Emma Voerman

Mijn vorige moment schreef ik onder de naam Jacob Jan Voerman. DIt moment schrijf ik als Emma Voerman. Je zou dus verwachten dat mijn moment over de transitie gaat. Ik heb een hoop stappen gezet. Ik ben dertig comfortzones verder. Baan opgezegd, relatie uit, andere woonplaats, en andere identiteit.

Maar daar gaat mijn moment niet over. Buiten die comfortzones bemerkte ik pas hoe krachtig ik ben en hoe veel ik te bieden heb, en dat is waar mijn moment over gaat.

Ik ben dit jaar gestart met een opleiding: Master of Emotions. Die opleiding gaat over hoogsensitiviteit. Veel kennis, maar vooral veel ontdekken. Over jezelf. Over je mindsets. Want ik dacht dat die redelijk flexibel was. Ik had al die stappen gezet toch. Joh, ik had voor de helft van die opleiding vrijstelling kunnen krijgen!

Hah!

Oe, wat hebben wij onze fixed mindsets toch inventief ingekapseld. Vooral voor ons zelf erg goed verstopt. Voor die opleiding moesten we ook weer uit onze comfortzone. Lees: jezelf voor vreemden redelijk voor gek zetten. Veilig, want je mocht, nee moest, zelf kiezen hoe moeilijk je het voor jezelf maakt. Eitje toch! Heel stoer deed ik die oefening. Kijk mij eens! En toen besefte ik dat mijn stoere stap precies dátgene was dat ik gebruikte om te camoufleren wat ik niet wilde voelen: mijn eigen ongemak. Zulke ontdekkingen, keer op keer, en als je het niet verwacht nog een keer. Totdat je bij jezelf denkt: “dit moet stoppen, want ik kan toch niet de hele tijd koorddansen tussen het ene ongemak en de andere schaamte?

En toen besefte ik dat dat nou juist precies is waar het om gaat. Dat je ER nooit bent. Dat je nooit die laatste stap zet waardoor je lekker zelfverzekerd bent en de wereld aan kunt. Leven is voortdurend de balans opnieuw vinden.

Eén van die fixed mindsets was over wat ik te bieden had. Veel natuurlijk, want dat had ik wel geleerd, om mezelf niet meer zo slecht te beoordelen. Maar wat ik van mezelf vond was een goed uit het hoofd geleerd lesje, zo vaak in mezelf gezegd dat ik het bijna ging geloven. Fuck affirmaties!

Daar, tijdens een oefening, in die opleiding, toen ik het moest benoemen, en het tot me doordrong dat ik het echt geloofde wat ik over mezelf zei, dát was mijn moment. Jezus wat ben ik geweldig. En tegelijkertijd besefte ik: Jezus wat is iedereen geweldig. En waarom kunnen we daar niet bij! Ik voelde me verbonden met alles en iedereen. Ik zag even hoe de wereld echt was. Niet te lang, dat houd geen mens vol. Maar het is er. Nu tijdens het schrijven kan ik het weer voelen en zijn mijn ogen weer nat. Jezus wat zijn we geweldig, en waarom zien we dat niet?

6 gedachten over “Emma Voerman”

  1. Mooi Emma! Onder de indruk van de transitie die je doormaakt. Niet alleen van geslacht maar als mens. En eigenlijk is het een proces dat nooit stopt. Mooi verwoord, want dat geldt voor ons allemaal.

  2. Wauw, wat ontzettend mooi Emma! En fijn om je zo te kunnen volgen in de stappen die je zet en het proces dat je doormaakt.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven