik wens iedereen een vreugdevol en gezond 2020!

Ik ben @EmilePeters (1970). Trotse vader van twee zoons. Niet in alles hun voorbeeld. Verdiep me nog steeds in fotografie en ben gek op lekker eten en drinken. Werk sinds 3,5 jaar met veel plezier voor Natuurmonumenten.

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven