Het is 23 augustus 2013. Een prachtige, zonnige dag. In het gemeentehuis van Oirschot heb ik zojuist ‘ja’ gezegd tegen Ineke, de vrouw met wie ik al 18 jaar samen ben. Het huwelijksaanzoek kwam van haar kant, zeven jaar geleden, met een lied op het feest ter gelegenheid van mijn veertigste verjaardag. Ik zei ‘ja’. Mijn vader was er op dat moment nog bij, sterk vermagerd, maar ook met een dankbare glimlach op zijn gezicht. Zoals hij dankbaar was voor alle mooie dingen die hij nog kon meemaken. Een levenskunstenaar die wist dat hij de strijd tegen non hodgkin en slokdarmkanker niet lang meer zou volhouden. Door dit moment te kiezen voor het aanzoek, konden we hem vertellen dat hij zich in elk geval geen zorgen hoefde te maken over ons levensgeluk. Twee maanden later, op 21 november 2006, overleed hij. De trouwplannen bleven, maar haast hadden we niet meer.
Terug naar 2013, naar onze trouwdag, zeven jaar na het aanzoek. Met vrienden en familie rijden we in een Amerikaanse schoolbus van Oirschot naar Vessem. Daar gaan we toasten op het leven en op deze dag. Onderweg passeren we ons huis in Middelbeers. Daar stopt de chauffeur. We hebben alles gepland voor vandaag, maar niet dit. Mijn moeder legt uit: ze wil ons iets vertellen bij de zwerfkei in onze tuin. Het is een steen die mijn vader destijds heeft uitgezocht. Er zit een plaquette op met een van zijn gedichten. Ja, schrijven en taalgevoel, ik heb het van hem. De kei ligt op de plaats waar hij jarenlang met veel toewijding een ecologisch moestuintje verzorgde. Toen hij wist dat hij dood zou gaan, gaf hij te kennen dat hij gecremeerd wilde worden. Maar hij vond het toch belangrijk om iets van een gedenkplek na te laten.
Bij de steen komt het verhaal van mijn moeder: kort na het huwelijksaanzoek van Ineke heeft mijn vader een envelop aan mijn moeder overhandigd met de opdracht deze aan mij te geven op mijn huwelijksdag. Zeven jaar heeft de envelop in het nachtkastje van mijn moeder gelegen. Het spookte de laatste tijd regelmatig door haar hoofd: wat als ze nu niet meer gaan trouwen? Eindelijk kan ze de envelop aan me overhandigen.
Ik open de envelop, die een brief bevat en een doosje. Ten overstaan van vrienden en familie, inclusief oma, de 96-jarige moeder van mijn vader, lees ik de brief voor. Het is alsof mijn vader me toespreekt via mijn stem, vanuit het verleden, maar toch heel dichtbij. Ik slik, pink een traan weg en lees voor: “Als je eens in de knoop zit, kun je je misschien de vraag stellen: wat zou onze pa nou doen?” Ondertekend: 6 november 2006. In het doosje zit de zegelring die mijn vader van zijn ouders kreeg toen hij afstudeerde aan de kweekschool, de voorloper van de pabo. Hij moest eens weten hoe vaak ik me heb afgevraagd: wat zou onze pa nou doen, wat zou hij vinden van de dingen die ik doe?
Ik ben Erno Mijland (@ernomijland). Ik schrijf, spreek, train en adviseer. Mijn opdrachtgevers zijn vooral onderwijsorganisaties. Toekomstgericht onderwijs, creativiteit, media, loopbaan, leren en slimmer (samen)werken zijn mijn thema’s. Ik woon in Middelbeers (Noord-Brabant) met mijn vrouw Ineke en dochter Ino (1999). ernomijland.com
Heel mooi hoe de dierbaren bij ons blijven…
wat een mooi moment Erno, en wat fijn dat je dit met ons wilde delen.
Mooi… Je verhaal raakt me!
Wat een verhaal Erno. Mooi. En wat een prachtig gebaar van je pa.
Hij zou zeggen: dat we in Middelbeers een Universiteit hebben is aan jou te danken…hij zou zeggen…blijf zoals je bent…warm en open. Hij zit op zijn wolk naar beneden te kijken en zegt…zo die heb ik toch mooi op de wereld gezet
Heel mooi, Erno!
wat een mooi gebaar!
Mooi hoe je nu iets van je vader draagt Erno. Van harte met jullie huwelijk. 🙂
Wauw. Wat een fantastisch verhaal. En wat een bijzondere man moet jouw vader geweest zijn.
Een betekenisvol verhaal, dansend tussen vreugde en verdriet. Echt een herinnering om te blijven koesteren Erno.
Bijzonder en door de tastbaarheid van de ring aanwezig!!
prachtig die eeuwige verbintenis
Ontroerend en warm verhaal, prachtig geschreven, vanuit een bijzondere betekenis!
Wat een mooi en indrukwekkend verhaal (en mooi dat je dit deelt)!
Fijn om al die lieve reacties te lezen. Geniet ondertussen erg van al die verhalen van de Mijn Momenters 2013…
Mooi!
Beste Erno , ondanks dat ik het verhaal al eerder gehoord had, heb ik het nogmaals met héél veel plezier gelezen. Het getuigd jouw karakter ! Succes .
Ineke en Erno… het was een zeer bijzondere dag, maar zeker met de gedachte van jou vader, de brief, de kei en nog zoveel bijzondere anekdotes op deze dag(en) van jullie huwelijk, zodat er voor jou geen twijfel mogelijk is dat dit HET moment is van 2013.
Koester deze gedachte…..
Bijzonder mooi moment Erno, ontroerend. Dank voor het delen…
Prachtig verhaal
… Dit is zo’n echt pareltje tussen de ‘mijn momenten’. Wat een mooi verhaal om te lezen!
Het mooiste geschenk…..wat een impactvol verhaal Erno…
om voor altijd te koesteren. Die zin van je vader is goud waard. wat een mooi cadeau voor jou 😉
Wat een prachtig cadeau en verhaal!
Heel, heel bijzonder. Wat een werkelijk prachtig verhaal. Aandenken en herinnering. Dank voor dit dierbare delen.