Erno Mijland

Het is 23 augustus 2013. Een prachtige, zonnige dag. In het gemeentehuis van Oirschot heb ik zojuist ‘ja’ gezegd tegen Ineke, de vrouw met wie ik al 18 jaar samen ben. Het huwelijksaanzoek kwam van haar kant, zeven jaar geleden, met een lied op het feest ter gelegenheid van mijn veertigste verjaardag. Ik zei ‘ja’. Mijn vader was er op dat moment nog bij, sterk vermagerd, maar ook met een dankbare glimlach op zijn gezicht. Zoals hij dankbaar was voor alle mooie dingen die hij nog kon meemaken. Een levenskunstenaar die wist dat hij de strijd tegen non hodgkin en slokdarmkanker niet lang meer zou volhouden. Door dit moment te kiezen voor het aanzoek, konden we hem vertellen dat hij zich in elk geval geen zorgen hoefde te maken over ons levensgeluk. Twee maanden later, op 21 november 2006, overleed hij. De trouwplannen bleven, maar haast hadden we niet meer.

Terug naar 2013, naar onze trouwdag, zeven jaar na het aanzoek. Met vrienden en familie rijden we in een Amerikaanse schoolbus van Oirschot naar Vessem. Daar gaan we toasten op het leven en op deze dag. Onderweg passeren we ons huis in Middelbeers. Daar stopt de chauffeur. We hebben alles gepland voor vandaag, maar niet dit. Mijn moeder legt uit: ze wil ons iets vertellen bij de zwerfkei in onze tuin. Het is een steen die mijn vader destijds heeft uitgezocht. Er zit een plaquette op met een van zijn gedichten. Ja, schrijven en taalgevoel, ik heb het van hem. De kei ligt op de plaats waar hij jarenlang met veel toewijding een ecologisch moestuintje verzorgde. Toen hij wist dat hij dood zou gaan, gaf hij te kennen dat hij gecremeerd wilde worden. Maar hij vond het toch belangrijk om iets van een gedenkplek na te laten.

Bij de steen komt het verhaal van mijn moeder: kort na het huwelijksaanzoek van Ineke heeft mijn vader een envelop aan mijn moeder overhandigd met de opdracht deze aan mij te geven op mijn huwelijksdag. Zeven jaar heeft de envelop in het nachtkastje van mijn moeder gelegen. Het spookte de laatste tijd regelmatig door haar hoofd: wat als ze nu niet meer gaan trouwen? Eindelijk kan ze de envelop aan me overhandigen.

envelop 1200px

Ik open de envelop, die een brief bevat en een doosje. Ten overstaan van vrienden en familie, inclusief oma, de 96-jarige moeder van mijn vader, lees ik de brief voor. Het is alsof mijn vader me toespreekt via mijn stem, vanuit het verleden, maar toch heel dichtbij. Ik slik, pink een traan weg en lees voor: “Als je eens in de knoop zit, kun je je misschien de vraag stellen: wat zou onze pa nou doen?” Ondertekend: 6 november 2006. In het doosje zit de zegelring die mijn vader van zijn ouders kreeg toen hij afstudeerde aan de kweekschool, de voorloper van de pabo. Hij moest eens weten hoe vaak ik me heb afgevraagd: wat zou onze pa nou doen, wat zou hij vinden van de dingen die ik doe?


Ik ben Erno Mijland (@ernomijland). Ik schrijf, spreek, train en adviseer. Mijn opdrachtgevers zijn vooral onderwijsorganisaties. Toekomstgericht onderwijs, creativiteit, media, loopbaan, leren en slimmer (samen)werken zijn mijn thema’s. Ik woon in Middelbeers (Noord-Brabant) met mijn vrouw Ineke en dochter Ino (1999). ernomijland.com

24 gedachten over “Erno Mijland”

  1. Hij zou zeggen: dat we in Middelbeers een Universiteit hebben is aan jou te danken…hij zou zeggen…blijf zoals je bent…warm en open. Hij zit op zijn wolk naar beneden te kijken en zegt…zo die heb ik toch mooi op de wereld gezet

  2. Beste Erno , ondanks dat ik het verhaal al eerder gehoord had, heb ik het nogmaals met héél veel plezier gelezen. Het getuigd jouw karakter ! Succes .

  3. Avatar foto
    Lia van Gestel

    Ineke en Erno… het was een zeer bijzondere dag, maar zeker met de gedachte van jou vader, de brief, de kei en nog zoveel bijzondere anekdotes op deze dag(en) van jullie huwelijk, zodat er voor jou geen twijfel mogelijk is dat dit HET moment is van 2013.
    Koester deze gedachte…..

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven