Erno Mijland

Op het tik-tak-ritme van de pendule drinken we een kopje thee. Mijn oma (96) en ik (48). Een voorzichtig dansend waxinevlammetje op het eikenhouten kastje werpt wat licht op de foto’s van mijn opa en mijn vader. Ze overleden allebei in 2006. We delen een herinnering aan die fijne mannen en keuvelen van de hak op de tak. Nieuws over neven en nichten, hun exen, honden, kinderen en loopbanen. Nu ik een deel van mijn familie ‘op Facebook heb’ hoor ik wat ik soms al gelezen heb, maar ik luister graag naar hoe ze over de dingen denkt. Ze klaagt even dat er zoveel klagende mensen zijn, dat er zo vaak mensen dood gaan in haar omgeving. Dan vraagt ze hoe het met mijn dochter gaat. En ik vraag naar Eindhoven in de Tweede Wereldoorlog. Moeilijke tijd.

Oma oogt bij elk bezoekje – ik kom niet vaak genoeg, verwijt ik mezelf – weer wat frêler, maar is als altijd helder, gepast trots en getooid met een lieve glimlach en koninklijk gekapt witgrijs haar. De honderd, dat haalt ze wel. Daar zijn wij, haar kinderen en kleinkinderen, het wel over eens. Oma woont nog zelfstandig in dit appartementje in een complex voor ouderen. Ze kan bijna alles nog zelf. Dus heeft ze laatst nog zo’n adviseur fijntjes, maar resoluut de deur gewezen. ‘Ze proberen me er steeds van te overtuigen om me in te schrijven voor wat meer ondersteuning, maar dat heb ik echt niet nodig hoor.’ Ik zie het helemaal voor me, ze kan een pittige tante zijn. Tja, de honderd, dat haalt ze wel.

Erno Mijland staand oma 666 x 1000Op zondag 4 mei van dit jaar vieren we met de familie haar verjaardag. Een dag eerder is ze 97 jaar geworden. Ze heeft zelf het restaurant gereserveerd waar we al enkele jaren met de familie bij elkaar komen. Het beproefde recept: ’s middags koffie met petit fours, bijkletsen bij het eerste biertje en dan een uitgebreid koud en warm buffet. Want eten kunnen ze, die Mijlanden. Dan komen ook de anekdotes op tafel. ‘Weet je nog die keer dat opa en jij een tweepersoons dessert hadden besteld? En dat je opa bijna niet kon bijhouden met het opeten ervan? En dat opa soms de juskom leeg slobberde na het eten?’ Oma geniet van de belangstelling, de cadeautjes, haar prachtige achterkleinkinderen… En we denken, ja, de honderd, dat haalt ze wel.

De volgende dag. Mijn moeder aan de telefoon: oma is in het ziekenhuis is opgenomen. Iets met maagklachten, niks ernstigs waarschijnlijk. Maar de volgende ochtend komt het bericht: ze is overleden. Zo is het feest, zo staan we maar een paar dagen later op een kerkhof, terwijl de regen met bakken uit de lucht valt. Het tik-tak-ritme van de pendule is voor altijd gestopt. Ik voel verdriet, maar vooral ook dankbaarheid voor wie ze was en voor het feit dat ze nagenoeg tot het einde zo kwiek was, dat wij dachten dat ze de honderd wel zou halen…


Ik ben Erno Mijland (@ernomijland). Ik schrijf, spreek, train en adviseer. Mijn opdrachtgevers zijn vooral onderwijsorganisaties. Toekomstgericht leren, creativiteit, media, loopbaan, leren en slimmer (samen)werken zijn mijn thema’s. Ik woon in Middelbeers (Noord-Brabant) met mijn vrouw Ineke en dochter Ino (1999). www.ernomijland.com

10 gedachten over “Erno Mijland”

  1. Mooi verhaal Erno, zoals ik van je gewend ben. Dierbaar en dienstbaar. Het raakt ons allemaal en geeft ook hoop op de toekomst ook al weet je nooit hoe dat afloopt. Hartelijks van Huub.

  2. Op haar verjaardag vertelde ze mij nog dat ze, mocht ze 100 worden, meneer Rob van Gijzel niet zou toelaten in haar appartement. Zo bijzonder is het niet vond ze. Burgemeesters moeten werken, niet een Eindhovense lastigvallen op haar verjaardag.

  3. Verrassende wending aan het einde . Herkenbaar verhaal; we komen allemaal op een leeftijd dat we veel van onze dierbaren moeten gaan missen. Veel sterkte Erno

  4. Pingback: Voor de klas

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven