Esther Jacobs

Kan je een moment dat je nog niet beleefd hebt als favoriet bestempelen? Terwijl jij dit leest, maak ik met mijn vader een cruise door Indonesië, op zoek naar de geboorteplek van zijn vader (mijn opa). Ik weet nu al dat dit Mijn Moment van 2016 (en misschien zelfs wel van mijn hele leven) wordt. Want we zijn er net achter gekomen dat mijn lieve, sterke, intelligente vader Alzheimer heeft.

Natuurlijk vertelde hij wel eens een grapje dat we al kenden. En als hij wat vaker hetzelfde verhaal vertelde, weten we dat gewoon aan verstrooidheid. Mijn vader is pas 68; veel te vroeg voor iets anders, toch? Maar de laatste maanden stelde hij soms wel 6 keer in een gesprek dezelfde vraag, werd steeds onrustiger en onzekerder. Kon zijn werk als makelaar in Miami niet meer doen. En onlangs gaf hij zelf toe dat hij heel veel (simpele) dingen eigenlijk al best lang niet meer snapt…

Hoewel de officiële diagnose nog gesteld moet worden, is het duidelijk dat zijn korte termijn geheugen nog maar een paar minuten is. Stress maakt het erger. En steeds meer simpele dingen lijken hem stress te geven. Langzaam wordt mijn zelfstandige, zelfverzekerde vader een ander mens… Enorm confronterend. Een machteloos gevoel.

Dus ik vroeg wat er op zijn ‘bucket list’ staat. “Een reis door Indonesië, waar mijn vader is geboren” bleek zijn grote wens. Maar ja, zo’n lange vlucht, een enorme jetlag en de spanning van het rondreizen geven nog meer onrust en stress. Zou dit wel een goed idee zijn? Toen dacht ik aan mijn ervaring op cruise schepen; zo kun je reizen, maar toch ‘thuis’ zijn. Ik vond een cruise vanuit Singapore naar Indonesië en boekte voor ons samen zijn ‘droomreis’. In plaats van hotels, taxi’s en nog meer hotels hebben we nu twee weken lang dezelfde kamer; geen gereis en toch veel verschillende eilanden bezoeken.

Zijn vlucht van 30 uur van Miami naar Singapore baart ons zorgen. Ik heb zelfs begeleiding voor mijn (bereisde!) vader moeten regelen, omdat hij anders te veel stress heeft om bij de goede gate te komen. Het zal confronterend zijn om twee weken met hem door te brengen en er achter te komen hoe deze rot-ziekte zijn hersens langzaam opeet. Mijn zusje die vlakbij hem woont in Miami vertelde al hoe schokkend het af en toe is.

Het belangrijkste is dat ik nu al weet dat hoe vaak ik ook iets moet vertellen of uitleggen, ik dat met liefde zal doen. Want mijn vader is er tenminste nog. Zo velen van ons moeten hun beste vriend al missen. Ik ga van iedere minuut genieten en hem met liefde overladen. Hij heeft altijd goed voor mij gezorgd. Door deze reis tot in de puntjes te regelen en er helemaal voor hem te zijn, ga ik mijn liefde en dankbaarheid laten zien.

Mensen die me kennen, weten dat ik niet goed ben in loslaten (=understatement). Daarom houd ik vaak een beetje (veel) afstand. Maar in dit geval is dat geen optie. Er is niemand die zo dichtbij me staat als mijn vader; mijn grootste vriend, mijn soulmate. Mijn hart volledig openen en toch stukje bij beetje loslaten, dat wordt mijn grote uitdaging voor 2017. Wish me luck…

PS. Als jouw vader nog leeft, zoek hem op en geef hem een grote knuffel!


Esther Jacobs (1970) wordt ook wel de ‘No Excuses Lady’ genoemd. Als rasoptimist, motivational speaker, schrijver en journalist zoekt ze altijd naar verrassende invalshoeken en creatieve oplossingen. Ze heeft geen vaste woon-en verblijfplaats; deze wereldburger reisde en woonde dit jaar in Buenos Aires, Miami, New York, San Francisco, Toronto, Barcelona, Mallorca, Amsterdam, Kaapstad, Thailand, Singapore en Indonesië. www.estherjacobs.info

8 gedachten over “Esther Jacobs”

  1. Loslaten valt niet mee. Wat mooi dat je deze reis nog samen maakt en samen kunt beleven. Geniet en bouw dierbare herinneringen op. Ik ga mijn vader vandaag in ieder geval een dikke knuffel geven want je verhaal heeft me ontroerd en geraakt.

  2. Wat prachtig, mooi en liefdevol! Een herinnering maken die je nooit zult vergeten. Je verhaal raakt me en ontroert me. In de wetenschap dat mijn vader zijn bucketlist nooit gehaald heeft, wens ik je de reis van je leven!

  3. Lees het met tranen in mijn ogen. Het wordt een zwaar jaar, maar maak het ieder moment de moeite waard en geniet vooral van de momenten zelf! Vasthouden is als vasthouden aan los zand, dus draag hem ipv te knijpen. Prachtig vol liefde geschreven!

  4. Toevallig schreef ik ook dit jaar in #mijnmoment over mijn vader! Het verschil: mijn vader overleed lang geleden en jouw vader is er nog! En je hebt hem omarmd en nog veel meer! Lief en ontroerend! Ik wens je een mooi en nog lang samenzijn!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven