Erno Mijland

V.l.nr. Maarten, Noël, Walter en Roland: aardige jongens…

Jongens zijn we, maar aardige jongens. Vijf vijftigers met een vriendschap die geboren werd in onze wonderjaren. Ik haakte destijds aan bij een clubje van vier, onder wie mijn neef Maarten. We vonden elkaar destijds in postpunk, speciaalbieren, PSV én in ons thuishonk de Effenaar in Eindhoven, waar we avonden lang dansten, dronken, zongen. De vriendschap is al die tijd gebleven. Een tijdlang hadden we wat minder contact, maar sinds enkele jaren chatten we bijna dagelijks op Signal (ons kleine protest tegen het imperium van Mark Zuckerberg) en spreken we een paar keer per jaar af. Dit jaar was dat onder andere op de zonnige zondag van 26 september 2021.

Met Eindhoven ‘based’ Roland trein ik naar Utrecht, waar we Walter en Maarten ontmoeten thuis bij Noël. Zij hebben hun thuisbasis alweer vele jaren in de regio Nijmegen. Na de koffie rijden we naar Baarn, waar we de route oppikken van de 15 kilometer lange NS-wandeling naar Hilversum.

Wandelen in de natuur is de ideale activiteit om in steeds wisselende samenstellingen bij te praten over onze projecten, plannen en twijfels. Wie even niet wil praten, laat zich even afzakken. Ook goed. Het gaat nog altijd veel over muziek, waarbij we half voor de grap, half ernstig onenigheid spelen over wat momenteel wel en wat niet te pruimen is. Zo discussiëren we: moet je bandjes uit onze jeugd serieus nemen als ze – inmiddels getekend door de tand des tijds en dus minder fris en fruitig – nog altijd dezelfde muziek spelen? We mopperen op corona, de oorzaak van al die kruisen op onze kalenders door veelbelovende concertdata. Hebben het over hoe we fit proberen te blijven, over hoe we denken over onze oude dag, die nog ver weg is, maar niet onzichtbaar. Spreken over hoe we worstelen met het goede doen in tijden van klimaatverandering en de vernietiging van de natuur: kunnen we nog vliegen, autorijden, vlees eten? We merken de kilometers maar amper.

En zo bewegen vijf vijftigers zich door het groene decor. Wat zijn ze verschillend: het zijn ondernemers én werknemers, vaders die proberen op te voeden én mannen zonder kinderen, stadsmensen en één dorpeling (ik), introverten, extraverten, denkers, doeners, fanatieke sporters en ‘10 kilometer wandelen is ook genoeg’, kalend en nog volop trots in het haar… Als vrienden onder elkaar mogen we zijn wie we zijn, met al onze rariteiten, zorgen, twijfels, opvattingen. Bottom line hebben we genoeg gemeen. Dit zijn mannen met wie je kunt vieren én rouwen, kunt lachen en diep ernstige gesprekken kunt voeren. In het decor van een weids heidegebied besef ik hoe onbetaalbaar het is een club te hebben van mannen die je verleden kennen, bij wie je altijd terecht kunt, met wie je de draad zo weer oppakt, ook al zie je elkaar soms een aantal maanden niet.

We sluiten af in Utrecht met een etentje. De achtergrondmuziek in het restaurant is aanleiding voor nog een laatste felle discussie met knipoog tussen ‘prima aan te horen’ en ‘verschrikkelijk, dit!’. We kijken terug op een heerlijke dag. Op de terugweg naar huis denk ik: hoezo, vriendschap is een illusie?

Ik ben Erno Mijland, beleidsadviseur bij SintLucas, vakschool voor betekenisvolle creativiteit en veelschrijver. Ik ben getrouwd met Ineke. Samen hebben we een dochter, Ino.