Normaal gesproken kijk je voor zo’n terugblik naar het hele jaar en haal je daar de grote rode lijn uit. In mijn geval volgt dan meestal een verhaal in de trant van: “mijn leven is één groot feest, met tropische zeilreizen, workshops, lezingen en mooie mensen ontmoeten.” Maar op dit moment kan ik gek genoeg niet verder kijken dan mijn dip van nu.
Ontheemd. Dat is het juiste woord. Ik voel me ontheemd. De gemeente Amstelveen, waar ik al 16 jaar een huis heb, wil me niet meer inschrijven, omdat ik naar hun mening niet vaak genoeg in Nederland ben. Door dat conflict krijg ik voorlopig geen nieuw paspoort en kan ik tijdens de feestdagen niet bij mijn vader, zusje en kleine nichtje in Miami op bezoek. De kamer die ik tijdelijk op Nyenrode had, wordt gerenoveerd. Dus zodra ik weer in NL ben, moet ik mijn spullen daar gaan verhuizen. En hier op Curaçao, waar het huis van mijn vriend en zijn moeder de afgelopen jaren als een thuis is gaan voelen, zijn we min of meer uit huis gezet door de klassieke ‘boze schoonmoeder’ (Dat is een lang verhaal, dat zal ik je besparen, maar het roept bij mij associaties op met de tijd dat ik als de ‘luis in de pels’ van de goede doelen wereld werd gezien en aan mijn deelname aan Expeditie Robinson, waar de andere deelnemers mij zeer onrechtvaardig het leven zuur maakten). Nu logeren we in een oppashuis zonder internet, waardoor ik de hele dag met mijn laptop onderweg ben naar een plek waar die dag de grootste kans op een redelijke verbinding is.
Ik ben het ineens zat om als een nomade te leven. Begrijp me niet verkeerd; het heeft me veel gebracht, het geeft heel veel vrijheid. Maar ik realiseer me ook dat ik veel te veel tijd kwijt ben met het in orde maken van de meest basale dingen: mijn post op 1 plek krijgen, vechten met de instanties, een werkende internet verbinding, een printer installeren etc. Ik droom van een kast met al mijn boeken of kleren bij elkaar, bijvoorbeeld.
Dit speelt natuurlijk al langer. Veel mensen vinden het geweldig hoe ik leef en ik krijg echt bijna dagelijks mooie reacties van personen die zich door mijn boeken, lezingen of workshops hebben laten inspireren. Maar het afgelopen jaar hebben een aantal mensen die net iets verder kijken me gevraagd wat nu eigenlijk mijn DOEL is in het leven. Heel gek; ik heb al zoveel bereikt, ik weet dat ik alles wat ik wil voor elkaar kan krijgen, maar ik heb mijn zinnen nog niet laten vallen op een nieuw project of ‘cause’. Het voelt alsof ik nog niet het juiste thema heb kunnen benoemen of dat het nog niet de juiste tijd is. Het is alsof ik in de wachtkamer zit.
Maar uit ervaring weet ik dat deze leegte, de dip, deze deuren die dicht slaan, eigenlijk de voorwaarden zijn voor een nieuw begin. Ik weet nog niet waar mijn weg naartoe leidt, maar ik weet wel dat blijven waar ik was geen optie is. Letterlijk en figuurlijk. Misschien hadden de Maya wel gelijk en is december 2012 wel degelijk een einde van een tijdperk, waarna alles zo anders wordt, dat we het nog niet kunnen bevatten.
Ik spring graag in het diepe. Laat 2013 maar komen!
Alsof reizen en vergaren van inzichten geen doel zou zijn… wat zou je dan nog moeten doen als dat ‘doel’ bereikt is?
Herkenbaar! Ik had vorig jaar precies hetzelfde. En kijk wat er allemaal voor moois uitgekomen is (mede dankzij jou). Lekker springen. Go for it lady. Je weet toch wel dat je op de juiste plek beland die voor jou is bestemd. Een hele dikke kerstknuffel voor jou
Zie bij je mensen, mensen die ik ken. Ken je Paul Ridderhof? Dan weet je wat hij zou zeggen, ga voor je passie. Dan komt alles goed.
Zoek je een plekje voor je boeken, zoek je een plkeje gewoon weg. help mij die kamer leegmaken en je hebt je plekje.
Welkom in de ’tweede helft’ van het leven. Heel herkenbaar verhaal! Ik heb het ook gevoeld dat de condities om in het diepe te springen een andere vorm vragen….#ouderworden. Mijn ervaring is dat de boekenkast en allerlei vastigheden weer een enorm mooi nieuw perspectief oplevert. Nieuwe fase van het grote avontuur dat leven heet! Go with the flow!
