Als de telefoon ‘s avonds laat gaat, liggen we beiden al te slapen. M. is gelijk wakker en springt uit bed. Ze voelt dat er iets aan de hand is. Aan haar antwoorden hoor ik dat het serieus is.
De verzorgende aan de telefoon mag het officieel nog niet zeggen, de arts moet het nog officieel vaststellen. Ze is duidelijk, de arts gaat vaststellen dat ze niet meer leeft. Ze vraagt of we naar het woonzorgcentrum kunnen komen.
Het is 7 januari en 2019 begint met een gebeurtenis die nog lang naschokt in ons gezin. De moeder van M., is overleden. We kleden ons aan en bespreken het kort met onze zoon. Hij hoeft niet mee. We bellen onze dochter. Zij wil wel mee. We rijden in stilte samen naar Eibergen.
Wanneer we in het woonzorgcentrum aankomen is het al middernacht geweest. M’s broer is er ook. We worden opgevangen door de verpleging. Het wachten is nu op de arts. Ze heeft een noodoproep gehad waar ze eerst naartoe moest.
Het is beter als we in het restaurant wachten. M’s moeder ligt er niet mooi bij en de verzorging moet wachten op de arts voordat ze haar mogen verplaatsen.
Ondertussen bel ik met de uitvaartondernemer die ook alles heeft verzorgd na het overlijden van mijn schoonvader. Ik leg uit waar we zijn, wat er aan de hand is en dat we nog moeten wachten op de arts. Ze mogen alvast deze kant opkomen.
Na een paar uur komt de arts en gaat ze naar boven naar de kamer van mijn schoonmoeder. Na een kwartier worden we gehaald en mogen we ook naar boven komen. Ze hebben M’s moeder in bed gelegd en de arts vertelt wat er is gebeurd en wat we al wisten. Dini is eerder die avond overleden.
Aan het einde van de lente van 2018 hebben we haar verhuisd naar het woonzorgcentrum. Na een periode van wennen kreeg ze steeds meer plezier in het woonzorgcentrum. Ze kreeg er de hulp die ze nodig had en deed nog steed dingen zelf.
In de week voor haar crematie is ze bij ons thuis. De familie komt haar nog een keer bezoeken. We praten over vroeger en over de laatste maanden, samen halen we herinneringen op.
Dini was met weinig tevreden, klaagde nooit en had een rijk leven.
Met gemis en verdriet kijk ik terug op dit moment van 2019. Met bewondering zie ik ook mijn vrouw, die de afgelopen jaren zoveel heeft gedaan voor haar en alles heeft afgehandeld. Het heeft veel impact op haar.
2019 was ook het jaar dat we 25 jaar getrouwd waren. We gingen met ons gezin een week naar Lissabon in de zomer en in september had M. als verrassing een lang weekend naar Wenen gepland. Terwijl ik de tranen van de herinneringen van mijn wangen veeg geniet ik van ons.
Over mijzelf:
Man van M. en vader. Business coach voor ondernemers rond de rollercoaster fase. Schrijft dagelijks met plezier. Interviewt wekelijks voor de podcast. Scheidsrechter bij de KNVB. ernohannink.nl
Het zijn toch de onomkeerbare momenten die veel meest impact maken, hè… Je vertelde erover op Twitter toen het gebeurde. En hoe jullie Dini thuis hadden. Mooi vind ik dat. Empathie tot na het eind. ❤️
Je weet dat het moment gaat komen, maar toch…
Dank je wel Marloes.
Jojanneke, M. wilde dit graag. Haar vader was in haar ouderlijk huis toen. Haar moeder nu bij ons. Het was bijzonder mooi om te ervaren.