Precies weet ik het niet meer, maar het was ergens in april. Zo’n lentedag die voelt als een lentedag: zonlicht, zachtwarme lucht, iets met vogels die opgewonden van zich laten horen. Kortom, een heerlijke dag om – voor het eerst in het seizoen zonder jasje – een stukje te gaan rennen. Hardlopen doe ik vaak in wat ik ‘mijn achtertuin’ noem: de Kuikseindse Heide, een mooi stukje Brabantse natuur op een paar honderd meter van mijn voordeur. Op een van mijn routes passeer ik na twee kilometer een hek dat toegang geeft tot een rustig heidegebied met enkele vennen en paden van gras, mos en zand.
Op die dag in april, bij dat hek, besloot ik mijn loopschoenen en sokken maar eens uit te trekken. Gewoon, omdat ik daar zin in had en omdat ik benieuwd was naar hoe het zou voelen én werken.
Het idee was niet nieuw. In 2010 had ik als hoofdredacteur van hardloopblad Run2Day Magazine al een special gemaakt over natuurlijk lopen. De verhalen in die editie gingen over lopen met een natuurlijker houding, over ‘mindful running’ én over blootsvoets lopen. Ik las in ‘Born to run’ van Christopher McDougall over de Tarahumara-indianen, die urenlang kunnen rennen en daarvoor helemaal geen superdempende, blits geveterde, fluorescerend gekleurde schoenen nodig hebben. Van een importeur kreeg ik een paar Vibram Five Fingers toegestuurd om te testen, schoenen zonder enige demping, waarin heel apart elke teen apart verpakt wordt. Sindsdien heb ik al vele kilometers op dit type schoen afgelegd, blessurevrij. De filosofie zegt dat een moderne, dempende zool een dikke laag ruis legt over de feedback die je lichaam nodig heeft om optimaal te lopen.
De ervaring van rennen op blote voeten beviel me. Ik genoot van de dauw op het gras en het mos, de in het zand gevangen zonnewarmte en het aan mijn enkels kriebelende gras. Het lopen voelde vrijer, speelser, ik moest denken aan hoe ik als kind rende over het strand. En ik glimlachte toen ik op de terugweg tussen de vele sporen van robuuste wandelschoenen en hippe hardloopschoenen mijn eigen voetafdruk zag. Een ‘kick voor niks’, noemden Van Kooten en De Bie dat ooit.
Na zeer zorgvuldig opbouwen, loop ik nu zo’n derde van mijn trainingen blootsvoets. Ik merk dat mijn voeten en enkels sterk zijn geworden, beter doorbloed dan ooit, flexibeler. Mijn looptechniek is verbeterd, van landing tot afwikkeling. Ik hop behendig over het oneffen terrein. Maar vooral heb ik meer lol in het rennen. Ik geniet net zoveel van het droge, mulle zand als van de modder tussen mijn tenen, het springen over of in de plassen of een moment simpelweg even stilstaan, tot mijn enkels in het water van een ven… Ik ben ik een zweefreu op happy feet geworden, maar ook nuchter genoeg om af te wisselen met loopschoenen voor de langere duurlopen en voetonvriendelijk terrein.
En alvast voor de FAQ: nee, ik heb nooit last van wondjes door scherpe steentjes of glas. Kwestie van een geschikt gebied uitkiezen en vertrouwen op de fenomenale reactiesnelheid van je lichaam en een getrainde oog-voetcoördinatie.
Ik ben Erno Mijland (@ernomijland), manager innovatie bij Innofun in Venlo. Ik adviseer onderwijsorganisaties en spreek en train rond thema’s als toekomstgericht leren, gebruik van media in het leerproces en slimmer (samen)werken. Ik woon in Middelbeers (Noord-Brabant) met mijn vrouw Ineke en dochter Ino (1999). www.ernomijland.com
Erno
Wat een mooi en verrassend artikel , ik sta versteld en ga het zeker in t voor jaar ook eens proberen in de Drunense duinen. Ik loop nu door het dorp s avonds over de trottoirs en fietspaden voor de veiligheid .
Bedankt en groeten Wim Ijpelaar
Daar heb ik nou nooit over gedacht. Al heb ik ook geen flitsende schoenen om hard te lopen. Gewoon de zaalschoenen die ik altijd gebruikte met het squashen.
Nu ren ik voor het grootste deel over asfalt of beton van het fietspad, trottoir of straat.
Heerlijk herkenbaar verhaal.
Ik trok in maart 2013 voor het eerst mijn schoenen uit voor 500 m. over een mooi fietspad met gladde tegels. Ik draag nu nog zelden hardloopschoeisel (alleen bij koud nat weer of heel vervelende ondergrond).
Mooi inspirerend verhaal. Ben na een paar testlopen met de Vibram Fingers uiteindelijk op dempingvrije schoenen gekomen. Heb zo op de Vlaamse En Zeeuwse stranden eerder wel blootvoets hardgelopen. Doe al mijn hardlopen nog steeds jonglerend met drie ballen. Je artikel nodigt zeker uit om daar in de Sonse bossen ook eens de schoenen bij uit te trekken. Dank voor het delen.
Mooi herkenbaar verhaal – en mooi geschreven. Ben in hetzelfde jaar gestopt met schoenen en twee jaar later gestopt met Vibrams (wel altijd bij me voor het-geval-dat …). Niks is zo lekker als de verschillende soorten ondergrond voelen. Hebben je schoenen een platte zool?
Vandaag nog een mooi ‘mijn momentje’ met het behalen van de 2000 km in 2015: http://alleskanaltijdbeter.blogspot.nl/2015/12/doel-bereikt-2000-kilometer-hardlopen.html
@Herman Ik heb een neutrale, gewone hardloopschoen en nog twee sets Vibrams.
Leuk om te lezen! Ik ben net paar maanden bezig met omschakeling en zie nog wel een paar uitdagingen:
– mijn gevoelige voeten. Op dit moment is het voor mijn nog onvoorstelbaar dat ik al die takjes, steentjes en ribbeltjes ga kunnen verdragen.
– verandering van techniek. Andere houding, andere landing, ander aantal stappen per minuut, etc..
– sterker worden. anders bewegen betekent spieren anders gebruiken. Dus voordat ik (weer) een marathon kan lopen, moet ik nog wel wat stappen zetten.
Ik vraag me af hoe je die andere 2/3e van je training doet. Vibrams? Klassieke hardloopschoenen?
Ciao! Jaap