Esther, eigenlijk zijn al deze weerstanden van anderen een groot compliment naar jou toe. Twee jaar geleden heb ik vlak voor kerst een blog geschreven over confronterende spiegels. Ik hoop dat het lezen ervan een verademing voor je zal zijn en een bevestiging dat jij je wel degelijk op de goede weg bevindt. Bedenk daarbij dat niet jij de weg maakt. De weg maakt jou…… http://weerspiegelingen.wordpress.com/2010/12/18/over-confronterende-spiegels-en-zondebokken/
Mooi je kwetsbaarheid in je Zijn. Take your time, laat zijn wat er is en je toekomst(doel) dient zich vanzelf aan.
Totale herkenning. Sterker nog, ik open net mijn blog om te schrijven, en het (niet de eerste keer) de titel ‘ontheemd’ te geven. Go figure.
Ik begrijp het wel een beetje, die vragen over je doel. Een doel geeft houvast, en misschien ben je dan nooit meer ontheemd? Moet ik over nadenken… 🙂
Heel benieuwd waar je in 2013 gaat landen (figuurlijk of letterlijk)!
Goed dat je “het probleem” herkent: het oplossen is een kwestie van aandacht en tijd en dat is bij jezelf in goede handen! Succes!
Hoi Esther,
ik kan je gevoel van ‘ontheemd’ helemaal volgen.. Ik, nu woonachtig voor bijna 100% in Polen.. en nog ’n enkele verbinding met Nederland.. voel af & toe hetzelfde.. Én.. Ik voel me -ook helemaal niet- ontheemd.. ook al wonen m’n vriendin en ik nu, tijdelijk beide, in ’n ander huis (i.p.v. samen) ik zie alle mogelijkheden om verder te kijken dan ’n mogelijke ‘voorjaars-Dip’ die me zou kunnen nekken..
Voorwaarts gaat m’n schip.. op de golven van m’n leven.. wat brengt de nieuwe dag.. nadat ik het e.e.a. achter me liet (o.a. in Nederland).. Frisse wind in de zeilen.. voorwaarts.. op naar & IN m’n toekomst! Have fun! Do zobaczenia!
Prachtig, het tonen van je kwetsbaarheid en fluisterende verlangen dat ik hoor doorklinken in deze woorden. Stiekem hoor ik al een beetje een richting… Een mooi begin voor 2013! Veel moed en succes op je pad! (misschien een weg die leidt naar… thuiskomen?)
Mooi om te lezen!
Ik mocht vorig jaar 2,5 maand in New York wonen. Iets dat mijn vriend en ik al jaren op ons verlanglijstje hadden staan en dat ineens mogelijk werd door een bizarre kans die voorbij kwam (en die we natuurlijk met beide handen hebben aangepakt). Al vrij snel daarna volgden gesprekken, mogelijkheden en nu serieuze plannen om dit jaar voor enkele jaren te verhuizen naar New York.
Supergaaf natuurlijk. Maar eigenlijk had ik er geen behoefte meer aan. Ik was net verhuisd naar Amsterdam waar ik het onwijs naar mijn zin heb. (Totaal onverwachts overigens.)
Ik heb mijn avontuur gehad en in New York (waar we in 3 verschillende appartementen hebben gewoond) beseft dat ik juist heel veel behoefte heb aan een sterke basis om verder vrij te kunnen werken en leven. Dat terwijl ik me daarvoor ook een leven als nomade had voorgesteld.
Nu gaan de gesprekken over hoe mijn vriend en ik een leven in New York (voor hem) en in Amsterdam (voor mij) kunnen combineren. New York is ook niet alles wat het lijkt. We hebben het met z’n allen heel goed in Nederland, er zijn zoveel mooie initiatieven en ik voel me zo gruwelijk thuis in Amsterdam in mijn nieuwe appartement in mijn fijne buurt.
Ik ben hier nog lang niet klaar…
Dank allemaal voor jullie mooie reacties!
In het leven wordt de ruimte geboden die je nodig hebt te landen, aan te komen waar je wil zijn. De fase zoals Esther deze nu beschrijft met als thema ‘ontheemd geeft aan dat de grenzeloosheid vraagt om kaders. kaders die je alleen kunt vinden door niet langer naar buiten te kijken maar diep van binnen te beseffen dat alles wat je in de ruimtelijke grenzeloosheid hebt mogen ontdekken en ervaren je bagage blijkt te zijn waarmee nieuwe doelen gesteld dienen te worden. Je levenspad dat niet langer vraagt terug te kijken , niet vooruit maar in het moment Nu. alleen dat confronteert je met je eigen werkelijkheid de rest is illusie. Dat voelt als ontheemd…
Hoi Esther,
Altijd hoor ik die positieve geluiden van jou.
Daarom maak ik me ook geen zorgen. Je moeder zal blij zijn als je weer in Nederland beland, denk ik. Alles zal op zijn pootjes terecht komen.
Gr. Edwin