‘laag hangen de klanken in de zaal
de lange, zware snaren van
de contrabas dragen
samen met het losjes pulsen
van de brushes op het drumstel
de beat, de basis voor
knappe kuren op het klavier’
Het is zondagmiddag, 19 januari. De plek: mijn warme thuis voor live jazzmuziek, zaal Paradox in Tilburg. Spannend, vandaag deel ik het podium met enkele van mijn hedendaagse Hollandse jazzhelden. Jeroen van Vliet, Martin Fondse, Eric Vloeimans… Oké, ik sta niet naast ze, maak geen deel uit van hun ‘machtige mineurs en majestueuze majeurs’. Ik speel wel wat instrumenten, maar niet op enigszins aan te horen niveau. Ach, ik heb mijn taal, laat mij het spel met woorden maar spelen, het spel dat mijn naam tussen die van hen op het affiche van dit event heeft gebracht.
Aanleiding voor de middag is de gecrowdsourcete aankoop van een spiksplinternieuwe, gitzwarte Steinway-vleugel, het instrument waarop de komende jaren de vingers van vele toppianisten hun onnavolgbare dansjes zullen doen. Ergens in juli van het jaar ervoor heb ik mijn eerste dichtbundel gepubliceerd: ‘Een olifant sla je niet dood tegen de muur’. Een van de gedichten is een ode aan deze zaal. Als ik hoor van de plannen voor de Steinway-middag, klop ik aan bij programmeur Bartho. Dit is de perfecte gelegenheid dit gedicht eens vanaf een podium voor te leggen aan een levend publiek. Het is snel geregeld: ik mag de aftrap doen van het programma.
De zaal zit vol. Er is maar één persoon bij die speciaal voor mij komt en dat is genoeg. Fijn om Ineke dit stukje van mijn wereld eens te laten zien en horen. Dan word ik aangekondigd. Ik begin voorzichtig, nog wat stamelend, met mijn gedicht over ‘Charlie Parkinson’, de dokter die instrumenten beter maakt, zoals dat ‘drumstel met bekkeninstabiliteit’. De eerste lach die ik terugkrijg uit de zaal is precies de kleine boost die ik nodig heb om dit moment ook echt te pakken. Uiteraard breng ik mijn ode aan Paradox, daarna volgen nog twee gelegenheidsgedichten. Het laatste eindigt met een opdracht aan de muzikanten die vanmiddag na mij gaan spelen:
‘Speel je spel
speel
this Steinway to heaven’
Erno Mijland (53) is getrouwd met Ineke en vader van Ino. Hij werkt als onderwijsadviseur bij BCO Onderwijsadvies en -ondersteuning, spreekt, schrijft, traint en adviseert, loopt hard en dicht.
Foto: Eddy Westveer, eddywestveer.com
De stijl van Herman Finkers
De sprankelendheid van Toon Hermans
De levendigheid van Willem Wilmink
De vlotheid van Levi Weemoed
Het vreemde van Jules Deelder
Mix dat tot een cocktail
En je hebt een Erno Mijland!
????
Mooi Erno, Poëzie en voordragen… ze horen bij elkaar!