Erna van Vondel

Eerst is er het felle licht waar ik in kijk, maar kort daarna de kleine, blauwe lampjes. Rust.

Ik geef me over.

Ik staar in en naar het blauwe Zenlicht en voel alles van me afglijden.

Komen wat komen gaat. Oké, dit is het dus. Dit is mijn moment, denk ik, terwijl ik in beweging kom en mee dein op het ritme van de weg die komt.

Beelden deinen ook mee: mijn moeder, in een delier, die op een crisisafdeling van een verpleeghuis belandt. Het is tijdelijk, maar terug naar haar huis kan niet meer, zelfs geen afscheid….. Gelukkig heeft ze nu een veilige, nieuwe plek. Ze is er gelukkig in haar eigen wereld (mien huussie) waar ze steeds vaker terug gaat naar ” ons pa en moe”. Soms ben ik haar “jongste zusje”. Het blauwe licht kalmeert. Ik dein verder. Mijn moment……

Mijn ouderlijk huis in Deventer staart me aan. Lege kamers, Wat ooit mijn slaapkamer was heeft nog steeds het – behang wat ik als 17 jarige uitzocht – op de muur. Het moet leeg en ik breng er vele uren door tussen dozen en oude, vergeten spullen . De geur van mijn jeugd stijgt op.

Ik sluit mijn ogen. Wat ben ik moe….vreselijk moe…

Het deinen zet voort, voelt als het wiegen van een kind in de armen van zijn moeder.

Mijn Moment……..

Frankrijk: 9 dagen zon en eindelijk rust na opnieuw een hectisch jaar. De zwoele zomeravonden in de Dordogne en croissantjes op de veranda, uitkijkend over een vriendelijk meertje, laten me even vergeten dat mijn lijf vertelt hoe het er écht voor staat…

Het blauwe licht maakt mijn ogen en gedachten loom en ik heb me in tijden niet zo vredig gevoeld. Droom ik? Nee, ik ben wakker….. of , nee tóch, ik droom, ik droom al heel lang!

Van “dat ene” en hoe ik er naar toeleef, dingen voor onderneem of laat, me wanhopig voel wanneer het leven me keer op keer als een pion over een schaakbord mept en me ervan weerhoudt mijn droom te realiseren. Maar ik ben sterker, weet ik, vóel ik!

Het blauwe licht lacht me toe .

Dit jaar werden de contouren zichtbaar. In alle stilte.

Mijn lijf weerhoudt me er steeds méér van om mee te doen aan het leven buiten die 4 muren. Mijn lijf vertelt me steeds vaker dat ik afscheid moet nemen van de maakbaarheid van het leven. En dat opent deuren! Deuren om mijn droom te verwezenlijken. Het maakt me rustig van binnen, net zo rustig als het blauwe licht……

Plots houdt het deinen op. Deuren zwaaien open en is er weer het felle licht.

Ik word de ambulance uitgereden.

Het is 12 november 2013 ( een dag voor mijn verjaardag)

Weg taart, visite en kurk van de fles! Ik ben gearriveerd op de spoedeisende hulp van het RadboudUMC! Maar ondanks de heftige pijn en angst voor wat komen gaat, weet ik:

Dit was mijn moment van 2013: 10 minuten staren in het blauwe licht in de ambulance en weten dat ik mijn droom móet voortzetten.

Mijn boek moet af!!

---

Ik ben Erna van Vondel (@ervavon) Ik woon in de leuk(st)e buurt van Nijmegen Oost en heb sinds 2009 een Spaans zwerfhondje met eigen weblog: http://breitnersplace.blogspot.nl/

Door een spierziekte ben ik al mijn hele leven rolstoel gebonden en sinds een aantal jaren slaat de weegschaal de verkeerde kant op, fysiek gezien. Verlamming neemt steeds meer de regie over mijn lijf, maar gelukkig ben ik in het bezit van een eeuwig portie optimisme, (geërfd van beide ouders) en is schrijven een uitlaatklep. http://hetmeisjeuitoost.blogspot.nl/p/waarom-dit-weblog.html